Paşanın ve Sandalcısının öyküsü. Körfez gezintilerinde Paşanın rahat etmesi için elimden geleni yapıyordum. Sandalımı çok beğenmişti. Gerçekten de sandalımın İzmir' de bir eşi yoktu. Bazen canı ister kürek de çekerdi Paşa, ben ne kadar "Olur mu Paşam, yapmayın, görenler ne der sonra, size kürek çekmek yakışmaz, Ne olur ben çekeyim." Desem de kürekleri bırakmaz, bir iki dakika olsun çekerdi. Çok güçlüydü, omuzları geniş ve dinçti. Sonra yine bana verirdi kürekleri. Paşa sandala biner binmez deniz bile dalgalanmayı bırakırdı, süt liman olurdu paşanın içinde olduğu sandal koynunda olunca, kürekleri çektikçe yağ gibi kayardık denizde, bazen yolunu şaşırmış yunuslar da sandalın yanında bata çıka bize eşlik ederlerdi. Karşıyaka'ya gittiğimiz zamanlarda sandalımı, kıyıdan uzanmış ahşap iskelelere bağlardım. Kalabalık dostları Paşayı reveranslarla iskeleden karşılayıp yalılarına götürürlerdi. Paşa İzmir'e geldiğinde İzmir'in varlıklı aileleri Paşayı akşam yemeklerine davet edip ağırlamak için yarış ederlerdi. Paşa hiç birini kırmaz, hemen her akşam birinin yalısında, köşkünde hep beraber yemek yer, sohbet ederlerdi. Ben sandalımda paşayı beklerken bana da bazen tepsiyle yemek gönderirlerdi, bazen de evlerine davet ederler, uygun bir yerde bana da sofra kurarlardı. Paşanın bu sofralı, yemekli sohbetleri gece saat ikileri bulurdu. Çoğu zaman Paşayı gece saat ikide Karşıyaka'dan Kordon'a getirdiğim olurdu.

İzmir'in Basmane garından Aydın'a uzanan bir yol hikayesi. Kontrol için gelen kondüktöre biletimi uzatırken, "Lütfen bu adamı yanımdan kaldırır mısınız, rahatsız ediyor beni dedim." Kondüktör, "Merak etmeyin Tren Pancar istasyonuna geldiğinde iner" deyince biraz rahatladım... Kondüktör ile bu diyalogumuzu duyan diğer yolcular bize bakmaya başladığında, "Eşim, ben de bir çekim gücü olduğunu hep söyler, ama gerçekten de nereye gitsem beni bulur bunlar, yüz kişinin arasında olayım, gelir bulurlar beni... Artık ben de inanmaya başladım buna. Bakar mısınız koca trende, geldi buldu beni zat-ı muhterem." Diye söylendim.

Yanlış idam kararı veren bir hakimin öyküsü. O kadar emindim ki o gencin cinayetleri işlediğine ama itiraf etmiyordu. Kabul etmiyordu katil olduğunu, "Ben masumum" diyor, başka bir şey demiyordu. Kalemi kırdığımda vicdanen çok rahattım. Asılacağı gün geldiğinde, cellât, boynuna darağacının yağlı ilmeğini geçirip, ayağının altındaki tabureye tekmeyi vurmadan önce son sözü yine "Ben masumum!" oldu. Şahadeti bile yarım kalmıştı, saatin tokmağı gibi bir sağa bir sola sallanıyordu. Çok üzün sürmedi ölmesi. Verdiğim ilk idam kararıydı.

Çanakkale savaşında Gazi Mehmet çavuşun öyküsü. Mart'ın soğuk havası iliklerine kadar işliyordu askerlerin. Öyle yakındı ki karşılıklı siperler, Azrail, o zamana değin hiç bu kadar çok can almamıştı aynı anda... Yaşam ve ölüm, dünyanın başka hiçbir yerinde bu kadar yakın olmamıştı birbiriyle...

Eros yayını gerdi ama geç kalmıştı. O gün elinde kalan son okuydu, ıskalamak istemiyordu, tekrar gevşetti yayı...

Daha gün ışımamıştı, gece hiç uyumamış, işlerini bitirmişti... Sessizce ağlayarak ışığı yakmadan banyoya girdi. Soyundu, eteğini, sutyenini, çoraplarını üzerinde ne varsa çıkarıp el yordamıyla bulduğu boş bir kovanın içine attı. Karanlıkta elleri önde yavaşça hareket ederek bir şeylere çarpmadan şofbeni buldu. Manyetosunu çevirdiğinde çıkan ses gecenin sessizliğini yırttı. Hiç bu kadar ses yaptığını düşünmemişti. İlk çakışta yanmadı, bir an duraksayıp geceyi dinledi. Kaynanasının uyanmadığından emin olduktan sonra tekrar denedi. Bu kez pilot yandı. Düşük ayara getirdi düğmeyi. Pilotun ışığı çok az aydınlattı içerisini. Duş kabinine girip suyu açtığında üzerine tazyikle düşen soğuk suyun etkisiyle irkildi, omuzlarını, bacaklarını büzüp derin ve hızla nefes alıp verdi Tenzile. Şofbenin harlayıp yanmaya başlamasıyla, banyo loş bir aydınlığa dönüştü. Su ılıdıkça rahatladı, gevşedi. Ahizeden cömertçe akan ılık suya yüzünü tutarak, bir süre öylece hareketsiz durdu. Suyun, başına, omuzlarına, sırtına, kalçalarına, yanık izli göğsüne, karnına, bacaklarına ve ayaklarına şefkatle akışını her yanında hissediyor, bir nebze de olsa, bu gece yaşadığı yoğun stresi alıyor ve rahatlatıyordu onu. Omuzlarına kadar düşen kestane rengi saçlarını birkaç kez şampuanla yıkadı. Durmadan sessizce ağlıyor, gözyaşları ılık sulara karışıyordu...

PALTO Kendi dilinden bir Paltonun hikayesi. Beni ilk giyen Adana'lı bir zengin çocuğuydu. Çok pahalıya aldı. Tam iki sene giydi. Öyle kaliteliydim ki eskitemedi... Öyle rahattım ki onunla kış günlerinde... Beni giyip aynada kendisini seyretmeye bayılıyordu. Yakamı bir kaldırıp bir indiriyor, kendine değişik bakışlarla, arada kaşlarını da kaldırıp indirip, türlü havalar veriyordu. Bazen kuşağımı beline sarıyor, bazen de aşağı salıyor, serbest bırakıyordu... Sevgilileriyle buluşacağı gün ve saatleri iple çekiyordum. Üşüdüklerinde beni sarışının, esmerin, kumralın omuzlarına koyuverirdi. Etraftaki diğer paltolara acaip hava atardım güzellerin omzundan. O güzelleri sarıp sarmalamak, ısıtmak bana apayrı bir heyecan verirdi. Hele o parfüm kokuları beni mahvediyordu. Hiç inmek istemiyordum omuzlarından. İki yıl böyle güzel bir şekilde geçtikten sonra bu ilk sahibim modam geçtiği için olsa gerek - çünkü yepyeniydim- beni kıvırıp bir alışveriş poşetine koyduktan sonra Ziya Paşa bulvarındaki evlerinin önündeki çöpün yanına bıraktı...

Toplu Şiirlerim

bu benim hayatım ve gelin hayatımızı beraber yaşayalım güzel kızlar ve yakışıklı oğlanlar giremez hadi baba sen yaparsın