" Rüzgar! " bana bakmıyordu. Sırtı bana dönüktü. Onunla konuşmak istiyordum ama izin vermiyordu. Bana bir yaklaşıp bir uzaklaşması bu dengesiz halleri beni deli edecekti. Bir hışımla bana döndü ve delice bakan o yemyeşil gözlerini bana dikti. "Benden uzak dur!! Sakın yaklaşma ve bana bağlanma yoksa sonuçları çok kötü olur. Ben sana göre değilim." Söylediklerinin her bir kelimesi kalbime bir hançer gibi saplanıyordu. Neydi şimdi bu ne yapmışdım ben ona yine?? Ben ona şaşkın gözlerle bakarken bana iyice yaklaştı ve arkamdaki duvara sıkıştırdı. "Anladın mı beni??" bu bakışlar beni korkudan öldürecekti. Kalbim boğazımda atıyordu. Ondan uzak durmamı nasıl bekler sevgiyi huzuru güveni onda bulmuş tatmışken nasıl uzak dururum ondan?? Beni ben yapan oyken nasıl?? "Sana diyorum Ada!! Cevap ver!! Anladın mı dedim uzak duracaksın benden!!" diye birden bağırdı. Başımı aniden kaldırıp o sinirden koyulaşmış yeşil gözlerine aynı sertlikle baktım. "Hayır!! Uzak durmayacağım" diye bağırarak cevap verdim gözlerinde şaşkınlık vardı. Benden bunu beklemiyodu aslında bende beklemiyodum. Bu cesaretin nerden geldiğini de bilmiyodum ama şundan emindim artık RÜZGAR ' SIZ ADA OLMAZ!!!!

Hey ! Ben Melisa ve her neyse... Evet evet doğru duydunuz ASK VE BEN ha ? Bundan bir yıl önce bu soruya gülerdim . Şimdiyse....

Aşk bu kadar saf olabilir miydi gerçekten? Peki ya yolları kesişen iki genç bu dünyaya karşı el ele mücadele edebilir miydi? Yağmur ruhu çocuk kalmış, 21 yaşındaki sakar bir şirineydi sadece... Kıvanç ise ukalalığının altına sevecenlik gizlenmiş 24 yaşındaki bir çimen gözdü yalnızca... Kader ise bu ikisini bir araya getirmişti sadece bir anda...

Psikologlar deli doktorudur. Açık ve net. Bende psikologa gidiyorum ama deli değilim. Sadece öyle gözüküyorum ve bundan nefret ediyorum. Nefret ettiğim koridorlardan geçip, kapıyı çalmaya gerek duymadan içeri girdim. Yeşil gözlerini üzerime dikti ve sırıttı. Şu yatağımsı şapşal koltuğa doğru ilerlerken, “Hadi yatta çocukluğuna inelim.” Dedi sırıtarak. Cidden benimle dalga mı geçiyordu? “Senden nefret ediyorum.” Diye mırıldandım. Sesinden çarpık gülüşünü hissedebiliyordum. “Biliyorum.” Dedi hafif gülerek. “Şimdi yüzüstü yatıp, kulaklarını tıkayıp, uyuyacaksın değil mi?” diye sordu. “Aynen öyle.” Dedim yüzüstü yatarak. Telefonunda birkaç tuşa bastığını duydum. Sonra da kapıyı kilitlediğini. Yanıma gelip belime sarılarak koltuğa uzandı. “Öyleyse uyuruz bizde.” Sırıtmamı zar zor bastırarak sinirle ona döndüm, “Beni niye seviyorsun? Sevmemelisin.” “Seni seviyorum çünkü sen benim aşkımsın küçük maymun.” Beklemezdim. Değişeceğimi. Düzeleceğimi. Hiçbir şeyi. Hissizdim. Duygulardan yoksundum. Ama o beni geri getirdi. Bana bir kalbim olduğunu ve duyguları hatırlattı. Heyecanı, mutluluğu, sevinci ve en önemlisi aşkı…

Sevgi. Değerli oldugunu hissetmektir ,her varlığın hakettiğidir. Bağımlılıktı, o uyuşturucuydu. Gözlerim yanıyordu, akan gözyaşları,görüş alanımın içine ediyor. Aynadaki görüntüm.. Büsbütün yabacı. Bedenimden tiksinircesine aynadaki aksimi izledim. Şişkin karnım, tek dayanağım oydu. Ondan hem nefret ediyor, hemde onu sevebiliyorum. Karakteri olmayan bir adam hayatımı büsbütün değiştirdi. Tanıyamadığım kendimdim, karanlığıyla yüzleşirken yozlaşmıştım. Şimdi aynı karanlığın gölgeleriydik.

Bu hikayede kimse başrol değil. Kimsenin hayatı mükemmel değil. Kimse aşkın bu kadar zor,acı verici olduğunu onlara söylemedi. Peki ya dostluk...

Dünya korkunç bir yer olmuştu, güçsüz olanlar yeniliyordu. Bu dünyada savaşmaya çalışanlar ise kafayı yiyecek durumda geliyordu. Alouna bu dünyada sıkışmış kalmıştı. O sadece sevdiklerini korumak istiyordu. o mutlu olmak istiyorsu. O sevilmek istiyordu. Peki; Alouna sevdiklerini koruyavilecek mi? Değer verdigi birini eski haline döndürmek için askindan vazgeçecek mi? Alouna mutlu olacak mi? Bunları ve daha birsuru sorunun cevabini öğrenmek için okumaya başlıyoruz (((:

Ada'ya düşen aşıkların 7 Yıl hayatla mücadelesi... Keyifli okumalar.