Yedi hazırlanıp geri döndüğünde ekrandaki masmavi gezegeni gördü. Olağan üstü güzellikteydi. Şaşkındı. Yutkundu. Uzun uzun özlemle baktı. -Bu bizim dünyamız değil mi efendim? -Evet bizim dünyamızın çok çok eski geçmişi. Yedi; bir çok soru sormak istiyor ama kendini tutuyordu. Gözleriyle görüp öğrenmek çok daha akılcı olacaktı. Gemi yavaş yavaş alçalarak düzlüğe indi. Çevre; orman ağaçlarıyla kaplıydı. Yükseklerde kalın bir kar tabakası olduğu görülüyordu. Yedi; yüzünü ekrana yapıştırdı. Aydınlık öylesine fazlaydı ki inanamadı. Atmosferdeyken; kitaplarda gördüğü resimler gibi olduğunu düşünüp önemsememişti ama içinde olmak tüylerini diken diken etmişti.

Acımasız bir dizi cinayet... Akla gelen tek bir soru ; Katil kim? Peki ya, katil kendisini ifşa etse, yine de onu yakalayabilir misiniz? Gizemli maskeler... Meraklı bir gazeteci... Cesur bir rehine... Ve tüm bunların arasında kalmış hayata küsmüş bir polis.... Katilin istediği tek bir şey var. O ana dek durmayacak. Ve kimse güvende değil Çünkü bu oyunun tek hakimi O...

Aleda; adamın başının arkasına geçti. Ellerinden çıkan ışınlar bu kez tamamen ateş renginde ve çok daha yoğundu. Beş saniye sonra zavallı inlemeye başlamıştı. Aleda'ın zihninde; kafanın; dümdüz edilmeden önceki beyin kıvrımları canlanıyordu. Işınlar; milim milim aynı labirentleri oluştururken derinlere indikçe, George Ball'in duyduğu acı artıyordu. Bir saatin sonunda adam, hiçbir canlının çıkaramayacağı şekilde çığlıklar atıyor ve ağlıyordu. Bilinci yerinde olmasına rağmen Aleda'a bırakması için tek söz söylemedi. İkinci saatin sonunda, çığlıklarının vahşiliğinden korkan, bahçedeki bekçi köpekleri bile, kuytu köşelere kaçmışlardı. Çocuklar büyük bir üzüntüyle, adamın ıstırabının bir an önce bitmesini dileyerek ellerini kulaklarına bastırmış, çaresizce bekliyorlardı. Nihayet haykırışlar bitmişti. George Ball'ın derin derin nefesler alarak huzurlu bir uykuya daldığını anlar anlamaz yerlerinden fırladılar. Aleda "bitti" dercesine elini salladı; son bir gayretle "tulumu çıkarın" diye fısıldadı. Titreyen bacaklarının taşıyamadığı vücudu yavaşça yere kayarken Kadim son anda yetişerek kucaklayıp kaldırdı.

Üçüncü bilge uzun uzun Kadim'e baktı. Yüzünü avuçları içine aldı. -Zavallı yavrucak. Pencereden yaptığını izledik. Cesaretin ve asaletin her türlü iyiliği ve güzelliği hak ediyor. Bir işaretiyle; dört adam yaklaşarak ihtimamla Kadim'i sedyeden kaldırıp, çırılçıplak soydular ve minik bir kameriye içindeki, sarmaşıklarla kaplı, kalın, taş sunağa yatırdılar. Dokuz bilge; masanın çevresindeki yerini aldı. Bellerindeki deri kuşaktan; küçük, gümüş şişeler çıkartarak içindekini Kadim'in üzerine boşalttılar. Dökülen; bulutumsu altın rengi pırıltılar, milyarlarca oka dönüşüp Kadim'in vücudunun her bir zerresine girdi. Elektrik şoku verilmişçesine vücut titredi, masadan beş on santim yükselip aşağıya indi. Bilgeler bir adım geriye çekilince, yılan kıvraklığında uzayıveren sarmaşıkların körpe dalları, masadaki Kadim'i örttü. Yapraklar; kendilerini sıkarak, gevşeterek sıvılarını; Kadim'in genişleyen gözeneklerinden, burnundan, ağzından hücrelerine boşalttılar.

Ben Alya. Ergenlik ortalarında bi kızım . Normalde benim yaşımdaki bi kızın 40 50 kilo civarı gibi olması lazımsa ben kesinlikle normal değilim. Anormallikte boyut atladım resmen. Uzun zamandır da böyleyim. İlk başta insanların durmadan benimle dalga geçmeleri çok sinirimi bozsa da bir süre sonra alışmaya başladım. Ama alışmam bu halimden memnun olduğum anlamına gelmiyor. Vücudumdan nefret ediyorum. Ben bile kendimi sevmezken başkası nasıl beni sevebilir ki ? Ama bazen hiç bir şey düşündüğün gibi olmaz. Mucize diye bi şey var sonuçta. *Okumakta olduğunuz ya da okuyup "Bu ne lan?" diyiceğiniz bu hikaye tamamen ve maalesef gerçektir.

Peki, şimdi her şeye rağmen cesaretiniz var mı?

Bir varoluş hikâyesi... Günlüklerden günümüze ulaşan... Sahip olduklarınız size yetmiyor mu? Öyleyse sizi kendi hikâyeme davet ediyorum. Belki de şükretmeniz gereken bir hayata sahipsinizdir. Yanımda olmanıza ihtiyacım var ☁️ Herkes gibi benim de bir hikâyem var ama biraz farklı sanki... Çocukluğum bulutlara olan aşkımla geçti, gençliğim de öyle ve şimdi ben hâlâ bulutlara aşık bir adamım... Belki de buluttan bir adamım. Kimsenin sevmediği, kimsenin yanında istemediği bir adam. Tükenmiş, çaresiz ve aptal. Evet aptalım. İnsanın kendini aptal hissettiği anlar olur. Ben o anları pek sık bir şekilde yaşıyorum. Kalbim buluttan çünkü ve her kırıldığında utanmadan döküyor yağmurlarını... Sonra bir gökkuşağı çıkıyor ortaya ve ben ona aşık oluyorum. Artık ağlamadan onu göremem. Bu da böyle bir masal işte. Bulutlarımdan yaşlar düşer ve güneş doğar ansızın sonrası sen... Bembeyaz bir bulutun hayatına renk katarsın ama kalır mısın benimle? Bilmiyorum. Aptal bir aşık gibiyim, yeri belirsiz bir bulut gibiyim... Ben buluttan bir adamım, peki sen? Sen, ben ağlamadan gökkuşağı olabilir misin?

#DirenMandalina ©Tüm hakları saklıdır.

Some or most of these stories are NOT MINE. I just saw them at the net for a good read. I just like collecting stories, creating stories, and sharing it too. So I hope some will give you chills and creeps with some of them with 2 sentence stories. I also added many more creepy random stuff not just stories though. Just enjoy the time as you read through them all :) Read them in the dark for better reading!

Bir tek dileğim var; Mezun olayım yeter. Küfür içerir.