Anne karnında Hidrobs Fetali denilen hastalığa yakalanıp henüz 7 aylık iken dünyaya gözlerini açmadan veda etti oğlum Mete annesine. Ne tesadüftür ki oğlumu kaybetmemin yıl dönümünde yeniden hamile kaldığımı öğrendim. Bu bir işaret miydi? Önce aynı acıları yaşamaktan korktum. Korkularıma rağmen vazgeçemedim evladımdan. Bebeğim çok mücadele etti tutunabilmek için ancak olmadı. 8 aylıkken doktorlar dünyaya gelmesine karar verdiler ve doğar doğmaz yoğun bakım ünitesine aldılar. Dünyalar tatlısıydı kızım. Yaşarsa Rabbimin hediyesi olacak diye ismini Ecrin koydum. Masallarda olduğu gibi acı başlayan hayatı mutlulukla devam etsin diye Masal ekledim. Olmadı. 11 günlük kısacık hayatının sonunda veda etti ve arkasında gözü yaşlı annesini bırakarak sonsuzluğa uçtu.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------