''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Biz birbirimize tutunmuş birkaç ölü beden. Biz ki hayallerimizi uçurum kenarında bırakmış ruhsuzlar. Biz içimizde öldürdüklerimizle yaşayan binlerce sahteliğe boyun kaldıran karanlıktakiler...

Hayran kurgu #1 Exo #2 RedVelvet #2 Kai #1 Kore #1 Adam bugün ihaneti tattı. Kadın adamın zalim sözleri karşısında kırgınlıkla tanıştı. Adam bir daha kimseye güvenemeyeceğini anladı. Kadın ise gelmemek üzere gitmeyi seçti. Kerem ile Aslı misali kadın adamı ateşiyle yaktı, adam bu ateşte yanarak kül haline geldi. Kadın o küllerin başında ağlarken tutuşarak o da hiçliğe karıştı. Bu iki beden artık geri dönmemek üzere birbirinden uzaklaştı...

"4 dakika." "3 dakika." "2 dakika." "1 dakika." "Hayır lanet olsun!" dedim kendi kendime. Pes etmemişti bu zamana kadar. Onu öpmem şart artık. Ne yapsam? Ölü taklidi? Hayır. Hastanlanma numarası? Bu da olmaz. Peki ya, "Sarımsak yedim öpüşemem." desem. Gerçi ertesi gün illaki öpmem gerekir. Okuldan kaçsam? Oldu Melis babam ağzıma etsin! Mert girdi sınıfa. Bana sırıtıyordu. "Biraz daha bekle. Herkes sınıfa girmedi." dedi. Oflamaya başladım. Sınıfta doluyordu. Lanet olsun ben bunu nasıl yapacağım?! Hiç sevgilimi dahi öpmedim ki dudaktan. Sınıf tamamen dolunca bana baktı. Gözlerimi kapattım. Buna mecburdum. Hadi Melis, ne olabilir ki? Yavaş yavaş ona yaklaştım. Hayır, bunu yapamam, yapmamalıyım. Ama yapmazsam korkak der bana. Biraz daha yaklaştım. Gözlerimi açtım. Derin bir nefes aldım ve dudağına yapıştım. O an hissetiğim şey çok değişikti. Sıcaktı, huzurluydu. Ama biraz da rahatsız olmamı sağlıyordu. Çünkü ben ilk defa birisini dudaktan öpüyordum. 'Lanet olsun!' Diye çığlık attı iç sesim. "En büyük aşklar nefretle başlar." Misali bir aşk hikayesi...