Hayaller, derin bir uçurumu andıracak kadar derinlerdi. Kaderin yazıldığı uç noktalar, hayallerin bittiği yerlerdi. Uçsuz bucaksız, eşsiz dünya da kurulan hayaller... Güvenerek başlanırdı her yola, inanılırdı kavuşulabileceğine bir gün hayaline. Derdi ki insan kendine: ''Hayalini gerçekleştirmek, gerçeklere güvenmek ile başlar. '' Öyle zannetmiştim ben de. Her hayalin gerçek olmayacağını bilsem bile, olası hayaller kurduğumu sanmıştım ben yinede. Olabilir, gerçekleşebilir. Umutları ile... ''Hayallerinizin gerçekleşmediğini öğrendiğinizde, kalbinizde derin bir yara açılır. '' Görünmez bir yara, derinliği belirlenemez bir yara... Hayal kırıklığınızın tüm kırıkları, bu yaranın içine dolu verir. Güven duygunuz size ihanet eder ve hatta belki de sizi bitirebilir. Kendinizi kaybedersiniz. Benliğinizi kaybedersiniz. Ruhunuzu bile kaybedebilirsiniz... Hatta belki de her şeyinizi. Bunlara bir çare bulunurdu elbet. Hayallerin gerçekleşmesine bir çare bulunabileceği gibi, Hayallerin gerçekleştirilmesine... Şu koca Dünya da her şeye çare vardı. Ama akıllarda tek bir soru kalırdı. ''Peki ya Ölüme?'' -Azra Güler.

Belki de onsuz hayat, hiç yaşanmadı. Yalnızca bir yansıma. Yansımada yanılsamaydı... Turuncu şiirlerimin kırmızısı da, sarısı da rengini yalnızca ondan aldı. Sokakların loş ışıklarına sürüklendi ayaklarım. Gözleri koştu, mehtap yorgunu gözlerime. Zümrüt yeşili, elamı da içine aldı. Yüreği, gözlerimi bir derin uçuruma saldı. Şiirlerimde baktım gözlerine. Kağıttan yelkenler bıraktım denizlerine. Ve yüreğimle dokundum ellerine. Gümüşi sağanaklar, kırılan zamanın üzerine yağdı. Ötelenmiş umutlarım onu haykırdı. Canhıraş çığlıklar, beynimde yankılandı. Ve ilk kez duydum yüreğimin sesini. Öyle derin, öyle gerçek. İstanbul kıskanç; kız kulesi, deniz feneri şaşkın. Hiç bir yürek onlara böylesine akmadı.

Ne olursa olsun Gülümse Kadınım . .