joannashiit
- Reads 608
- Votes 101
- Parts 15
Φαντάσου αυτό.
Είσαι μόνη στο σπίτι.Οι γονείς σου στην δουλειά μέχρι αργά το βράδυ,χωρίς καμία συντροφιά.
Σου αρέσει όμως η ηρεμία που υπάρχει.Η αίσθηση της ζέστης κούπας στα κρύα χέρια σου,με την υπέροχη μυρωδιά της σοκολάτας να κυριαρχεί στον χώρο.Τα δάχτυλα σου να "χαιδευουν" τα φύλλα του βιβλίου,που θες με να ανυπομονησία να βρεις ποιος είναι ο δολοφόνος του μυθιστορήματος.
Ακούς θόρυβο.
Παγώνεις.Νιωθεις την καρδιά σου να χτυπάει ασταμάτητα για κάποια δευτερόλεπτα,και οι παλμοί σου να ανεβαίνουν.Ηρεμεις όμως....Τίποτα το σπουδαίο.
Συνεχίζεις να διαβάζεις βάζοντας κάποιες ξανθές τούφες πίσω από το αυτί σου,γιατί το κάνουν πιο δύσκολο να δεις.
Ένα κρύο αεράκι να χτυπά το σώμα σου,δημιουργώντας μία αίσθηση ανατριχιλας στην επιφάνεια του δέρματος σου.Πριν λίγο δεν έκλεισες το παράθυρο?,σκέφτεσαι.
Ξανά ήχος.
Η αμφιβολία για το'τι είσαι μόνη μεγαλωνει,αλλά το προσπερνας.Εχεις συνηθίσει τέτοιους ηχους πλέον.
Τίποτα δεν είναι,σκέφτεσαι.Μην γίνεσαι παρανοϊκή για το τίποτα.
Τι κι αν ομως....
Δεν ήσουν ΠΟΤΕ μόνη σου?...