Her zamanki haliydi baktığımda. Gözleri yerde,dalgın bir şekilde. Hiçbir şeyi aldırmıyormuşçasına... Dudaklarımdan çıkan sözler onun sigarasını daha da alevlendirdi. "Ağlattılar".dedim sesimin en titrek haliyle. "Boğ." dedi. Sözlerime devam ettim. "Canımı yaktılar." "Aleve ver." dedi sigarasından bir nefes daha çekerken. "Üzdüler." dedim gözyaşlarım elmacıklarıma akarken. "Gül." dedi ifadesizce. Hıçkırıklarım benimle boğuşurken,dudaklarımdan çıkan son söz olmuştu. "Geçmiyor." "İyileşiyormuş gibi yap." Sert Koruyucu Kız adlı hikayenin birinci serisidir.

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.