"Fedakâr bir aşığın ruhunu satmasıyla kurtulur yıldızlar. Seviyorsan gerçekten kalpten onu. O halde sat gökyüzüne ruhunu. Eyy ruhlar prensi kurtar acı çeken ruhları. Ait oldukları yere kavuştur onları."

... ...Böylece yıllar ilerledi ve insanlar yüzeyle yuvanın bağlantısını,oraya nasıl geldiklerini, yaşadıkları yerin ötesinin olup olmadığını unuttular. Anlatılan korkunç hikayeler nedeniylede hep yüzeyden korktular,orayı merak etmek istemediler. Yuvadaki insanlar tam anlamıyla berbat bir hayat sürüyordu. Boyunlarında ki çiplerle kontrol ediliyorlardı. İhtiyaçları olan besin ve su kısıtlı veriliyordu. Banyo ise iki haftada bir yapılıyordu. Herkesin kıyafeti birbirine benziyordu ve aynı saç modellerini yapmak zorundaydılar. Yanlış bir şey yaptıkları taktirde çeşitli işkencelere maruz kalıyorlar ya da öldürülüyorlardı. Onlar hakkındaki herşeyi sistem seçiyordu. Hatta mesleklerini ve eşlerini bile. Aslında onları yöneten ve köleleştiren bir sistemin kopyasıydılar. Ama bundan haberleri bile yoktu. Birgün nereden geldiklerini ve bütün bu kötülüklere rağmen orada neden yaşadıklarını merak eden bir çocuk bütün sırları keşfedecekti. Bilinmeyen daha birçok şey vardı. Yüzeyin nasıl bir yere dönüştüğü gibi mesela. Bu çocuk merakıyla ve cesaretiyle bütün sırları açığa çıkaracaktı ve belkide annesi ve babasının izinden gittiği bu yolla bütün insanlığı gerçekten özgürlüğüne kavuşturacaktı.

Kelebeğin Fırtınası ☆☆☆ Kurbanları kollarının arasında ölürken onların kurtulmak için yalvaran parlak bakışlarını yakalıyordu. Ona yalvarıyorlardı ve bu onu daha da etkiliyordu. Tanrıymış gibi hissediyordu. Onlarsa aciz kulları gibiydiler. Susmak bilmeyen şeytanlarıyla birlikte hayatta olmayı haketmeyen insanları birer birer siliyordu. Ama bir gün kaderin cilvesi ona bir oyun oynadı. Üstelik bu oyun onun kurbanlarına oynadığı oyunlardan daha acımasızdı. Kendini tanrı sanan katil yavaş yavaş aciz bir kula dönüşecekti... Okurken sizi şaşkına uğratacak bu kikayeye kulak verin.. Beğenmeniz dileğiyle.. Bluedream00

"Ve... dönüp arkama baktım son kez. Arkamda bıraktığım köş hüzünlüydü sanki. Ben gidince ruhu kimsesiz kalacak gibiydi. Ama bir kere vazgeçmiştim. Arkamdan ağlayan huzursuz geçmişi silemezdim belki ama unutabilirdim. Zaten hep öyle değil midir hayatta da. İnsanlar kötü şeyleri hep inkar eder, kabullenmek istemez. Ölüm gibi... Hergün öleceğimizi düşünmemek için başka şeylerle meşgul oluruz. Ama bu gerçek hep ordadır. Şimdi ben de unuttum geçmişimi,gençliğimi. Yorgun gözlerim tekrar döndü ışıkları sönmüş yas tutan eve. Evet sanırım gitmeliydim.Elimi yerdeki bavuluma götürdüm ve kulpunu tuttum. Demek burada son hulacaktı kanlı sayfalar. Derin bir nefes alıp çıktım sonlu yolculuğuma..Hoşçakal sevgili yalnızlık,hoşçakal görkemli ev,hoşçakal bahçenin köşesindeki boynu bükük limon ağacı,hoşçakal susuzluktan kuruyan mavi çicek,hoşçakal kalbimi rahatlatan salıncak,hoşçakal suskunluğumun penceresi,hoşçakal geçmiş,hoşçakal ve hoşçakalın sayfalar..." ... Bluedream00

Gözlerimizi kamaştıran bu güzellik karşısında hepimiz şaşırmıştık. Hiçbirimiz tek bir kelime bile söylemeye niyetli değildik. Sadece bu mükemel görüntüyü seyre dalmıştık. 'Bu bir düş mü?' diye sormuştum kendi kendime. 'Bu esen ezgili rüzgar, temiz hava ve adeta parıldayan doğa gerçek olabilir miydi?' demiştim. İnanasım gelmiyordu o an fakat bence sadece böyle düşünen ben değildim. Arkadaşlarımın da benimle aynı fikre sahip olduğunu düşünüyordum. Böylece o gün bu dünyada kalıp araştırmalar yapmayı ve bu dünyanın tadını çıkarmayı düşündük. İlk başlarda her şey normaldi. Başka bir dünyaya göre gayet sıradandı. Fakat bizim dünyamıza göre daha ferah bir havası ve daha canlı bi doğası vardı. Araştırmalarımız iyi ilerliyordu. Uzay mekiğimizi dünyanın zeminine sabitlemiştik. Evet tıpkı bizdeki gibi yerçekimi vardı. Fakat yinede temkinli davranıyorduk. Aradan geçen günler sonrası bir tuhaflık olduğunu sezmeye başlamıştık. Çünkü bazen bazı yaptığımız şeyleri hatırlamıyorduk. Bu işte bir terslik vardı. Fakat yinede oradan ayrılmadık ve devam ettik araştırma yapmaya. Oysa hayatımızda verdiğimiz en kötü karar burda kalma kararıydı. Fakat artık bunun bir geri dönüşü yoktu. ERABUS Yazım yanlışları ve tutarsızlıklar en kısa zamanda düzeltilecektir.

Yüzbinlerce yıl önce büyük kahin bir kehanet gördü. Kehanette bir çok çeşit sarmaşığın oluşturduğu sepette bir bebek yatıyordu. Bebeğin omzunda bir doğum izi vardı. Bu doğum izi ay ve yıldızın içiçe geçmiş bir sembolü şeklindeydi. Sonra bir ses duydu kahin. Bu toprak ruhunun sesiydi. "Bu bebek ayın ve yıldızların gücüyle doğacak. Karşısında hiçbir güç duramıycak. Saflık ve temizlik yayıcak etrafına. Doğa bile ona itaat edecek. O kadar güçlü olacakki Nepa'da ebedi kıyameti koparacak. Kötüler onu alıkoymaya çalışırsa başlatıcak savaşını ve göreceksiniz o doğduğu an Gona'nın maviliğini." ... -Mavi