15 yaşındayken hayat nasıldır, bilirsiniz. Okul, dersler, aile ve sosyal medya. Her gün yaşadığı aynı monotonluktan sıkılmak da bunların içerisine dahil. Fakat bu genç kız, vücudundaki tersliklerin bir süredir farkında. Araştırmaya karar veriyor ve bulduğu sonuçları ailesiyle paylaşıyor. Hastaneye gittiklerinde, bir sürü işleme tabii tutuluyor. Sonuçlar geliyor; kanser kanında. Bade, daha ne olduğunu anlayamadan hastaneye yatırılıyor. Koluna girip çıkan iğneler, serumlar, saçları olmayan maskeli çocuklar ve çaresizce bekleyen ailesi... Korkuyor. Hem de hiç olmadığı kadar. Ve elindeki tek şansın güçlü olmaktan ibaret olduğunu da biliyor. Eline laptopunu alıyor ve yazmaya başlıyor. Sahip olduğu blogundaki takipçilerine hikayesini anlatıyor. Ve hikayesinin başına şu notu düşüyor; "Birazdan okumaya başlayacağın hikaye; kanser bir kızın hayatı olacak. Hayır, hayır. Bu bildiğin ve yalanların yazıldığı kanser hikayelerinden biri değil. Bu hikayenin bir özelliği var. Ne mi? Birazdan okuyacaklarının gerçek olması." ❁ [Bu isimle yazılmaya başlanan ilk hikayedir.] [Yayınlanma Tarihi: 29.06.16]

Dostluğun ; aşkın , maceranın , gizemin , gerçek sevginin olduğu okurken sizin hayatın başka bir penceresinden bakmanızı sağlayacak bu kitap . Mucizelere hep inanın zira ne zaman kapıyı çalacağı belli olmaz...

⭐ WATTYS 2017 BÜYÜK BULUŞLAR KAZANANI ⭐ "Dünyanın en hızlı adam olan çocuklarıyız biz yetimhane çocukları, en hızlı ADAM olanı." Acıyı keşfeden küçük çocukların hikayesi... Mahar, 1980 li yıllarda sert kuralları olan, çocukları şiddet ile terbiye etmeyi güden bir geri kafalı müdürün yönetimindeki yetimhanede büyüyen üç çocuğun hüzün ve bir o kadar da macera dolu hikayesini anlatıyor. Mahar, yetimhane beraber büyüdüğü Ali ve Merve ile 8 yaşındayken kaçmaya karar verip her şeyin çok iyi olacağını düşünürler. Peki her şey iyi mi olacaktı? Her sokakta ayrı bir yüze bürünen İstanbul sokakları yetimhaneden daha mı güvenli? Değildi, özellikle sekiz yaşında isen hiç de güvenli değildi. KİTAPTAN KESİT.. "Sekiz yaşından beri söylediğim bir söz vardı; dünyanın en hızlı ADAM olan çocuklarıyız diye. Ama gelin bi' sorun bana. Bir sorun bana; hızlıca adam mı olmak istiyordum yoksa çocukluğumu yaşaya yaşaya mı adam olmak istiyordum.... Gelin bir sorun bana..." ... Yirmi beş yaşına gelmiş, balkonumda çayımı yudumlarken dışarıda gülüp koşturan, oyun oynayan çocukları gördüm. Yirmi beş yaşında filan dinlemedim, attım kendimi sokağa. "Ben de sizinle oynayabilir miyim?" dedim çocuklara gülerek. Önce birbirlerine bir süre baktılar ve sonra: "Tamam abi oyna." dediler. "Ama son geldiğin için ortaya geçersin." Ortaya geçmiş öylece duruyordum. Çocuk elindeki topu bana atıp bacağımdan vurunca güldü. Kaçmamış, hatta topu tutmaya çalışmıştım. "Hahaha! Ya abi kaçsana toptan. Neden kaçmıyorsun?" diye güldüler. Oynadığımız oyunun adı 'ortada sıçan' dı. Ve ben Mahar; yirmi beş yaşında ortada sıçan nasıl oynanır, onu öğreniyordum... ~Telif hakkı saklıdır.