Olivia'nın içinde bulunduğu hayat eksiksiz bir festival alanı gibi. Korkunç olmayan korku trenleri, durmak bilmeyen dönme dolaplar, ucuz dondurmalar, renkli balonlar hatta bazen kırmızı burunlu palyaçolar... Hayatı bir anda rayından çıkan bir hız treni misali kendi kontrolünden çıktığında onu tekrar rayına oturtması...
Bir kadın. Bir adam. Hepsi bu kadar. "Kar taneleri ne güzel anlatıyor. Birbirine zarar vermeden de yol almanın mümkün olduğunu."
Size miras olarak özel bir uçak kalsaydı ne yapardınız? Siz bu soruyu düşünürken ben ne yaptığımı söyleyeyim. Yarım kalmış bir hikayeyi tamamlamak için uzuuuun bir yolculuğa çıktım. Ben yeryüzünden bağımsız gökyüzüne aşık Ada, uçağımın adı Halley. Aslında Halley'in sadece yarısına sahibim. Diğer yarısı ise... her ne...
Sol bileğimdeki demir kelepçeye bir bakış attım. Kelepçenin diğer ucundaki adam da aynı şekilde önce sağ bileğindeki kelepçeye ardından bana baktı. Birbirimize bağlı durumdaydık. Onun kaşları çatıldı. Benim dudaklarım aralandı. İlk kelimeyi hangimizin söyleyeceği derin bir meçhuldü. Tanımadığım bir adam ile ıssız bi...
Ne ben ayırmıştım gözlerimi ondan. Ne de o. Şu an için aklımdan geçen tek düşünce gözlerine baktığım bu insanın bana ne yaptığıydı. Kendimi bilmesem ona aşık olmaya başladığımı düşünürdüm. Gerçi kendimi biliyordum ama bilmediğim şey aşktı. Olsam da anlamazdım sanırım. Sahi aşık olunca böyle mi hissederdi insan? Böyle...