İnsan öyle garip bir varlıktır ki kör ölür badem gözlü olur, bitenin de gidenin de ardından ne hikmettir ki sadece güzellikler anılır. Oysa ki başını yastığa gömerek, hıçkırıkların duyulmasın diye kendi nefesini kestiğin geceleri, kalbine batan onlarca bıçağı ya da boğazına yerleşen acıyı hatırlamazsın. Ayrılığın ardından asıl hatırlanması gereken ise bir aradayken de biz olmanın da başarılamadığıdır. İşte ayaklarıma beton dökülmüş gibi durduğum yerde dikilirken, gözüme hücum eden yaşların yangınıyla ben de sadece onu ilk gördüğüm anı hatırladım. Üç koca yıl hiç geçmemiş gibi, yüzünün ve teninin her zerresini ezberlememişim gibi, günlerce, gecelerce onu sevmiş, onu beklemiş ve ona ağlamamışım gibi ilk gördüğüm anı hatırladım.

Hayat insanı bazen tek bir soruyla sınar. Kadere kafa tutabilir misin? Bazen ise, onlarca soruyla... Çocuk sahibi olamayacağını öğrenen genç bir kadın, kaderine isyan ederse ne olur? Hayatı uçlarda yaşayan, yaşamı boyunca hiç sevilmemiş, kuralsız bir adam; güvensizliğin aşılmaz duvarlarla ördüğü hayatına ve kurallara hapsolmuş bir kadına, koşulsuz ve sonsuz sevgiyi öğretebilir mi? Hayatın yorduğu ruhlar bir araya gelebilir mi? "Ben seni, senin benimle cehennemde yanmayı isteyeceğin kadar çok seveceğim..." Sina, siber dünyadan gerçek hayata, dolu dizgin, tüm duyguları yaşatan, gerçekçi bir roman. Ve bu sadece bir başlangıç...

Yoksa siz çocukken yaşadığınız şeylerin öylece geçip gittiğini mi sanıyorsunuz?

Doğa, Savaş'ın arkasına dönüp kendisini seyrettiğini bilmiyordu. Başını telefonundan kaldırıp onunla gözgöze geldiğinde bir anlığına korktu. Damağını kaldırdı. "FBI ajanı gibi niye beni izliyorsun?" "Kiminle yazışıyorsun?" Duru müdahale etmesi gerektiğini biliyordu. "Savaşcım, önüne döner misin? Nerede incektik biz? Hadi sen onu hallet." Savaş, yaklaşan tehlikeli bir şeylerin kokusunu alıyordu. Daha önce olmayan bir değişimin geldiğini hissediyordu. Doğa'nın evden taşınmasından, okuldan başka arkadaşlar edinmesinden farklı bir değişimdi. Önüne geçmesi, set çekmesi gereken, henüz başında yakalaması gereken bir değişim vardı. Sakin olmalıyım diye tekrarları kendi kendisine. Doğa, onu bırakmazdı. Doğa onsuz yapamazdı.

Merhaba; Kitap tek bölümlük öykülerden oluşmaktadır. Her bölümde farklı bir öykü anlatıldığı için birbirinden bağımsız olarak okuyabilirsiniz.

Bu hikayede anlatılan olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi bulunmamaktadır. Dolunay adamı gözündeki güneş gözlüklerine rağmen tanıdı. Dikkat çekecek kadar yakışıklı, acımasız ya da güçlü göründüğünden değil. Uzun süreler boyunca adamı incelediğinden onun kim olduğunu biliyordu. Dinçer Ovalı. Türkiye'deki pek çok otelin ama en önemlisi çalışacakları otelin sahibi, online bahis sitelerinin, Kıbrıs'taki kumarın ve bir rivayete göre para aklama işinin tek yöneticisi. Hoş bir adam değildi, hatta o kadar gücü elinde bulun durmasa yanındaki kadının bu adama bakmayacağından da emindi Dolunay. Üzerindeki şık kıyafetlere, ben pahalıyım diye bağıran tüm aksesuarlara rağmen Dinçer Ovalı bir kadının ilgisini çekebilecek yakışıklılığa sahip değildi. Uzun boylu bir adamdı. Muhtemelen 1.90 ile 2.00 metre arasında bir yerde ama iki metreden asla fazla değildi. İri bir adam değildi. İnce denilece kadar çelimsizde değildi. Muntazam görünen bir vücudu vardı. Dinçer Ovalı, her hangi bir adam kadar ilgi çekici, herhangi bir adam kadar itici özetle sıradan görünen biriydi. Dolunay giydiği takım elbisenin muhtemelen sekiz drop olduğunu düşünüp önüne doğru döndü. Demek kraliyet ailesi hep böyle görünüyordu. Resepsiyonist hala dört kişinin kaydını yapmakla meşguldu.

"İkisini yanyana koridorda gördüğümde bir şeylerin yanlış olduğunu anlamıştım. Birinin yüzünde kocaman, parlak bir gülümseme vardı. Oysa digerinin yüzünde buz gibi bir keder vardı. İkiside gelip önümde durdu. Nişanlım hemen elimi tuttu. Bileğindeki künye bilegime sürtüyordu. Şafak'ın bize nişan hediyesiydi. Yüzünde ölçülü bir gülümsemeyle bana elini uzattı. Tebrik etti. "Keşke haberim olsaydı. Size daha güzel bir hediye verirdim. Artık düğüne kaldı" dedi. "Antikadır" dedi künyeyi gösterip. Ben o künyeyi çok iyi tanıyordum. Annemin künyesiydi. Şafak'a onu ben vermiştim. Annemden kalan tek hatırayı onun bileğine takmıştım. Başkalarına değil ama ona benim için ne kadar değerli olduğunu anlatmak için. Şafak benden daha zarif bir çözüm bulmuştu. Ona aşk olduğumu anlatan ikimize özel bir hediyeyi nişanlımın bileğine takarak bana aramızdaki herşeyin bittiğini söyledi. Ondan vazgeçemeyeceğimi anladığım ilk andı. Elinden tutup bu kadın benim sevgilim diyemedim. Kimseye karşı çıkamadım. Nişanı atamadım. Beni hayatından silkeleyip atmasına karşı koyamadım. Öyle sakince künyeyi geri verdi ki bana benden daha güçlü olduğunu net bir şekilde kanıtladı." Ben Uğur Kılıçoğlu 70 yaşındayım. Bu gün bana alzheimer tehşisi konuldu. Beynim küçülmeye başlamış. Zamanla şu anda benim için önemli olan herkesi ve herşeyi unutacağım. geriye sadece unutlmaz hatıralar kalacak

"Seni korkutan adam oldugumu kabul etmek, dünyanın bütün yükünü kabul etmekten daha zor. Bazen parça parça anıları hatırlıyorum. Neden dün değilde bu gün hatırlıyorum bilmiyorum. Sanki bilinç altım bile senin tarafında. Annemle ne zaman yakınlaştınız? Ne zaman seni bu kadar çok sevdi? Ve ben neden bütün olup bitenleri kaçırdım acaba? " "Belki hayatımın sonuna kadar seninle böyle oluruz. Ben sana okudugun ama pek cevap vermediğin mektuplar yazarım. Belki ilerleyen yıllarda alzaymır olurum ve böylece sana mektup yazdığımı bile unuturum. Belki seni bile unuturum. Ben seni sonsuza kadar hatırlayayım ama sen beni unut olur mu? Beni tamamen unut. Sonra yani sen beni unuttuktan sonra, karşına çıkıp seninle yeniden tanışayım. Sana kendimi yeniden tanıtayım. Sanki ilk defa duymuşsun gibi adımı söyliyeyim. Numaranı istiyeyim senden. Sen önce vermek isteme. Sonra Cenk'in yaptıgından bile daha çok güldüreyim seni. " Hikayenin şarkıları için https://open.spotify.com/playlist/3pF2El6ewLmpjpTvSet0hn?si=6QfM3UyvQFS6f9oaG3XsfQ Yazım yanlışları için şimdiden özür dilerim.

Maya aşk acısı nedeni ile topukları poposuna vura vura kaçtığı ülkesine ani bir kararla geri dönmeye karar verir! Bu sefer öcünü alacaktır! Ama önümüzde ufak bir pürüz vardır: Raul (Pürüz mü? Böyle pürüz dost başına desem yeridir...) Çapkın, yakışıklı ötesi ve her kadına futbolu izlettirme potansiyeli olan bir futbolcu. Bir yanda oyunu kurallarına göre oynamak konusunda usta olan, yıllardır futbol liglerinin yanı sıra kadınlar arasında da hayli ün salmış ukala Raul, bir yanda Maya'nın eski nişanlısı Mert ve arka fonda ise öç alma sürecindeki dâhiyane (!) planın tasarımcıları Malya'nın çatlak kız grubu: Ceyda, İrem ve Serra. Varşova'da başlayan, İstanbul'a uzanan ve Barselona sokaklarını arşınlayan aşkın ve komedinin iç içe geçtiği eğlenceli bu hikâyede Maya'nın inadının mı yoksa Raul 'ün "cool"luğunun mu kazanacağını okudukça göreceğiz.

Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam olan ahmağın tekiydim. Ben bin parçaya bölünmüş bir adam, bu dünyanın en çiçeksiz mezarıydım. ❌ Bu mutsuz başlayan ve devam eden kimine göre iyi biten kimine göre iyi bitmeyen; akılları karıştırıp duyguları sorgulatan ağır bir kurgudur. Juliet Yaşamak İstiyor'dan tanıdığımız Yağız Üstün'ün yarım kalan hikayesidir.