Doğu: Bir insanla yönelimi yüzünden uğraşmak senin gibi zavallılara göredir. 0534...: hassiktir 0534...: ne yani barda zavallı bir ibneyi mi korudum şimdi Doğu: Ne yani barda arkadaşımı aptal bir homofobik mi korudu şimdi? Boy×boy Text Küfür içerir.

çocuk içine çekti nemli havayı. karşısındaki adamın bakışları kadar ıslaktı şimdi her şey. stardi ona hiç böyle bakmamıştı. stardi, adamın tetiği çekmekteki tereddütü kadar bile sevmemişti onu. ama tereddüt etmeye ne gerek vardı ki? ellerini kelepçelerden kurtarıp yardım etmek istedi kendini öldürmeye. namluyu kavrayıp baş parmağıyla tetiğe basmak istedi, kulağını göğsüne dayayıp onun kalp atışlarını duymak istedi. bir idam mahkumunun son yemeğini seçişi gibi, dudaklarının tadına bakmak istedi. ♡ 10.08.17♡

Hayaller, bizi sonu gözükmeyen bir uçuruma sürükleyen, insan beyninin acımasız yansımalarıdır. Ama onun hayali, onları düştükleri çukurdan çıkarmış ve karanlıktan kurtarıp ruhlarını gökkuşağı renklerine boyamıştı. Şimdi ise hissettikleri birinin adınızı boşluğa fısıldaması gibiydi. Yorgun, çaresiz ve bir o kadar da beklentisiz. Bir sözü vardı Dostoyevski'nin. "Ne yaparsan yap, daima pişman öleceksin. Belki yaptıklarından belki de yapamadıklarından." İşte şimdi hissediyordu katmersiz pişmanlığı. Söylediklerinden ve bir daha hiç söyleyemeyeceklerinden. Tekrar karanlığa gömülürken ve ruhunun bir daha o acımasız yansımalara ev sahipliği yapamayacağını bilirken elinden gelen sadece onu ve bıraktığı anıları zihninin en eski raflarına kaldırmaktı. Başını gökyüzüne çevirdiğinde tüm düşünceleri havaya karıştı ve yüzünü buruk bir gülümseme aydınlattı. Çünkü kuzey ışıkları herkesin hayallerine konu olacak kadar güzeldi şimdi. Çünkü o gözlerini kapamış ve yeşili göğe yansımıştı...

|Tamamlandı.| "Acıdan bir dağ olduk." dedim sessizce. Gözlerini yumdu ve avucuma ufak bir buse bıraktı. "Nasıl atlatacağız?" diye yineledim, az önce sorduğu soruyu. Bilmiyorum dercesine dudak büktü. "Yan yana?" Sorunun anlamını anlamasını bekliyordum. Bundan sonra beraber mi olacaktık yoksa ayrı mı anlamına getirmiştim. Gözlerini kıstı ve alt dudağını dişlerinin arasına aldı. Evet demesini her şeyden çok istiyordum. "Yana yana." dedi, çarpık bir gülümsemeyle. Derin bir nefes aldım ve hızlıca kafamı salladım. Bu birbirimize yenilişimizin kaçıncı keziydi?

Acıyı hissetmeyen bir genç... Hiçbir acıyı hissetmiyor. Çünkü onun özel bir durumu var, dokunduğu hiçbir şeyi hissedemiyor. Hiçbir teni, hiçbir nesneyi; kendisine dokunanları bile... O bir ucube... Acıdan, duygulardan, dokunma ve hissetmekten yoksun bir ucube.... Ateş herkes tarafından ucube, piskopat diye adlandırılan bir genç. Kimseyi ve hiçbir duyguyu hissetmiyor. Ta ki bir gün hayatta en çok nefret ettiği Aras'ın dokunuşunu hissedene kadar... Birbirlerini tanımaya fırsat bırakmadan birbirine düşman olan iki genç... Biri okulun en popüleri Aras Yağızhan... Diğeri ucube lakaplı Ateş Çınar... İkisi de inatçı, ikisi de baskın karakter... ********************* Teninde hissettiği şeyle irkildi Ateş. Neydi bu? Daha önce hiç bilmediği bir şeyi nasıl anlamlandırabilirdi ki? Hissetmek denen şey miydi bu? Peki böyle olması normal miydi? Tenindeki bu karıncalanma bu sıcaklık hissi... Normal miydi? Karşısındaki dokunuşlar yarasının üzerinde dolanırken vücuduna yayılan sıcaklık ve titreşimi hissetti. İlk defa beyninde ve vucundunda karşılık buluyordu bir dokunuş. Hissediyordu... teninde gezinen parmakları hissediyordu. Doğduğundan beri ilk defa. Bakışları dokunuşun sahibine döndü. Nefret ettiği o yüz karşısındaydı. Aras Yağızhan... Dünyada başka bir insan yokmuş gibi sadece onun dokunuşunu hissetmesi karnında bir sancıya neden oldu. Bu neydi şimdi?....

DÜZENLENDİ! "Basat..." diye inlerken ellerimi tam başının olduğu noktada tişörtümün üzerine koydum. Başını kalbimin üzerine koyduğunda altında kıpırdandım. Karnımdan garipten sesler gelmeye başlamıştı. Bedenim çöküyordu sanki. Tüm uzuvlarım uyuşurken kalbim isyan ediyor, bunu kaldıramadığını bağırıyordu. Sanki Basat'ı itmek ister gibi, hızlı hızlı çarpıyor, göğüs kafesimi delme pahasına yukarı doğru sertçe vuruyordu. Beynim ise düşünmeyi bırakmış, sıcak başın keyfini çıkartmaya başlamıştı. "Basat..." diye mırıldandım tekrar. İki gözümden birden iri taneler yuvarlandı, kulaklarımı sıyırıp yastığa döküldüler. Bir öpücük daha indi kalbim üzerine. Hıçkırdım. "Şşş..." Sıcak nefesi tenimi kavurdu. Başını tişörtümün yakasından çıkarttığında tişörtüm göğsüme kadar açılmıştı zaten. Yüzü yüzümün hizasına geldi, eli önce gözlerimdeki yaşları nazikçe sildi, sonra saçlarım arasına daldı. "Özür dilerim." diye mırıldandı. Şimdi ikimizin kalbinin atışları birbirine karışmıştı sanki. Sol tarafımda kendi kalbimin çarpıntıları, sağ tarafımda göğsüme baskı yapan onun kalp atışları... Ağzımı açtığımda lafları ağzıma tıktı. "Çok, çok özür dilerim." Burnunu burnumun yanına, alnını alnıma yaslayıp gözlerini gözlerime dikti. Titreyen dudakları çok ufaktan dudaklarıma temas edince gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Onu durdurmak istedim ama konuşamadım. Kendini kasa kasa, dünyanın en güzel bahçesine doğru çekti beni. Şimdi dudaklarımdan biri dudakları arasındaydı. Kısa sürdü ama mükemmeldi. Çekti dudaklarını, gözlerini araladı. Usulca fısıldadı. "Yeniden benim kibritim ol. Bir daha asla sönmene izin vermeyeceğim. Söz veriyorum, Barış."

DÜZENLENDİ! "Cennet... Cennet senin için yeniden can buldu Sarp. Seni gördüğüm gün yıllar sonra kalbim yeniden hızla tekledi. Göksu'dan sonra ilk defa bu kadar hızlı çarptı. Kalbimin cehennemi beynime hücum etti ve kalbim senin için beyaza boyandı." "Bizim cennetimiz siyah olsa da kabul. İçinde sen varsan..." Dudaklarımdan öptü bir kez daha. "Ve içerdeki Sarp cennet kıldı evini." dedi gülümseyerek. "Senin cennetin," parmağını dudaklarım üzerine oturttu. "burada." Dudaklarımı kalbinin üzerine bastırdım. "Cennetler buluştu o zaman?" *Daddy issues baba ilgisi görmeyen çocukların büyüdüklerinde kendilerinden yaşça büyük ve olgun karakterli kişilerden etkilenmelerine neden olan bir sendrom. Kitap baba-oğul ensest ilişkisini değil, baba ilgisinden yoksun büyüyen bir çocuğun kendinden yaşça büyük bir adama beslediği duyguları anlatıyor.

"Ne diyon lan sen?" Üzerine yürüdüğümde gülümsemişti. Tek kaşını kaldırıp yüzümü inceledi. "Duymadın herhalde. Eğer bir hafta içininde biriyle yatarsan senin istediğin olur. " Pis pis sırıtarak bakmayı sürdürdü şerefsiz. "Ee kabul mü?" Normalde böyle birşeyi kabul etmem için hiçbir neden yoktu. Neden "Kabul lan." dediğimi bilmiyordum. Ama gerçekten gaza gelmiştim sadece. "O zaman 1 hafta içinde, benim yani Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kızla yatacaksın. Anlaştık mı?" Hiç düşünmeden kafamı sallayıp onayladığımda, yediğim bokun yeni yeni farkına varıyordum. Bizim okuldan? Poyraz Kutayın çıkmadığı bir kız? Nasıl yatacaktım lan? Bana göz kırptı. "Ee hadi o zaman kolay gelsin şimdiden." El sallayarak yanımdan uzaklaştı. Bense öylece dikilip yere bakıyordum. Poyrazla çıkmamış kız var mıydı? Evet vardı ama onlarda model gibiydi malesef. Pekala bu iddiayı kazanmayı çok istiyordum kazanacaktım da. Umarım İnşallah.

Aradığı aşkı asla bulamamış ve üstüne üstlük bulduğunu sandığım gibi de terk edilmiştim. Evrende aşk konusunda benden daha şanssızı var mı diye kara kara düşünüp kendimi eve kapatmıştım. Ta ki kapı alacaklı gibi çalındığı o güne kadar... Kapımda takım elbiseli bir damat duruyordu ve bu damadın aslında bana aşkı getirdiğini nereden bilebilirdim ki? Geçirdiği trafik kazası sonucu 1 yılını unutan bir damadın, aslında eski sevgilisini görmeye gittiğini sanıp benim kapıma dayanmasıyla başlayan bu serüvende benim yerim ne olacaktı? Aradığım aşkı bu kadar kolay elde edebilecek miydim, tabi ki hayır! Aşk kimseye hazır bir tabakta yemek olarak sunulmuyor, özellikle de benim gibi doğuştan şanssız birine... (boyxboy) (boylove)

DÜZENLENDİ! "Sırtını yaslayacak bir duvara ihtiyacın var." "Biraz da soluklanmaya..." diye tamamladı beni. Dilimi dişlerim üzerinde gezdirdim. "Biliyor musun, benim de şurayı dolduracak bir şeye ihtiyacım var." dedim elimi başımın üstüne koyarak. Şaşkınlıkla birkaç saniye bana baktıktan sonra başını geriye atarak kahkaha attı. Gülümsemem dudaklarımda dondu, başımı eğerken ısındığımı hissettim. "İnsanlar dertlerini itmeye çalışırken sen başına dert almak mı istiyorsun?" dedi tek kaşını kaldırarak. "Ben sadece yerine endişeleneceğim birini istiyorum."