Başlama Tarihi: 27.10.16 Romantizm#4: 03.02.17 Hikayenin ilk bölümleri yıllar öncesine aittir. Gelişmemi izlemek istediğim için bu bölümlere dokunulmamıştır. Bir varmış bir yokmuş diye başlattı bir kadın masalı. Bir varmış bir yokmuş diye devam ettirdi ikinci kadın anlatılanları. İçerde bir yerde yalnızca beyni oluşan biri söz istedi üçüncü kadın olarak ve sonra devam etti ona söz vermeyen dördüncü kadın anlatılanlara. Altı, yedi, sekiz ve dokuz dedi birinci kadın buranın sahibi olarak ve sözü verdi dördüncü kadına. Dördüncü kadın tırmandı kelimeleri ta on dokuza kadar. Dokuz dedi, beni ürkütür ve verdi sözü beyni oluşan içerdeki kadına. Sözü aldı içerdeki kadın ve başlattı kimsenin anlatmaya cesaret edemediği o yaşanmışlıklara. Bir yerde durdu önce burası yirmi beş durağı olmuştu sonra devam etti anlatmaya. Yirmi altı dedi önce artık kolu çıkarken, Yirmi yedi dedi sonra bacakları annesinin karnını tekmelerken, Yirmi sekiz dedi midesi tüm yaşanacakları annesinden çeker alırken, Yirmi dokuz dedi dördüncü kadına nispet yapar gibi bir gür sesle, Otuz dedi çığlıklar, gözyaşları ve kanlı bir mücadele içinde, Ben üçleri seven bir efsaneyim, anlatılan masallarda sadece varmış denilen o kısımı severim ve otuz benim en iyi halim. Otuz sadece yaşayan yanım ve otuz oluşturur Anka diye adımı. Geriye baktığımda otuz ceset görürüm her birinin üzerinde bir tüy bırakarak. Ve masal sona yaklaşırken kazanmaz iyi olan kimse. Çünkü geriye sadece ben ve bıraktığım tüylerim kalır. Altında tek renkten oluşan kızıl bedenlerle.

Giderek metropolleşen güzel şehirlerimiz, insanı ve her birimizi yalnızlaştırmakta, bizleri bulunmaz canavarlara dönüştürdüğünü acıyla hissettirmekte. Oysa şehirlerimizin, insanı mutlu etmek, huzur ve güvende yaşatmak için inşa edilmiş olmaları gerekmez mi? Çoğu zaman tüm imkanlara sahip olduğu halde, mutsuzluklarından çıkamayan insanların en olmadık işlere soyunması hayretle gözlemlenmektedir. Bu, insanın beklenmeyen trajik sonunu hazırlamakta ve insana modern başvurular sayesinde kurtulacağını düşündürmektedir. Gerçek olan şu ki, insan kendi barışını, çıkışını kendisiyle yakalamalıdır. İnsana kendisinden başka kimse bu kadar zarar veremez. İç eleştirisini, yüzleşmesini ve kendini çok yakından tanımış olmanın avantajını yerinde kullanması insandan beklenir. Farkında olmadan modern dayatmalar insanı çok yormakta ve yıpratmaktadır. Hazırlıksız yakalandığı saldırıların içindeki insanın kurtuluşunun ilk adımı, anlatmakta geciktiği hikayelerini dillendirmesi olacaktır. Kendime Mektuplar' da her insandan bir hikaye ve toplumda sıkça rastlanan manşet gerisi sosyal olayları okuyacaksınız.