*** Kain gezegeni yüz binlerce yıl sonra çoğu insanının inancının temelini oluşturan yaradılış efsanesinin gerçekliğini yaşıyordu. Lütuf 21 yıl önce son Devain olan Samāraj'ın ölümü ile diyarı terk etmişti. Genç yaşta çıktığı tahtta henüz 14 yıldır oturuyordu ve bir oğula sahip değildi. Bu yüzden doğal olan ölümünün ardından lütfun yeğenlerinden birinde, muhtemelen de o zamanlar 7 yaşında olan büyük yeğeninde kendini göstermesiydi. Ama olması gereken olmadı, ne büyük nede daha sonra doğan hiçbir yeğeninin gözleri lütfun ışığıyla dolmadı. Sihir Kain'i terk ederken, pek çok kişi trajik bir şekilde öldürülen Samāraj'ın halkını lanetlediğine inandı. Büyü gücünün teminatı olan tanrı soyunun hükümdarlığının son bulmasıyla her bir kainli normal ölümlü yaşamıyla baş başa kaldı. Güç sahipleri Artık ne toprağı ne havayı ne başka bir şeyi kontrol edebiliyor, nede büyü yapabiliyorlardı. Herkes daha hızlı yaşlanır olmuş, ölümler artmış, hiç bilmedikleri hastalıklar baş göstermişti. Tüm gezegenin şirazesi şaşmıştı adeta. Günler kısalmış, kızıl ve mavi güneşler daha çabuk batar ve doğar olmuştu. Kain de bunlar olurken, binlerce ışık yılı uzaktaki Dünya denen mavi gezegenin bir sahil şehrinde tanıyanların "Lu" diye hitap ettiği Marie Louise Divine az sonra gireceği kafes dövüşü için ısınmakla meşguldü. Otomatik hareketlerle bedenini esnetirken, aklında Tallahassee'de fazla kaldığı vardı. Birileri başına bela açmadan yer değiştirmenin zamanı gelmişti de geçmişti bile. Kaçması gerekliydi; geçmişinden, insanlardan, yakınlık kurmaktan, en çok da kendinden. Taa başından beri ve sonuna kadar. . . ***

Sen, gecemdeki yıldızları, ve Gündüzümdeki güneşi yanında götürdün. Sonunda sadece karanlıktaki bulutlar kaldı bana ... 'BÜTÜN HAKLARI SAKLIDIR' Kitap tasarımı "SİMANUR-987" ye aittir

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''