İntikam duygusuyla yanıp tutuşan iki insan ve hiçbir suçu olmamasına rağmen yıllardır bedel ödeyen genç bir kız... Hesapta olmayan bir aşkın ortaya çıkmasıyla arada kalan ürkek bir kalp... Yalnızca iki kişiye güvenen genç bir adam, belki de ölüme yollayacağı genç bir kıza güvenmek isterse ne olur? Kandırıldığını öğrenirse yine de sever mi kalp eskisi gibi? Ya da zaten intikam izin vermiş midir gerçekten sevmesine? "Sevebilirdi belki kalp; intikamın esiri olmasaydı." *** Kitap olduğu için 2016 yılında bölümler kaldırılmıştı ancak şimdi tekrar paylaşmaya başlıyorum. Basılı bir eserdir ve her hakkı şahsıma aittir. İçeriğinden herhangi bir şeyin alınması durumunda gereği yapılacaktır.

"Adinin tekisin!" Hırsla yumruk yaptığım elimi göğsüne vurdum. Canını acıtamayacağımı bilsem de ona vurmak istiyordum. Elimi havaya kaldırarak bir kez daha göğsüne indirdim. Orada öylece ona vururken beni engellemek için hiçbir şey yapmadı. "Seni affetmeyeceğim!" diye bağırdım acı dolu bir sesle. Yaşadığım ızdırap kor bir ateş gibi içimi yakarken haykırışım dudaklarımdan dökülüyordu. Ona vururken hiçbir şey yapamayan adam uzanıp gözlerimden dökülen birkaç damla yaşı silmeye çalıştığında geriye çekildim. "Seni affetmeyeceğim Arın!" Elimi yanağıma götürerek canımı yakacak kadar sert bir şekilde gözyaşlarımı sildim. "Dünya tersine dahi dönse yemin ederim ki seni affetmeyeceğim!"

Birleşince kısa devre yapan parmaklarımız öldü önce. Sonra yeşil öldü benim için sonra kahverengi... Sen gittin ve herkes ölmeye başladı.

"Sen bana nefretle bakarken ben seninle ailenden sana kalan en değerli mirasmış gibi sahiplendiğin çayı içmeye can atmaya başladım. Evden nefret eden ben evin mutfağında çıkmıyordum artık. Bıraksam kendimi mutfakta uyuyacaktım, seni daha fazla görebilmek için. Çay yapılmayan ev de her öğün senin için çay yapıldı. Senin için tadı ailen demekti, benim için sen... İnce belli zarif bardakların hakkı olan çay... Yudum yudum çay içerken ince ince kalbime işlendiğini inkar ediyordum hala. Seninle dönme dolaba binmek isteyene kadar. Benim için en özel an da senin de olmanı istediğim an. Birlikte bindiğimiz dönme dolapta gökyüzüne yaklaştığımız da benim gibi bir adamın ilk kez ayaklarının yerden kesilişine şahit oluyordum. Göz göze geldik. Yüzüme bakmak için yüzüne dokununca parmak uçlarımın eridiğini hissettim. Gözlerinin derinliklerinde kaybolurken gökyüzü de ki yıldızlar kalbim de parlamaya başladı. Kalp atışlarımı duyuyordum ilk kez. Gökyüzü yıldızsız anlamını yitirirken sen benim gökyüzüm oldun, kalp atışların yıldızlarımdı..." Tehlikeli oyun oynuyordu. Oyunun başrolü acımasız bir katildi. O ise sahnenin arka tarafına itilmiş intikam almaya çalışan zayıf bir figüran. Ve bu zayıflığı ile hala bu evdeydi.... Oyunun devamını görmeye ihtiyacı vardı. Girdiği yolun sonu olmasa bile yürümek zorundaydı. Düşmanın oğluna aşık olacağını bilmeden planlar yapacaktı. Zayıflığına rağmen öfkesi sönmesi için intikamını alacaktı. *** Kapak Tasarımı için @Crescenthingh teşekkür ediyorum.

Yüzünü görmeyeli, kokusunu ciğerlerime doldurmayalı, bal rengi gözlerinde erimeyeli dört gün olmuştu. Dört yüz yıl gibi gelen dört gün... Bakışları kırgın, bakışları hüzünlü, bakışları özlem dolu... Hüznü silip, kırgınlığı onaracak bir cümle kurmak istedim, başaramadım. Kalbim, kalbine kavuşmak istercesine deli gibi atarken tek yapabildiğim nemli gözlerimle ona bakmaktı. Acımızı hafifletebilecek ne söyleyebilirdim ki? Başka adamın tohumları karnımda büyürken ben seni seviyorum, mu? Sevgim, acısını, acımızı silip götürebilecek miydi? Gözlerimizi aynı hizaya getirmek adına diz çöktü. Ellerini dizlerime koyup bana bakarken bende ellerimi hasret kaldığım sakallarına götürdüm. Gözlerini kapattığında derin bir nefes alarak kokusuna divane olan ciğerlerime kokusunu hapsettim. 'Sakallarım bile özledi seni...' diye mırıldandı. Elinin altında titreyen dizlerime baktı. Başını yavaşça eğip diz kapaklarıma birer öpücük kondurdu. 'Yaralısın, parçalanmışsın. Kanıyorsun. Yaralarından, acılarından, kanayan yerlerinden, tüm düşmüşlüklerinden öpüyorum.'

Sonunun ne olacağını bilmeden ailesinin zoruyla bir yola çıkarılan ürkek bir kızla bir küçücük bir yalanı çığ gibi büyüyen,ailesine söylediği yalanın mahçubiyetiyle ezilen bir erkeğin yolları nasıl kesişir ki? Bu hikaye kadere inanmayanları yeniden düşündürecek kadar imkansız, her kadının başına gelebilecek kadar olağan.. Lütfen dedi Emre, lütfen Zümrüt. Sen benim son şansımsın...

Bu bir sürükleniş hikayesidir.. Güneş, ablası Nisan'ın hayatının bedelini ödemesi gereken on yedi yaşında bir kız. Karanlık üstüne bir kez daha gölge gibi düştüğünde kaçmak tek çaresiydi. Ama kaçabilir miydi? Efgan'ın karanlığı peşinden gelirken, attığı her adımda yaralanıyordu. "Hastalıklı adamın tekisin sen." dedi önünde duran iri adamı iteklemeye çalışırken. Efgan, Güneş'in kolunu yakalayıp genç kızın beline sabitledi ve vücudunu kendi bedenine yasladı. Dudaklarını eğilip kulağına getirdi. "Hastalıklıyım ve bu bulaşıcı Güneş. Seni zehirlemek istiyorum. İstediğin kadar kaç, düştüğün her uçurum bana ait." dedikten sonra bıraktı. Bedeni korkudan titreyen Güneş, genç adamın gözlerine baktı. Asla vazgeçemeyecekti! +++ Dibi buydu, sona gelmiştim. Sadece sandım. Fazlasıyla inandım. Bedenimi bir veba gibi sardı inanmak. Bağlanmak ama tutunamamak aynı zamanda. Uyandım. Geç oldu biraz. Biraz kırıldım mühim değil. Çok yoruldum. Yolun sonu da değil üstelik. Kazananı başından belli bir savaştan yaralı çıktım. Kaçmak kurtuluş sanarken, daha çok kapıldım karanlığa. Sanırım ben biraz 'ziyan' oldum... 28.01.2017..

Bir deprem, Bir pasta, Bir oyuncak... Bir adam, Bir kadın, Ortak bir geçmiş... Kalpler toprağın çığlığında kayıplara karıştı. Aşklar beton yığınlarında ezildi. Küçük bir kadının gözyaşları toprağın altında, Küçük bir adamın gözyaşları toprak üstünde usul usul aktı... Erosun yıllar önce fırlattığı ok hedefini bulmuştu. Ama hesaba katmadığı bir şey vardı. Destina... İki küçük kalp Destina'nın öfkesine kurban edildi. Ama Eros aşkı bir köstebek oyuncağına gizlenmişti. Elbet bu iki kalp birleşecekti. Ne Destina'nın öfkesi, ne de toprağın çığlığı bu kalbi ayırabildi.

Katran karası Hakan Kara! Nefreti ölüm. Aşkı her nefeste ölüm. ***** Güvercin beyazı Hira Güngör. Nefreti serap. Aşkı cennet. ***** Yıllar önce Canan Güngör'ün aşkıyla yanmış ve o saatten sonra kalbine zincir vurmuş siyah bir adam ile Ömer Aşkar'a olan aşkı yüzünden Hakan Kara'ya hapsedilen küçük bir kızın hikayesi. ***** Yeniden sevilebilebilir miydi? Yeniden aşktan yanar mıydı bir insanın kalbi? Yoksa aşk tek seferlik bir intihar mıydı? ***** "Ben senin dünyana ait değilim. Senin hayatın için fazla çocuğum!" Karşısında soluksuz konuşan çocuğa laf anlatmak gerçekten zor zanaatti. Ama adam onu susturmanın yolunu biliyordu. Hiç düşünmeden dudaklarını yapışmış ve kulağına fısıldamıştı. "Masumsun." ***** (Kitaptaki bazı karakterler Mahkum kitabıyla bağlantılıdır. O yüzden önce Mahkum kitabını okumanız önerilir) (Kitap bedensel bir sadistlik ya da psikopatlık içermez. Yalancı bir evlilik ya da intikam kitabı değildir. )

Umudunun kaybettiğin anda karşına çıkıp yüznü aydınlatan biri gibi, Üzüldüğün anda karşına çıkıp kocaman bir tebessüm oluşturan biri gibi, Ağladığında göz yaşlarını silip içini huzurla dolduran biri gibi, Ne biliyim aynı sen gibi... Bazen gülüp bazen kızacaksınız. Ondan nefret edip şuna aşık olacaksınız. Yeri geldiğinde aşka lanet edip aşık olacaksınız. Ne olacağını merak ediyorsanız buyurun hikayeme...