Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Yokluğunda masalları bıraktım bir hikayeye başlıyorum seninle şimdi. Bu bizim hikayemizmiş ve mutlu sonla biter mi dersin? Gökten düşen tüm elmalardan vazgeçiyorum, hepsi diğer çocukların olsun... Zira ben hasretine susuzum.. Sanki denizlerce içsem seni, yine de kanmazmışım gibi...

(Büyükler için de masal kitabı) Yazarın Notu: Derler ki, "Babalar dağlar gibidir. Sağlamdır. Onlara güvenle yaslanırsınız. Zannedersiniz ki bir gün giderlerse arkanızdaki dağ yıkılır." Ama öyle olmuyor işte... Kağıt kesiği gibi gidiyorlar... İnceden yakıyorlar canımızı... Kimse bilmiyor, görmüyor acınızı... Hatta kanamıyorsunuz bile... Kanayamazsınız ki zaten... Sızlarsınız sadece... Hadi ağladınız diyelim. "Buna mı ağlıyorsun" derler... Küçümserler acınızı... Halbuki canını kağıt kesmeyen bilemez o ince sızıyı... Anlıyorum da demesin kimse... Zira bazen anlamak da yetmez... Hatta iki yürekte de kağıt kesiği olsa, ne yürekler aynıdır ne de sızılar... Acının mutfağı geniştir zira... Tadan herkeste farklı bir his bırakır. İşte tam da bu yüzden, Çocukluğum Yüreğimde Bir Kağıt Kesiği... Masallar çocuklara ne çok yakışır. Ama arada büyüklerin de masala ihtiyacı vardır. Hatta bazen masal dinlemek ya da okumak için yaşın önemi bile yoktur. İyi gelir ki insana, hayata biraz mola verip rüya görmek, hayal kurmak ya da birilerinin bizim için düşlediği masala kapılmak. Yeniden umut edebilmeyi öğrenir insan. Ki umut edebilmek ne büyük bir nimettir... Ve her masalın sonunda olduğu gibi gökten üç elma düşsün o zaman. Biri bana, biri sana, biri de babasını seven tüm çocuklara...