Tüm Selanik'te yankılanan trenin tekerlek seslerine aşina bir adam; fakirlik içinde de olsa minik bir umutla kavrulurken, zamanın onu nereye savuracağı hakkında en ufak bir fikri olmadan, monoton hayatını yaşamaya devam ediyordur. Ruhunda taşıdığı geçmişten kalan izler ne kadar canını yaksa bile, ayakta durmak için can dostu Colten ile ellerinden gelen en büyük gayreti göstermektedirler. Bunca yıl boyunca sadece kendi adına attığı kalbi, bir kadın için atmaya başladığında, gözleri neredeyse hiçbir şeyi görmemeye başlamaktadır. İhanet ve sadakat arasındaki göreceli ufak seçimlerinin, boğa boynuzları üzerinde kurulu hayatını nasıl değiştireceğinden haberdar değildir. Aynı zamanda dünyayı da değiştireceğini... *** Tüm hakları saklıdır.© Çalınma durumunda yasal işlemler başlatılacaktır. (Olayların gerçekle herhangi bir alakası yoktur. Tüm olaylar kurgudan ibarettir.) Kapak Yapım: -Troyeblemaker-

Gözlerini kapatır profesör. Derin ve ürkütücü bir karanlığın içine dalır. Karanlıkta göz gözü görmüyorken tanıdık olmayan bir ses kulağını işgal eder: "Yolundan geri dön, Hambert! Yolundan geri dön!" Bu ses bir delinin özenle süslediği hayal ürünü mü? Yoksa başarısızlığın, tehlikelerin habercisi mi? "Hayat acımasızdır. Ama bilim daha da acımasızdır. Bilim için, daha iyi bir Dünya için hayatlarını, sevdiklerini feda eden insanların hikayesi." Keyifli okumalar! Yazar: Ziya Axmedov.

"Hadi anneciğim bir dilek tutun." diyerek üçüzlerimin gözlerinden okunan heyecanlarına ortak oldum. Biliyorum geçen yıl olduğu gibi bu yılda ortak bir dilek dileyecekler. Ellerini birleştirip pastanın mumlarını üflerlerken beni pişman edecek bir dilek dilediler. "Bir baba istiyoruz!" 🌹 "Sever misin beni?" Tekrar derin bir nefes alması ile başım tekrar göğsüyle yükseldi. Saçlarımın bir kısmı göğsünde harekete geçti, omuzuyla aynı hizaya gelen kulaklarımın arasına dolan nefesle derin bir nefes aldım. Bakışlarımı Duhan'a çevirince karşılaştığım görüntüyü hafızama altın harflerle kazıdım. Gök mavilerinin arasına karışan sigara dumanı, kirpiklerinin titreşmesine, mavilerinin buğulu gözükmesine neden olurken yutkunmakta zorluk çekiyordum. Aralık dudaklarından fısıltı gibi fırlayan dumanlar yükselişine devam ederken, harelerime Duhan'ı yazdığımı biliyordum. Dudaklarım heyecandan kururken ıslatmak için dilimi değdirmem, Duhan'ın bakışlarının dudaklarıma kaymasına sebep oldu. Sigaranın dumanı odanın içini doldururken, içimi yakıyordu. Dudaklarımı, dudaklarına katmak istiyordum. Harelerimi dudaklarına odaklayıp yüzlerimiz arasındaki mesafeyi daraltıp, bir nefeslik mesafede nefes almaya çalışıyordum. Yüzümü bir nefeslik mesafede bırakıp kollarımla Duhan'ın omzunu kavradıktan sonra ellerim omzundan keşfe çıkarken elinin arasındaki sigaraya ulaşıp parmaklarımın arasına aldım. "Severim. Hem de çok severim." 🌹 Yayınlanma tarihi: 24.11.2016 Tamamlanma tarihi: 02.02.2020 Wattpad de bu isimle yazılan ilk kitaptır. Genel kurgu #2 Romantizm #6

Gelecek geçmişte saklıydı. Mavinin içinde siyah gizliydi. Suyun içinde ateş vardı. Ve o ateş, yakıp yıkmaya; kül etmeye geliyordu. Aydınlığın satırlarında haps olmuş ruh ve o ruhu, kurtarmaya gelen karanlık. Kötülüğün içine gizlenmiş iyilik. Cehennem karası gözlerde hayat, mavi okuyanusların içinde yaşam. Bu gelen karanlık ışıktan daha iyiyse? Cennet gözler, cehennemse? "Gözler ruhun aynasıdır ve ben gözlerine her baktığımda ruhunu görüyordum hem de tüm, çıplaklığıyla." İlk Yayınlanma tarihi 25.05.2015

"Eğer birgün benim sevgimden şüpheye düşersen güzelim, gözlerimin içine bak. Orada asla yalana yer bulamazsın. Çünkü gözler kalbin aynasıdır." Bu sözlerinin ardından bana biraz daha yaklaştı. Siyah irislerini gözlerimden ayırmadan konuşmasını devam ettirdi. "Seni seviyorum Funda. Sen sevsen de sevmesen de seni seviyorum." Elimi tutup sol yanına, hızla atan kalbinin üzerine koydu. "Bu kalp durana kadar hep senin için atacak." Boşta kalan elimle gözlerimden akan yaşları sildim. Fakat bu birliktelik için yalnızca sevmek yeterli miydi? O ve ben biz olabilir miydik bilmiyordum... Funda ve Seçkin. Bir iş toplantısında karşılaşmaları bütün olacakların yalnızca başlangıcı, habercisi olmuştu. Oysa şimdi biri mum biri ateşti. Biri yandıkça diğeri can buluyor, onun tükenişiyle hayatta kalıyordu...

Siyah Porsche'un hızı 200'ü bulmuşken 89. otoyolun batısındaki eski köprüye yöneltmişti. Sürücü koltuğundaki kadın, köprünün sonunda kendisini bekleyen tehlikenin farkındaydı ama girmekten başka seçeneği yoktu. Yaklaşık 250-300 metre arkasında, kendisini takip eden araçları aynadan kontrol ederken bir küfür savurup gaza daha da yüklendi. Onlardan çaldığı şey yüzünden baya sinirli olduklarını anlamak için dahi olmak gerekmiyordu zaten. Arabası köprüye girdiğinde son bir kez sırtındaki çantayı kontrol etti. Tam vadinin iki tarafını birbirine bağlayan köprünün ortasındaydı ki; bir tırın yolun diğer ucunu boylu boyuna kapatmaya başladığını gördü. Artık köprüden çıkış yoktu. Kapana kısılmış gibi görünüyordu. Bunu yüzündeki yarım gülümseme ile izleyen gözü kara sürücü başka çaresinin kalmadığını anladığı anda bir an bile tereddüt etmeden direksiyonu sola kırdı, köprü korkuluklarının olduğu tarafa. Eğer araçla gideceği yol kapatılırsa o zaman uçması gerekiyordu... Lordlar: Mafya değiller ama silahsız gezmezler. Yenilmezler ama çok şey kaybettiler Her şeyi bilirler ama size bildikleriniz unutturacaklar. ●Kendilerini beğenmişler ve siz onları daha çok beğeneceksiniz Öne Çıkanlar Listesinde (10.07.17-07.2018) *Myr Yayımlanma Tarihi: 11.11.16 Kapak Tasarımı: @noldungoya

"Başlayan Sonum" adlı hikâyenin yeni halidir. İlk yayımlanma tarihi: 19.07.2015 29.08.2016 tarihinde düzenlenip tekrar yayımlanmıştır. *** Herkes huzurlu bir yaşam, sevgiyle ayakta tutulan bir aile, hiçbir beklentisi olmadan yanında duran tereddüt etmeden sırtını yaslayabileceği bir dost, acısına sırdaş, kalbine aşk, derdine ortak, yoluna yoldaş olabilecek bir eş ister. Peki, kaç kişi sahip olabilir? Kaç kişi olduğu bilinmiyordu ama gözlemlediği kadarıyla onun dışında kalan herkes sahipti. Onun sahip oldukları ise bataklıktan farkı olmayan bir yaşam, hiç var olmamış bir aile, kendi çıkarları için onu kullanan bir grup paralı insandan ibaretti. Yıllar önce yaşadıkları yüzünden bir canavara dönüşmüştü. Bu onun isteği değildi. Hayata ayak uydurabilmeye çalışırken bambaşka biri olmuştu. Şimdi, hiç olmadığı kadar güçlü ve umursamazdı. Çünkü vicdanını kaybettiği gün merhameti de onu terk etmişti. Önüne kurulan hayat sahnesinde kurbanlarıyla, profesyonelce oynuyordu. Onun için yazılan kaderi değiştiremediğinden layık olmalıydı. *** "Bakışları bakışlarıma dokunduğu an da gözlerinden geçirdiği en küçük duygu parçası onun sonunu belirler."

Lacivert ve gri... Farklı kalemlere ait, birbirlerinin zıttı iki mürekkebin rengi. Bu renkler kader adı verilen defterde çakışıp birbirlerine karışmışlardı, ansızın ve habersizce. Artık ikisi de bir olup farklı iki hayatı değil, aynı hayatın satırlarında dans etmeye; kelimeleri ilmek ilmek işlemeye başlamışlardı. Baskınlıkları akrebin ilerleyişine göre değişen iki rengin hikâyesini okumaya hazır mısınız? Onlar ara renklerdi. Onlar arafın rengiydi. Onlar birdi. Onlar hiçti. Ve hiçliğe karışıp sayfalarda yok olma yolculuğunda birbirlerinin kader ortaklarıydılar. Haydi, sayfaları çevirin ve kelimelerin birbirleriyle valsını izlemeye başlayın. K&K

Her zaman teknoloji bundan daha ileri gidemez demişizdir. Peki ya daha önceleri bile teknoloji çok ilerideyse? Farklı milletlerden olan bilim insanlarından oluşan bir örgüt yaptıkları ve buldukları şeyleri insanlardan gizliyorlardı. Bu gizemli örgütün geçmişi ise günümüzden dört yüz yıl kadar önceye dayanıyordu. Yeni keşfettikleri gezegendeki canlıları da insanlardan saklamışlardı. Bu canlılardan bir ırkın adı Tres'ti. Bunları insanlardan saklamalarının amacı insanların uzaylılara olan ön yargılarından doğacak bir savaşı önlemekti. Belli bir süre geçtikten sonra bilim insanlarından birinin tavsiyesi ile üstün bir ırk oluşturmak için insan ve Tres melezlemesi çalışmalarına başladılar. Çalışmalar yıllarca sürdü ve Melezlerden sadece bir tanesi yaşama tutunabildi. İşte bu hikaye o Melez'in kendini arayışını anlatıyor. ..... Bilim Kurgu #52 Bilim #11

Ruh eşini arayan ölümsüz bir kızın trajikomik hikayesi... Bir lanet... "Sen elimden ruh eşimi aldın. Tek aşkımı. Seni ruh eşini bulana kadar ölememekle lanetliyorum." Kazık tenimi zedelemeye başlamıştı. Ve ben bundan hiç rahatsız olmuyordum. "Ruh eşinden duyacağın ilk cümle, dövmendeki cümle olacak. Onu bul. Kendine aşık et. Büyü bozulunca huzur içinde geberebilirsin." Beni her insandan duyabileceğim bir cümleyle lanetlemişti; "Affedersiniz. Biraz konuşabilir miyiz?" Köprücük kemiğime kazınan bu cümleyi, inanın bana duydum da. Bu cümleyle her karşılaştığımda, bu sefer bulmuşumdur umuduyla doldum. Ama olmadı. Her birinin kollarımda can vermesini seyrettim. Lanet elimi kolumu bağlamış, beni çaresiz bırakmıştı. Yüz elli yıl boyunca aradım onu... Akla gelebilecek her yolu denedim, bu azaptan kurtulabilmek için. Olmadı. Her seferinde tekrar geri döndüm. Hep yalnızdım. Yüz yıllar boyunca kiminle tanışsam, ölüme çektim onları. Gözlerinden sönüp giden hayat enerjisini gördükçe tekrar tekrar öldüm. Ta ki onlarla tanışana dek...