Komiser , ellerini arkadan bağladığı saçlarında gezdirdi. Düşünceli düşünceli cesedin yanında bulunan deftere baktı. Eline aldı, evirdi çevirdi. Küçük bir not defteriydi , yıpranmış, uzun yılların izi vardı kenarlarında. Kıvrılmış ve yıpranmıştı. İçini açtı, yapraklar sararmış, yazı da epey kötü, sonlara doğru düzelmiş. Yazmayı yeni öğrenen birinin elinden çıkmışa benziyor sanki. Cesede mi ait, yoksa katil mi bıraktı, anlamanın yolu okumaktan geçiyordu. Olay yeri inceleme ekibi delil toplarken, okumaya başladı komiser. Sevgili günlük: Hayatı ve yetişkinleri anlamaya çalışan küçük bir kızın dilinden yazılmıştı günlük. Küçük ,masum bir kızın gözüyle dünyanın yalan yanlış halleri. Yazmayı öğrendiği andan itibaren gördüklerini ve hissettiklerini günlüğüne kaydeder. Evde üvey babasının tuhaf davranışlarını,okuldaki şımarık çocukların takıntılarını yorumlar kendince. Kendisinin,ablasının ve annesinin giderek zorlaşan hayatlarını kayıt altına almaya çalışır. Aile içi şiddet ve tacizi yaşayanın gözüyle anlamaya çalışacaksınız. Ve bu küçük kızın, acımasız bir katile dönüşmesini ibretle izleyeceksiniz.

Bir insan bu kadar acıya nasıl dayanabilir? Bir kadın bu kadar kederle nasıl yaşayabilir?insan kaderini değiştirebilir mi?Hanife kaderini değiştirebilecek mi? Dillere destan güzelliğiyle hayattan beklediği mutluluk ve huzuru yakalayamayan masum bir Anadolu kızının hikayesi.Sevdayı ve aşkı sadece okyanusta bir zerre kadar tadabilmiş fakat sürdürememiş fedakar , çilekeş bir anneye dönüşmüş bir çok Anadolu kadınının ortak kaderini yaşayan güzel Hanife'nin hikayesi. Kurtuluş savaşından yeni çıkan insanların yokluk fakirlik ve çaresizlik içinde verdiği yaşam mücadelesi ;yoksulluk yüzünden kayıp giden hayatlar, cehaletin ve çaresizliğin sürüklediği geri dönüşü olmayan hatalar ...Hatalar sonunda kabusa dönen hayatlar...yarım kalan sevdalar..yaşanmamış çocukluk yılları ..ve daha fazlası.....

Hata bir anlık,çaresizliğin getirdiği, hataların ödettiği bedeller ise bir ömürlüktür .Hayata tutunmak için insanın, asla arkasına bakmaması gerekir, ama arkamızda bıraktığımız sadece geçmişimiz olmalı, sevdiklerimiz değil ,koşarak geçmişimizden uzaklaşırken, sevdiklerimizden de uzaklaşıyoruz bu durum da birbiri ardına gelen hatalara gebe kalıyor bu gebeliğin doğurduğu pişmanlıklar bir ömür kalbimizde ağırlık yapıyor. Ve ne yaparsanız yapın anormal bir geçmişten normal bir gelecek doğmuyor.

"Biz neyiz söyleyeyim mi? Biz dünyanın en aşağılık insanlarıyız. En zavallılarından, en ahlaksız ve en lanetlilerinden. Asla bu bok çukurundan çıkamayacağız." dedi kadın adama. Ve bu sözle, bu hikaye başlamadan bitmişti.