Dünyamızda mutlu bir hayat yaşamak için çırpınıp, mutsuzluğa mahkûm edilmek. Mehmet: dış yaşantısına karşı sevilen,iç yaşantısıyla düşman olan genç bir arkadaşımız. Sıkıntıları bir sigara dumanı gibi içine çektiği gibi birgün de o sıkıntıları üfleyip içinden atmak istemesi, tek dileği idi. Sigarasını her bitirdiğinde,mutsuzluğunun da birgün o tek dal sigaranın bittiği gibi bitecegine inanıyordu yada inanmak istiyordu. Kaldırdığı her kadehi tek dikişte bitirdiğinde ise, çektiği zorlukları bir an bile olsa aklindan çıkarmak için bir kadeh daha dolduruyordu. İşe yarayacak mı Mehmet? - Pek, sanmıyorum. Ayık kafa ile yaşamaya çalışmak yorucu geliyor... Hayatının amacı: Sıkıntılarını hiçe sayıp dik durmak en azından mutlu olmak Taner: Hayat felsefesi pek değişik olsada, amacı mutlu olma duygusunu kaybetmemek için hayata karşı mücadele vermek,insanları kısa süreliğine boş vermek te bunların arasında tabi. Hayattaki amacı: Çevresine doğru sözler söyleyip, mantıklı düşünüp ve düşündüğü gibi yaşamak Mehmet ve Taner... Ortaokuldan beri sürdürdükleri arkadaşlığı kardeşim diyerek dostluklarını taçlandırıyorlardı Mehmet yaşından büyük sıkıntılar ile büyüyüp hayata devam ediyor. Taner ise düşünmesi gerek olmayan şeyleri hayat zorlukları yüzünden düşünmek zorunda kalarak devam ettiriyor. Peki akıllarındaki düşünceleri, davranışları bu iki dost nasıl gerçekleştirecek? Yaşanması zor olan hayatlarında, zorlukları birlikte nasıl yenecekler? Tüm bunların devamı " Düşünce Kurbanları" kitabında...

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Tanrı'nın, kuluna vaadettiği iyi şeyin sadece "Piskopuk" olması ve diğer kötü durumlardan iyi olması hayatıma renk veriyor. Yaşantımın pis kopuğunun düşüncelerimi ve davranışlarımı değiştirmesi çoğu insanlardan daha avantajlı olduğumu belli etmiyor değil. Peki pis kopuğun birsüreliğine yaşantıdan ayrılması hayatımı nasıl etkileyecek... Avantaj şansızlık haline geldiğinde beyaz sayfa açtım. Kirletmemek arzusuyla beyaz sayfaya devam.

Tek birşey anı yaşayın :D

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...