Gizem/Gerilim #3 Bir masal anlatıldı. Acı dolu, hüzün kokan bir havayla. Acı çeken güzel bir kızın gölgeli hayatıydı baştan sona olanlar... Bu masalda mutluluk yoktu. Bir vardı lâkin sonrası yoktu. Olmayacaktı. Kız bir hiç olarak kalacaktı. Sonra bir şey oldu, kızın hayatı alt üst oldu. Kötü giden her şey daha da kötüleşti, zifiri bir geceye dönüşüverdi. Büyütüp beslediği hayelleri o gün toprağa verdi. Hayatını mahvedip onu geri dönüşü olmayan bir yola soktu ve kendisini yürümeye zorladı. Her darbede onu yıkmayı amaçladı, boş bir harabeye dönüştürmeye kararlıydı. Kız katilinden nefret etti. Ölümün onu sıkıca kavrayacağını biliyordu. Bu dünyada bir kül tanesi olarak kalmanın ne kadar zor olduğunu öğreniyordu. Hikâye hiç bir zaman bitmedi. Ne mutlu son yaşandı, ne de kötü bir bitişle kapandı. Sadece devam etti, kaderine bir son biçilmedi. Şimşeklerin bir anlığına aydınlattığı zifiri dünyada kız uykuya daldı.

Soğuk,sert ve tehlikeli,aşka inanmayan bir adam. Geçmişi rahat bırakmasada mutlu,neşeli,hayatının aşkını bekleyen bir kız. Bu iki kişi bir araya gelirse ne olur? Peki karşılarına çıkan sorunlarla, Tutamadıkları sözleri ile, Nasıl başa çıkacaklar? Masal ve Ege... Birbirlerine bağlı kalmayı başarabilecekler mi? Ya da birbirlerine söyleyemedikleri gerçekler yüzünden aşkın acı tarafını da görcekler mi? ----------------------------------------------------------- Rüzgar yavaş yavaş eserken saçlarımız uçuşuyordu. Mis gibi kokan, beni her içime çekişimde daha da kendine bağlayan parfüm kokusu burnuma doluyordu. Şu anda karşımda ki masmavi denizi umursamıyordum. Çünkü karşımda ki manzara daha güzeldi. Dağılmış saçları, yüzünde küçücük gülümsemesiyle bir öküzcüğe göre fazla yakışıklıydı. "Çok güzelsin." dedi "Gerçekten aynı peri kızı gibisin.Hatta daha güzelsin." dedi Tebessün ettim ve rüzgarın etkisiyle yüzüme yapışan saçlarımı elimle çektim. Bedenimi göğsüne yasladım ve elini elime kenetledim. Ve aklıma ilk gelen şeyleri söylemeye başladım. "Aslında deniz şeffafdır. Denizi mavi gösteren gökyüzüdür. Beni de güzel gösteren senin aşkın..." dedim. Dünyamı, hayallerimi, hayatımı güzelleştiren aşkın... ----------------------------------------------------- "Geçmişini, geleceğine yansıtırsan hiçbir zaman mutlu olmazsın Peri kızı...Çünkü geçmişindeki karanlık, geleceğindeki aydınlığı emer ve sana sadece boşluk bırakır. Şimdi bana içindeki sıkıntılarını anlatta, seni o boşlukta yanlız bırakmayım. Bakarsın belki o boşluğu komple doldururum ve seni mutlu ederim. Olmaz mı?" ---------------------------------------------------------- Ön yargılı kişiler kitabı okumasın! Kapak yapımı : @kelebekdesign

Zordu. Alya için her şey zordu. Doğru yolu bulamayacak kadar karanlıktı onun dünyası. Onun ışığını söndürmüşlerdi. Ama tek karanlıkta ve boşlukta kalan o değildi. Belki ondan daha acı şeyler yaşamıştı ama bunu göstermeyecek kadar güçlü ve içinde tüm bu fırtınaları dindirecek kadar da katıydı. Bu her ikisi içinde zorlu bir oyundu. İki farklı karakterin iki farklı öyküsüne hoş geldiniz. Her ikisi de acı içinde kıvranırken birbirine ilaç olmaya çalışan ama bunu tehlikeli oyunlarla zorlaştıran iki kişi... Peki bu oyuna önce kim başlayacak?

Eğer sevdikleriniz yanınızda değilse bir yeriniz kanar, acır yanar... Bir süre sonra alışırsın ama o devam eder. Artık eskisi gibi değilsinizdir. Yalnızsınızdır. Güçlüsünüzdür. Eskisinden daha çok kendinize güvenirsiniz. Çünkü böyle olmak zorundasınız. Başka bir yol göstermez hayat. Daha iyi daha güçlü olmazsanız hayatınız elinizden kayıp gider. Annem ve babamdan sonra bu dünya da ne olursa olsun yalnızdım. Akrabalarım ve arkadaşlarım vardı ama bir aile değillerdi. Güçlü olmak zorundaydım. Güçlü ve hırslı. Yoksa kinin ve yalanın olduğu bu dünyada ayakta kalamazdım. Zaten amcam gibi bir varlıkla baş ederken bir de kalbimin ritmini değiştiren bir adam vardı. Ayaz. İsmi gibi soğuk. ve aynı zamanda kaba bir yanı da vardı. Ama derin bir üzüntü sonucunda bunların olduğu belliydi. O mutlu olmalıydı ama bundan kaçıyordu. Bunca zaman hayatını esir alan üzüntüye alışmış bir bağımlı gibiydi. Ona uzatılacak yardım elini istemiyordu. O alışmıştı üzüntüye ve onu esir alan bu duygudan kurtulmak istemiyordu. Ben Gizem YILMAZ. Bense kendi yarasına merhem olamamış bir zavallı gibiyim. Onun karşısında ne olursa olsun zavallıyım. Etrafıma ördüğüm kalın duvarları zırhları ona karşı kullanamayacak bir zavallı. Onun varlığıyla mutlu olan bir zavallı. O üzüntüye ben ise ona bağımlıydım. Ve ortak paydamızda bundan kurtulmak istemiyorduk.

Aşk ve nefretin harmanlandığı konakta, alışagelmişin dışında ne kadar kalabilirlerdi? Birbirine zıt karakterlerin aynı çatı altında kalması bile mucizeyken aynı dört duvar arasında kalmaları onlar için ne kadar zor olabilirdi? Dört karakter. Dört farklı kişilik. İki aşk. İki sıradışı aşk. Nefretten doğan bir aşk onları ne kadar mutlu edebilir ki?