A mafia story, not advised for audiences under 18. Kjo ishte... Po ndodhte... Njerezit brohorisnin dhe numeronin: 10... Nje shikim... 9... Nje shtrengim duarsh... 8... Nje buzeqeshje e embel... 7... Nje frymemarrje e shpeshtuar... 6... Nje perqafim i ngrohte... 5.... Nje afrimitet i tepruar.... 4.... Nje shkelqim verbues... 3... Nje hene deshmitare... 2... Nje puthje e fundit... 1.... Dhe nje Pasion i Fshehte... Cover made by talented @CrazyllekXx

-Ik! Largohu! Jepi pra! Ç'pret! Largoju asaj qe vertet ndjen, asaj qe ke ne zemer! Vepro si femije, si zakonisht, ashtu siç ben sa here qe je ne veshtiresi! Beju bisht problemeve, ndjenjave, veshtiresive! Harroji te gjitha! -ai ishte lodhur. Nuk i kishte mbetur asgje ne dore dhe e vetmja gje qe mund te bente ishte te shfrynte inatin. Ferkoi fytyren i tensionuar. -E di çfare? Me mire harrome edhe mua, harro gjithe sa kemi bere, kaluar e ndjere bashke!Ik prej meje dhe mos e kthe me koken pas! As ajo s'mundej me! Asgje nuk shkonte ashtu siç duhej,ashtu siç ata te dy donin. -Çfare do preje meje? -i bertiti ajo ne fund dhe lotet e perzier me nje inat dhe trishtim te papermbajtshem i mbushen syte. -Gjithçka! Te dua ty, shpirtin tend, trupin tend, mendjen tende, çdo gje!- iu pergjigj ai dhe duke harruar kohen, vendin apo njerezit qe i rrethonin, ngjeshi buzet e tij pas te sajave me dashurine dhe deshiren me te madhe qe trupi e zemra e tij mund te permbanin. Cover nga Annn_CrazyllekXx All rights reserved © **vendi i shtate ne kategorine Shqip** **vendi i pare ne What's hot list kategoria SHQIP** **vendi i pare ne What's hot list kategoria DASHURI**

Te tere vdesim nga pak çdo dite, per te rilindur serisht - me te njejtat rroba, me te njejtat plage. Me te forte. Po nese thyhemi plotesisht? Nese shpirti na shqyhet ne mijera pjese, a do te mund te rilindim atehere? Apo do te jetonim perjetesisht ne nje dimension te mjegullt - fantazma mes te gjalleve, te gjalle mes te vdekurve.

"Thjesht rastesia arrin te vij deri ne pragun e deres se shtepis sone!" Started: 20 maj 2017 Finished: 21 qershor 2017

-Nje mundesi e dyte? Per cfare te lutem? -Per nje jete jo me bardh-e-zi.

Dashuria eshte semundje nga e cila asnjhere nuk duam te sherohemi. Eshte nje vuajtje e embel qe ia lejojme vetes pa e menduar se sa shume ndonjehere ajo dhemb. Ka dhe raste kur te trete e te fut ne dhe, per se gjalli. Te mbyte. Por eshte po e njejta ndjenje qe te bene te ndjesh shkelqimin e diellit dhe ne dite me shi. Po ajo ndjenje qe te con ne qiellin e shtate, qe di te te mbaj aty per nje kohe te gjate. E pastaj kujtohet te te rrezoj poshte e te thyen ne copa. Fillon te mos njohesh veten tende. E kur nuk njeh veten tende, nuk pret te te njohin te tjeret.Sepse ti nuk je me ti. Sepse ti more fund.

Ajo nga Veriu Ai nga Jugu Ajo ishte e llastuar. Ai i matur. Por asnjeri prej tyre nuk e linin te qete njeri tjetrin. Asnjeri nuk thonte po, por asnjeri nuk thonte jo. A/N: Per te shkruar kete liber kam marre pak ndihme nga nje shkodrane ketu ne wattpad. Besoj se e dini te gjithe kush eshte....

Kujtonte qe ate mbremje kish enderruar per fusha te gjelberta, qiej te kalter e njebriresha fluturues. E fundit enderr femijenore, e fundit enderr e bukur sepse me pas kish patur vetem makthe, makthe qe sfidonin realitetin e kurre nuk triumfonin mbi te sepse makthi me i keq ishte ai ne te cilin zgjohej cdo mengjes - ose cdo pasmesnate.

Dy telefona... Mijera telefonata... Nje numer i parregjistruar... Dhe asnjehere sinqerisht "te dua"... ~~~ (eshte shkruar kur kam qen ne klase te tete-nente, por gjithsesi give it a try if u have nothing more interesting to do)

#08.03.2017 Ajo mund te jete gjithçka perveçse e embel dhe e brishte. Me nje milion arsye per t'ju arratisur botes, ne kerkim te ajrit, te lirise, te paqes se munguar nder vite. Edhe atehere kur mendon se i ka arritur synimet e saj, jeta e godet serish, me nje intesitet shume here me te forte se me pare... ose, ndoshta me te njejtin intesitet, por ajo nuk eshte me si dikur... e forte per te perballuar gjithçka. Ai... i harruar ne nje bote qe nuk i perket. I fiksuar ne te qenit "i pari" ne gjithçka. Kur ata do te perplasen, shume mure te ngritura rreth qenieve te tyre do te shkaterrohen. Sepse ata sebashku jane nje uragan i vertete qe shkaterrojne gjithçka çfare gjejn para, por jo aq te zot sa per te shpetuar veten nga "uragani i tyre" ...Te qenit i pari eshte vetem kenaqesi qe shijohet ne nje çast shume te shkurter. Te qenit i fundit ka me shume vlere, sepse shijon shume gjate... aq sa te thithesh grimcat e fundit te oksigjenit...