Bazen tozlu bir çerçevenin içinde duran eskimiş bir resimim, hatırlanmayan anıların canlanması için konulan. Bazen ise saatin yelkovanı ve akrebiyim, zamanın bekçiliğini yapmak için duran. Gözümü açıp kapattığımda olup bitti her şey, anılarımın pençesi kırdı çerçeve camını. Kırılan her cam tanesi dokundu kalbime, dudaklarıma mühürledi kesinkinliğini. Saatin okları saplandı beynime, söylediklerim değil söyleyemediklerim etrafa saçıldı. Yardım çığlığı yankılanda karanlığımda ve ben gelen tek kişiyle sardım yaralarımı. Sessizlikle... Alevlerin peşinden gelen duman, hatıralarımızın üstünü örtmüştü kirli bir bez parçası gibi. Üstü kapalı anıların katili, ölenlerin zindanında duran bekçiydim yine. Ben onun umuduydum. Ben onun muhtaçlığıydım. Ben onun "Katiliydim."

bazı hayaller vardır ... gerçek olamicak kadar uzak gerçek olamıcak kadar güzel gerçek olamicak kadar imkansız ...