Ben, terk edilişi çocukluğumda tatmış bir kızım. Kimsenin beni gerçekten sevebileceğine dair içimde en ufak bir umut kırıntısı bile barındırmıyordum... Ta ki onunla tanışana kadar. "Seni seviyorum hem de her şeyden çok seviyorum." Sözleri kalbimi delik deşik ederken yolun ortasında durup kalmıştım. Hayatımda ilk kez birisinden bu cümleyi duymak... Özellikle de onun ağzından duymak âdeta beni olduğum yere çivilemişti. Göz yaşlarım akıp giderken yüzümü ona döndüm. Çaresiz bir şekilde benden cevap bekliyordu. Nasıl itiraf edebilirdim ki onu sevdiğimi. Çocukken derk edilen bir kız nasıl güvenebilirdi birisine, nasıl inananırdı kendisini sevdiğini...

Babamın tayini üzerine geldiğimiz bu şehirde hayatımın değişeceğini nereden bilirdim ki. Başta sevdiğimin bile farkında olmadığım o insan . Çoğu kez kurtarıcım bazen canımı acıtan bazen tehlikeli bazen bir çocuk misali alaycı ... O kaybolmasını istemediğim gölgem güneş olmasa da yanımda olsun dediğim karanlık gölgem. • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • Bir yanlış anlama mıydı bizi bitiren ? Engeller olsa da aramızdaki sevgiyi bitirir miydi ? Sensiz yaşayabilir miyim ? yaşayamam Korkuyor muyum ? evet fazlasıyla Tam her şeyi düzelteceğim derken ölüm müydü bizi ayıran ? Ne mi istiyorum Gözlerini açıp sıkıca sarılmanı O ameliyat masasında tek başına yatmanı değil. Neyle karşılaşacağımı bilmiyorum . Peki ya o haber gelirse dayanabilir miyim ? yapabilir miyim sensiz ? İnsan yaşayabilir mi sevdiği olmadan buraya kadar mıydı hikayemiz . O Kadar güzel günler geçirmiştim ki seninle hikaye olabilecek kadar imkansızdı belkide hikaye miydi masal mı yoksa Ölümün ayırdığı mutsuz sonla biten bir masaldır belki de . Hadi sevdiğim aç gözlerini ayırma bizi masala döndürme hikayemizi...