Kayıplardan doğan bir... Aşk diyemem. Sevgi? saplantı? Belki de kayıplardan doğan bir kaybın hikayesi. Adını siz koyun.

Küçücük bir bedeni nasıl sığdırdılar beyazlar içine? Oysa kendi halinde saf ve naif dünyadan kopuk bir kızken, koskoca konağa nasıl sığdırdılar? Her yeri intikam kokan bir adamın ruhuna işleyen kız... Hayat fazlasıyla Asel kokuyordu. ❝Madem ki sen kıydın benim kardeşime.❞ Hırsla üfledi nefesini orta yaşlardaki adamın yüzüne doğru. ❝Bak gör nasıl kıyıyormuşum senin kardeşine Vedat efendi.❞ © Tüm hakları yazar'a aittir. 5 Mart 2015'de yayınlanmaya başlanmıştır. Okuyucularıma sonsuz teşekkürler... #5 - Genel Kurgu 03.08.16

"Nedenini bilmediğim bir açlığın pençesindeyim neden diye sorduğum da karşıma hatırı olmayan yıllar çıkıyor ve sen beni o yıllara itekliyorsun. Neden yapıyorsun bunu bana ? Ne istiyorsun bensiz benliğimden?" Artık ayakta duracak dermanı bile yoktu Kumru'nun yavaşça yere çöktü gözünden akan yaşları silip başını ayakta duran Edis'e yöneltti. Edis tüm duyguları alınmış bir benliğin bitişine şahit olurken geriye doğru adım attı." " Seninle doğduğum güne son kez lanet ediyorum Kumru. Sen benimle doğarken elimden geleceğimi alıp beni geleceksiz bırakan o insanın bir parçasısın ve sen benim geleceğim yüzünden benliğinden olacaksın."

Geçmişin karanlığından kurtulmak isteyen küçük bir kız çocuğuydum sadece. Aynaya her baktığımda gördüğüm kesikler, geceleri ortaya çıkan kabuslarımla birlikte geçmişimden bana kalan yegane emanetlerimdi. Kaçak sürdürmeye çalıştığım hayatımı bir çırpıda dağıtan bir çift yeşil gözün esiri olduğumda, geleceğe dair kurduğum hayallerim bir bir yıkılırken, beni etkisi altına alan bu gözlerin beni geçmişime teslim etmemesi için elimden geleni yapacaktım. Aramızda ne nefretler ne korkular geçecekti, ne yangınlar kavuracaktı yüreklerimizi... Aşk; yaşanmışlıklarımızın arasında filiz veren bir gonca olacaktı sadece... Öfkemizden, bazen de çaresizliğimizden arta kalan zamanda, bizi bizden koruyan sığınağımız, birbirimizle savaşmayı bıraktığımızda bizi bir arada tutan olacaktı...

Tutsak olan bir kız. Neden esir olduğunu bilmeden yaşadığı dar bir odada, hayatı alt üst olur. Gizemli adamın eşsiz cekimine kapılmadan kurtulmanın yollarını aramaktadır. Sırlarla dolu bu kitabı okudukça gizemine kapılmaya hazırmısın? Okuduğuna pişman olmayacaksın.

"Bir anlaşma yapacağız seninle" dediğinde irkildim. Bağlı olduğum bu sandalye sanki sadece beni değil düşüncelerimi de hapsediyor gibiydi. Hırçın ama içinde bi o kadar da korku olan bi sesle 'Ne anlaşması!" diye bağırdım. Arkasını dönüp yüzümü inceledi. Tüm ciddiyetini bi kenara atarak güldü. "Benim olursan çocuğunu kurtarabilirim." Cinsellik içerebilir.

Kılıç ne kadar keskindi? Veya bir kurşun ne denli yakardı canı? Hangi insan ölümle dik başlı halde karşı karşıya dururdu? İnsanoğluydu işte. Ne keskin kılıçlar, ne de kavuran kurşun yarasına karşın ölümle göz göze gelmeye cesaret edemezdi. Yıkılan tabular yıllar arasında kaybolurken hatırlamazdı evlat denen mahlukat kendi kurallarını. Bir gün bir ormanda veya bir çöp konteynırında göğsünde bir kurşun yarası, cildinde ufak tefek morarmayı bekleyen kızarıklık ve karın boşluğundaki bıçak darbeleri insanın hayatının bittiği değil başladığı yerdi. Hiç olmadı bir çatıda son alınan nefes olduğu zannedilen oksijen yeni bir güne bambaşka nedenler için uyanmak demekti. Ve bir adam için o başlangıç Hera Amine'nin berbat geçen günü ile karşı karşıya gelirdi. ---- Hera Amine & Aren Rollas

"Lafı uzatmayacağım Korkmaz Bey! Ben SANCAKTAR Holding'ten geliyorum." SANCAKTAR lafını duyan Korkmaz yerinde dikleşti ve sert iş adamı kimliğine bile bürünmüştü. Karşısında böyle bir afet dururken her ne kadar zor olsa bile başarmıştı bunu. Kendi kendine iradesini tebrik etti. "Hımm... Demek sizi Ali Bey gönderdi? Ne oldu, kendi kaybettiği ihalelerden sonra buraya gelmeye yüz mü bulamadı?" Dudaklarına alaycı bir gülüş de yerleştirip konuşmasını bitirmişti. Kafasını iyice kaldırıp kızın tam gözünün içine baktığında kendisine öldürecek gibi baktığını gördü. Öncelikle anlamadı neden böyle olduğunu. Tamam soğuk ve öfkeli bakıyordu geldiğinden beri alışmıştı. Ancak bu da neydi ? "Laflarınıza dikkat ediniz Korkmaz Bey! Karşınız da ARİYA SANCAKTAR durmaktadır. İkizim Ali 5 Yıl önce ailemle beraber vefat etti istese de gelemezdi zaten. Şirketin başında o değil ben varım. Üstelik böyle bir konuşmaya sizin gibi bir köy magandasının karşısına bir çalışanın gönderilmeyeceğini bilen profösyonel biriyim. Sizcede sizin kazandığınız ihalelerden korkmuş gibi mi duruyorum? Hem söylesenize, hangimiz daha profösyonel sizce ? Şirketin sahibinin daha kim olduğunu bile bilmeyen biri mi yoksa her adımlarını bile bilen biri mi ? " Korkmaz ne diyeceğini bilemedi. Sancaktar ailesinin bir kızı mı vardı? Sadece bunu düşünüyordu. Ariya'nın ona sokmuş olduğu lafa bile sinirlenememişti. Nasıl atlardı böyle birşeyi. Kahretsin! Dedi. O an; Kapısı tıklatıldı. İki kafa da kapıya dönmüştü. "Korkmaz oğlumm, seni ziyarete--" Yaşlı adam genç kızı görünce durdu. Sustu. Baktı. Özlediği gözlere baktı. Sadece bir kelime döküldü ağzından. Yavaş yavaş kıza yaklaştı.. "Bukree..."

Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

Gözleri boş evin seramik zemininden ayırıp, karşısındaki adama bakmayı reddediyordu. Her an akmak için bekleyen dolu gözlerini, karşısındaki soluk mavi gözlere dikmeyecek, bu zayıflığını göstermeyecekti. Ne zaman bu kadar zayıf bir kız olmayı becermişti?! Onca yaşadığı şeyleri arkasında bırakırken ağlamayı da aralarına sıkıştırarak, tarihin tozlu raflarının en derinliklerine göndermemiş miydi? Bunca yıl ağlamayı unutmuşken, nasıl olur da onun yüzünden bu hale gelebilmişti? 'Ağlama her gözyaşına ölürüm' diyen adam nasıl bu kadar ağlamasına neden olabilirdi ki? Boş evde saatlerdir, hiç konuşmadan geçmişi düşünerek oturdu. Az değil 7 yılı gerisinde bırakmıştı. Umutları, hayalleri, geleceği, kalbi.. Altında bacaklarını sımsıkı saran pantolon ve üzerinde kalçasına kadar inen t-shirte rağmen kendini çırılçıplak hissediyordu. Bundan sonra hep böyle mi hissedecekti; cevabını bilmeden oturmaya devam etti. Gözlerini yumup başını kaldırarak yaslandığı duvara dayadı. Karşısındaki duvara yaslanmış adamın soluk mavi gözleri ile kendisine baktığının bilinciyle konuşmaya başladı. "Bazı erkekler güzel bir sevişmenin sonunda kadınların yaşadığı en iğrenç şeyi bile unutacağını sanıyor. Ne acı değil mi? Bunları onlara biz hissettiriyoruz." Gözlerini açmayıp sımsıkı yummaya devam ederken, acı bir gülümseme belirdi yüzünde, akan iki damla gözyaşıyla. Gözlerini açıp karşısındaki soluk mavi gözlere bakarak "Daha acısı ne biliyor musun?" dedi acı acı gülerken. Soru dolu gözler kendisine bakarken, elleriyle gözyaşını sildi. Aldığı nefes kendisine yetmiyormuş gibi daha derin bir nefes çekti içine. "Güzel bir sevişmenin sonunda kadınlar her şeyi unutuyor."