Bu hikâyede, geçmişteki hüzünler dışında hüzün yok. Hep mutluluk, sevinç eğlence var. Akılsız, saf bir şeyden haberi olmayan kızlardan da yok. Kötü çocuk kötü kız diye bir şey de yok. Arkadaşlık, dostluk, aile var. Mutsuzluğu anlatan kitaplara rağmen mutlu olanların da olduğunu anlatan hikâye. 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼 Hikayemde Herkes Başrol. Altı Tane Çift Var. Ve Hepsi Mutlu Olsun İstedim. (😊) 🌼Paylaşım tarihi = 07 Mayıs 2017 🌼🌼🌼🌼🌼Pιηαя αѕℓαη 🌼🌼🌼🌼🌼

Çocukmuşum, asla da büyümeyecekmişim; evet ikiniz de yüzüme vurduğunuz için artık ben de ne bok olduğumu biliyordum. İstemediğim olduğunda bencil davranıyormuşum; hep aynı muhabbet... Oysa ne kadar özür dilemişti bunları bana önceki söyleyişinde. Benim hakkımda düşünceleri değişmeyecekti. Benim hakkımda hiçbir şey değişmeyecekti. İstedikleri an hava alması istenen bir mahkum gibi davranıp yine özgürlük için beni teşvik edeceklerdi. Sokakları vaat eden o değil miydi? Normal olmamı isteyen? Sahi o insanlar sevmez miydi birini, ya da sokaklarda boş boş gezmeyi? "Ya biri bulsaydı seni!" diye bağırdı evi inleterek. Öldürürler miydi? Bu defa kurtaramaz diye mi korkuyordu...? Bunun sorumluluğu muydu onu ezen? Nasıl kurtarırdım onu bu derdinden? Nasıl kurtulurdum bununla yaşamaktan? "Keşke tutmasaydın beni."

Rosanna Camborne, bir kitap yazarıdır ve aklındaki karakterleri kelimelere dökmeyi planladığı sırada işler bambaşka gelişir. İlkel bir zamana ve hayal gücündeki canlıların bile ötesinde bir dünyaya geldiğinde yazmayı planladığı kötü karakter artık tam da karşısındadır; Blake Nightingale. Rosanna tüm zorlukları aşıp, tekrar kendi dünyasına dönmeye çalışırken farkında olmadan kurgusunun baş karakteri çoktan olmuştur. "Soğuk beni sarıp varlığımı sonsuza kadar işkence etmek için dondururken aklımda tek bir şey vardı... Şeytan'ın cehennem ateşinde yaktığı koca bir yalandı."

Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim

Bundan daha kötüye gidemez dedim her seferinde. Gitti. Ama yine de... Tan vaktiydi. Yeni bir gün geliyordu. ''Sen onun yansımasısın. Bir yankısın. Onun hissettiklerini hissedecek, onun verdiği tepkileri verecek, onunla aynı hataları yapacak, onunla aynı yolu çizeceksin. İçinde iki farklı ses olabilir ama iki farklı ruh yok.'' Haklıydı. Dünyanın yanışını izlemek isteyen adam, haklıydı. Bu yüzden bu savaşa girdim. Yaptığım en akıllıca ve aynı zamanda da en aptalca şeydi. ''Güçsüz olmak istemiyorum!'' diye bağırdım. ''Güçlü olmak istiyorum.'' ''Korkmuyorum!'' diye bağırdım. ''Korkmuyorum!'' Ben bağırıyordum, onlar sırıtıyorlardı ''Korkmak istemiyorum!'' Bu, belki sonu olmayan bir savaş, ama uğrunda savaşmaya değer.

Gölgemin beni terk etmesinden korkuyordum. Asıl planlarının beni bu hale getirmek olduğunu öğrendikten sonra kendini göstermişti bu korkum. Gölgem farklıydı. Ben farklıydım. Daha hiç yükselemeden düşmüştüm.

Öğrendiğim önemli bir şey vardı. Ne kadar hızlı uçarsan o kadar sert çarparsın ve ne kadar dibe batarsan o kadar yükseğe çıkarsın. Hızlıydım. Sert çarptım. En dibe battım. Şimdi sırada yükseliş vardı.

Masallar Michael'ın renksiz hayatını renklendiriyor, ona dünyanın bosluguna katlanabilecegi hayaller veriyordu. Masalları severdi, kalp kırdıklarını fark edene kadar.

Ariel Silverfang başını belaya sokmaya devam ediyor. Tekme. Ariel, bezgin bir şekilde göz kapaklarını kaldırırken karşısındakinin kim olduğunu biliyordu. Adamın yüzüne bakıp hafifçe gülümsedi. Tekmelerin, zincirler kadar acıtmadığını hala öğrenememiş miydi? Başını geriye yaslayıp huzurlu bir şekilde nefes almaya devam ederken; bunun adamı daha da sinirlendireceğinin farkındaydı. Burada olmayı o seçmemişti, başına gelenlerin hiçbiri onun seçimi değildi. Hala kendini huzurlu bir sahnenin içinde hayal ediyordu; etrafta kan ve ürkütücü yaratıklar yoktu. Güvendiği insanlar ona ihanet etmemişti. Mutlu bir şekilde kardeşine gülümseyip, ödevlerinde ona yardım edemeyeceğini söylüyordu. Sonraki tekme hayalleri yüzünden yukarı doğru kıvrılmış dudaklarına geldi. Unutmaması gereken şeylerden biri buydu, vaat edilen kişi olduğu iddia edildiği an hayalleri elinden alınmıştı. Ariel Le Fay, toprağın altında bir kutuya kapatılmış ve üstüne tonlarca kural yüklenmişti. İşkencecisi karşısında duran kayalardan birine çöktü. Onu izlemeyi severdi. Ariel, ona eski zamanlardan kalma bir Tanrıça tablosunu hatırlatıyordu. Burada alevlerin içinde bile Hades'in umutsuz aşkı Persephone kadar güzeldi. Evet!, diye bağırdı zihni. Ariel, Persephone'du. Bahar. "Bir canavar yarattım" dedi gülümseyerek. Kadın kapatmış olduğu gözlerini açarak ona baktı. Gözleri lacivertin en güzel tonunu taşıyor, adama asla ulaşamayacağı mutlu kıyıları hatırlatıyordu. Bir zamanlar kıpkırmızı olan dudakları şimdi soluk mor bir renk alsa da yine de güzeldi. Dudakları yukarı doğru kıvrılırken, adamın onu izlediğini fark etti. "Canavarı sen yaratmadın ..." cümlenin devamında onun adını söylemek istemiş fakat sözcükler yeniden karışmıştı. Düşüncelerini zincirleyen bu tılsımdan nefret ediyordu, adamın ismini bir türlü söyleyemiyor hatt

Tanrı her şeyi görür ve duyar, dedi kaderin ipliklerini ören muhafız hafifçe gülümseyerek. Tanrı tüm duaları ve isyanları duymuş ve onun hamurunu yoğurmuştu. Ariel Le Fay'in doğacağı yüzryıllar öncesinden kehanet edilmişti. O, edilen tüm duaların ve isyanın karşılığı olarak doğmuştu. Dilenen tüm dileklerin beden bulmuş hali gibiydi fakat ona sorsalar sakin bir hayatı tercih ederdi. Kimse Ariel'e ne istediğini sormadı. Tanrı ona huzuru geçmesi gereken onlarca sınavın sonunda armağan edecekti.