Sadece gecikmiş suçluluk duygusuyla doluyum. Neden ağırlaşıyor bedenim? Sanki kalbimin içinde hapsolmuş gibiyim. Sönen bir mum gibi karanlıklaşıyor gözümün önü. Düşen çiçeklerin el sallaması gibi. ||''Uykuda olan 6. hissini uyandıracağım!''|| Titriyor ellerim çaresizce. Gözlerimin önüne dökülen bu yıldızlar, Karanlığa mahkum bu gece! El sallıyor sinsice, gözlerimdeki yalnızlık. Bağışlanmaya ihtiyacım var. Güneş yeniden doğana kadar, biliyorum... ||Bütün güller ölür... Fakat asla bu gün değil!|| Bir gün çıplak ayaklarım; Ulaştığında pusulada dönen ibrenin isimsiz çiçek taçlarıyla döşenmiş umutlarına, kalbimin saf beyazı mürekkep misali akacak anılara... Kapak için @firdevsstrk'e çok çok teşekkür ederim... *Kurgu hiç bir yerden alıntı değildir. *Wattpad de tek Fakat Ben Uçabilirim isimli hikayedir.

Çıkmayan sesim için yazıyorum...

♥♡♥♡●......●♡♥♡♥

Aşk için delirecek kaç kadın kaldı ki bu dünyada? İtiraf vakti! Hep minicikte olsa bir umut taşıdım içimde... Peki şimdi ne olacak? Umudumunda, benimde sonum değil mi yarın akşam? Kendimden bile iyi tanıdığım adam yarın sevdiği kadınla nişanlanacak, bense içimdeki o son umudun cenazesini kaldıracağım.

Başlangıç tarihi : 02.02.2017 04.03.2017 mizah içinde #48 -Geldin ve bütün hayatımı mahvettin bela makinesi!! -Ben mi? Hayatıma bodoslama dalan sendin bay ego!! Tüm hakları durunun pofuduk yastığının altında saklıdır!!

Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu ödül en çok bağımlılık yapan Watty yarışmacısına gidiyor.) Ekler: BÜH 1.1 (özel) bölümler. Diğer çalışmalarım için profilimi incelemeyi unutmayın.

Düşünerek yazdım korku içerir @emiliabezdi hesabındayımm

Bundan asırlar önce, bir maden kazası sonucunda yeraltındaki işçiler nefes almakla kendi kanında boğulmak arasındaki ince çizgide yürüyorken keşfettikleri uçsuz bucaksız arazi onlar için bir umut ışığı oldu. Bu şansı en iyi şekilde değerlendirerek orayı kimsenin adını dahi duymadığı, yerin metrelerce altındaki bir şehir haline getirdiler. Groundiam adını verdikleri şehirde herkes mutluydu. İnsanlar yeryüzündeki gibi bencil değildi ve iyi yetiştirilmişlerdi. Ancak, bu sevgi dolu insanların kalbine bir şey serpiştirmeyi ulaşmak için çabalayan sadece tek bir kişi vardı; Melanie. Melanie ta ki gizemli adamla tanışana kadar kendisini diğer herkesten farklı sanıyordu. Oysa vatan haini olan başkalarının da olduğunu öğrendiğinde her şey değişecekti. Ve Melanie ''yukarıdaki'' dünyadan bahsetmenin bile yasak olduğu şehirde, gökyüzünü bir kez olsun görebilmek için her şeyi göze almaya hazırdı.