Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Defne geçmişini değiştiremeyeceğini biliyordu peki ya gelecek... İşte onu değiştirmeye yemin etmişti. Ailesini arkadaşlarını eski hayatına dair ne varsa herşeyi hepsini Kayseri ye terketmiş ve hayallerinin peşinden İzmir'e Yeni Başlangıçlara yol almıştı...

Canın acıyacak ki, büyüyebilesin. Bazı şeylerin değerini anlayabilesin. Tecrübe edinebilesin. Sen acına yenik düşmek yerine, ondan tecrübe almayı başarırsan kazanırsın. Çünkü en sağlam tecrübeler, acıdan kazanılır. Çünkü en derin yaralar sevdiklerin tarafından alınır. En sevdiklerin yar olur,yara olur,dünyan olur,düşmanın da olur. Sen yeterki ayaklarının üstünde sapasağlam kalabilesin... İki genç, dünyaları o kadar farklı ki zaman ne kadar geçmiş olsada, onlardan sevdiklerini alsa da yaraları ilk günkü gibi taze ve derin... Bir kız... etrafına sevgi saçan, inançlı, dinine çok düşkün bir kız ve bi o kadar da inatçı... Bir oğlan...hayat ondan sevdiklerini aldığını düşünen, sinirli, asabi ve bi o kadar da inatçı... Sizce bu iki gencin bir ömürlük hayat öyküsü nasıl birbirine çakışır...