Süreyya Tanya, hayatı boyunca girmek için çabaladığı bale okuluna kabul edildiğinde on sekiz yaşındaydı. Rusya'nın soğuk topraklarına adımı bastığında küçük bir kızdı. Hayata dair en kötü şeyleri unutmak için gittiği bu şehirde, kaderin onun için daha kötü süprizleri vardı. Tanya, insanların gerçek yüzlerinin kendi gördükleriyle sınırlı olmadığını öğrendiğinde on dokuz yaşındaydı. Çok sevdiği arkadaşı merdivenlerden düşünce onun rolünü aldığında bunun hayatının fırsatı olduğunu düşünüyordu. Ünlü ve efsane bale okulu Vaganoya Balo Salonu'nun açılış oyununda başrol olmak... Fakat her şey denklemin içine mor zambakların ve anlaşmaların girmesiyle değişti. Tanya, Rusya'nın baş mafyası tarafından kaçırıldığında, rolü aldığı arkadaşının başına ördüğü çoraplardan habersizdir. Daha da kötüsü hayatta kalmak için bir mafya ile evlenmek zorundadır.

MELİH ARSLAN Yok edici olarak programlandırılan kimsesiz bir adamın hayat öyküsü. Bir yavru Ceylan'a ömür adamasıyla değişti her şey. Önce yüreği sonra tüm benliği değişti ama değişen her şeyi elinden alındı. Bir yüreğe iki sevgi sığmaz dendi ve o vatanını seçti. Vatanının başkenti ise o Ceylan'ın gözleriydi.

•Yetişkin okurlar içindir• Kandan kıyafetlerimizi kuşanıp da, İçtiğimizde suyundan kehanetin, Biliriz hepimiz aslında, Ona ait bedenlerimiz. Apollon, Apollon. Gel de gör bizi, Kutsal bakirelerini. Al da götür bizi, Kutsal gelinlerini. Çıplak bedeni suyun içinden çıkarken biraz önce sunağa döktüğüm kanım ona doğru aktı. Önce damla damla sonra da bir nehir gibi hızla. Bedeni giderek görünür kılınırken kanımdan güç alıyor, yeniden hayat buluyor gibiydi. Güçlü bedeni tamamen görünür kılındığında dudaklarını araladı. "Konuş," dedi ölümsüz sesiyle. Sesi az önce damarlarımda akan kan kadar akışkan ve sıcaktı. "Bana sunduğun şey nedir?" Bu hikaye Kehanet Tanrısı Rae'ye adanmıştır. Not: Hikaye 18 yaş ve üstü okuyucular için uygundur. Cinsellik ve çıplaklık içerdiğinden bu uyarıyı yapmak durumundayım. 1. Kitap 05.11.2022 tarihinde tamamlanmıştır. 2. Kitap güncel olarak yayınlanmaktadır.

*** "Hiçbir şey beni senin bu korkaklığın bu ilişkiye sahip çıkmayışın kadar üzemez. Seni seviyorum diye senden vazgeçemiyor değilim. Bugün olmaz yarın. Vazgeçerim. Bir başkasına aşık olurum!" dedim öfkeyle. Elini ağzıma kapattı, bir elini belime koyarak bedenimi kendine çekti. Savrulan bedenimin eğer tutmasaydı düşeceğine emindim. Ellerimi göğsüne koydum. Gözlerinin içine bakarken çatık kaşlarının altındaki yeşil gözleri, benim günlerdir denediğim ama yapamadığım şeyi yapıyordu. Öfkesini, bedenime ince ince işliyordu. "Madem öyle... Hazırlan." Elini çekmediği için anlamadığımı sadece bakışlarım ile iletmeye çalıştım. "Bir ay sonra nişan, şubat tatilinde düğün." Ben söylediklerinin etkisi ile şok olurken arkasını döndü, bizim evin bahçesine doğru bir iki adım attı. Ondan çıktığına emin bile olamadığım gür bir sesle bağırdı. "Aytekin!" Kalbim korku ile kasılırken yanına koştum. "Ne? Ne yapacaksın? Hey!" Beni dinlemedi, önüne geçip durdurmaya çalıştığım bedenini sola kaydırdı, bir daha bağırdı. "Aytekin!" Bizim evin ışıkları ile birlikte Cemile teyzelerin ışıkları da açıldı. "Ferhan..." Dediğimde bakışlarını ağabeyimin penceresinden bana çevirdi. "Ferhan yok..." dedi alayla. "Ferhan ağabey diyeceksin." Ellerini havada iki kez itiraz edercesine salladı. "Pardon! Korkak, gururlu, aptal ve sevmeyen Ferhan ağabey diyeceksin!" Bizim evin kapısı açıldığında son kez onu durdurmaya çalıştım. "Ferhan böyle değil. Bir anlık öfke ile değil!" dediğimde ellerimi tuttu, göğsünden indirdi. "Ne bağırıyorsun lan?" diyen ağabeyime aldırmadan bana bakarak konuştu. "Gözünde adamlığım kalmadı ya, bırak onun gözünde de kardeşliğimiz kalmasın. Ama sen..." Bakışlarını yanımıza gelmesine bir iki adım kalan ağabeyime çevirdi. "Bu saate sonra vazgeçme hakkına sahip değilsin." ***

Sonbaharın gazabına uğrar ağaçlar, çiçekler. Kışın toparlanamazlar. Kış müsaade etmez onların canlanmasına. Üzerine yağan karlar altında boyunları bükülür çiçeklerin. Biri hariç: kardelen. Kardelene hiçbir kar tanesinin sözü geçmez ve kışın ayazına inat açar kardelen bembeyaz bir şekilde. O kışın üşüten güneşi varya, bir onu yakmaz, üşütmez. Kışa ne kadar baş kaldırsa da narindir, hassastır. Öyle her dokunuşa gelemez ve eğer severse suda da büyür kardelen. Sen her şeye rağmen, bana rağmen, benim kırıcı sözlerime rağmen açtın Kardelen. Beni delip geçtin, ezip geçtin. Baharlarını sildin, güneşini kararttın. Benim için kışa kafa tuttun. Benim yüzümden yıllarca gözyaşları içinde yaşadın sen. Ben yetişemedim sana Kardelen. Ben sana hiç yetişemedim. Ben gelemedim o kış günü kapına, küstürdüm seni güneşe. Bencilce biliyorum, istiyorum yine de. Bir kez olsun güneşe gülmeni. Bir kez olsun bahara kafa tutmanı. Bir kez olsun o gülüşlerinin ilkbaharın ılık ayazına karışmasını. Hercaiyi alt et Kardelen. Onun için sevdiğin ve onun yüzünden düştüğün kar tanelerine rağmen onu alt et ve onun yüzünden bakışlarından mahrum bırakma kışı. Unutma beni kardelen, hercaiyi unutma. Sana yetişemeyen, seni görmeyen, seni fark etmeyen diğer tüm çiçekler gibi, hercaiyi de unutma. Senin için mücadele etmeyen mevsimleri de unutma. Seni sevmeyen hiçbir çiçeği unutma. Yılma; kışa kafa tutmaktan, o ayaza rağmen sıcacık kalmaktan vazgeçme. Üşüme, güneşe küsme, kaçırma bakışlarını ama bekleme. Gelmek istese bile gelemeyecek olan o hercaiyi bekleme. Sana yetişemeyen kör hercaiyi de sakın affetme!