Kimsesizliğin, umutsuzluğun ve kabullenişlerin hakimiyet kurduğu, koridorlarında içten atılan sessiz çığlıkların huzursuz yankılarıyla dolu bir yetimhane. Karanlık koridorlarda, ucunda ışık olmayan dünyalarında her geçen gün biraz daha ölen hayaller, her geçen gün biraz daha yok olan ruhlar. Hayatın acımasızlığına rağmen ayakta durmaya çalışırken, kendiyle de savaşabiliyor insan. Bir bedende bölünen iki ruhun çatışması gibi. Biri siyah, biri beyaz... Biri aydınlık, biri karanlık... Bir yanda aşk ve nefret, Bir yanda sadakat ve ihanet. Bu: Bir bedendeki iki ruhun savaşı, İki bedendeki tek ruhun teslimiyeti... "Karanlık bir şehrin sokak lambası gibidir ömür. Birilerine ışık saçmak için, önce kendin yanarsın." Tıpkı Duru gibi. ------- Genç Kurgu içinde ilk binde !

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."