"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Her şey ailesinin karne cezası olarak elektrikçi Mahmut Abi'nin yanına vermeleriyle başladı. - Ama anne ben erkek değilim. Artık her kötü karne getirdiğimde beni tamircinin,oto lastikçinin ya da elektrikçinin yanına vermeyin!! Annem elindeki kulağımı daha fazla çekmeye başladı. Boyum yetmediği için biraz daha parmak uçlarıma doğru yükseldim. -Miray ,o yaramazlıkları yaparken kız olduğun aklına gelmiyordu, Biz seni elektrikçiye çırak olarak verince mi aklıma geldi? ?Küfür içerir?

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Hayatında sıra dışı olan tek şey fotoğraf makineleriydi. Tüm eğlencesi, aksiyonu, macerası onlardan ibaretti. Yeni evinde de işlerin aynı olacağını düşünüyordu. Tâ ki komşunun oğlu ile tanışana kadar. Artık her şey tepetaklak bir haldeydi. Sıradan hayatına inat tüm korkularla yüzleşme zamanıydı. Başladığı bu tehlikeli yolculuğun sonu koca bir soru işareti iken aldığı kararlar oldukça netti. Ya korkup karanlığa hapsolacaktı ya da sonuna kadar savaşacak, kendi ışığını kendi yaratacaktı. O savaşmayı seçti. Sonunda ışığını bulmak umuduyla...

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Her şey bir gecenin esaretinde boyut kazanmıştı. Bir öpücükte... Öpücüğün bedelinde... Efnan... 17 yaşında, insanlarla iletişimi pekiyi olmayan, sadece bir tane arkadaşı olan bir lise öğrencisidir. Henüz 14 yaşındayken sebep olduğu şeylerin vicdan azabıyla boğuşmaktan bitap düşmüş, bundan kaçıp İstanbul'a yerleşmiştir. Kurulu bir düzeni zorla da olsa oluşturabilmiştir. Barkın... Hayatında 3 arkadaşı dışında kimseye yer olmasa da onun için artık yeni bir devir açılmıştır. İntikam... Bu kelime onun hayat felsefesi haline gelmişti. Ve bunun için gözünü bile kırpmadan herkesi kül edebilirdi. Etti de... "Kıvılcımı harlayan da oduna kibrit atan da benim" -Barkın Çağıl *** Derin bir nefes alıp karşıdaki sese kulak verdim İkinci çalışının ardından karşıdan ses duyuldu. "Evet, Efnan Hanım." O alaycı tınısıyla konuşması sinirimi bozmaya yetmişti. "Ben... Ben kararımı verdim." "Evet," dedi devam etmemi istercesine. "Tamam. Söylediklerini yapacağım." *** Barkın'ın bilmediği tek bir şey vardı. Bu oyunun yazarı kesinlikle o değildi. Okuyup görelim. Kapak Yapımı: Dilaratasoy (Denemeye değer bence. En azından okuyup bana fikirlerinizi iletirseniz çok sevinirim.)

OKULUN DÜŞMAN ÇETELERİ ; Nefretin İntiharı 'Nefret bile kendi benliğini kaybedip aşkla olan imtihanındaki o ince çizgiyi aştı' 'Nefretin beklenilmeyen intiharı gerçekleşti' •••• Bir tarafta birbirlerine sımsıkı bağlanmış 6 dost; Asre, Miray, Ecrin, Berkan, Batuhan, Kaan Bir tarafta kardeşliği kendilerine borç bilmiş 6 dost; Araz, Sarp, Demir, Arda, Emre, Beran Bu hikaye de okuldaki iki grubun birbirlerine olan ve uzun süredir bitmek bilmeyen nefreti, oyunları ve nefretin pes edercesine yıkılışı anlatılmaktadır. Bu, düşmanlığın, kardeşliğin, nefretin, Bu, aşkın hikayesi..

Aleyna'nın yaz tatili için doğduğundan beri, bir kez bile görmediği amcasının yanına gönderilmesi ve onun üvey çocuklarıyla tanışmasıyla başlayan kardeşlik, arkadaşlık ve biraz da romantizmle dolu bir hikâye...

Sinan Tümer; başarılı, insanın içini eriten ses tonu ve kusursuz diksiyonu olan bir spor spikeridir. Yurt dışında çalıştığı kanalda Beşiktaş'ına laf ettiği için canlı yayına gelen konuğuna kafa atıp, istifa eder ve Türkiye'ye dönmeye karar verir. Bütün spor camiası şerefli davranışıyla onu bu dünyaya kabul etmeye hazırken; aynı şeyi abisi, yengesi ve yeğeninin bakıcısı başarabilecek miydi? Resmi instagram hesabımız; @vurduveaskwattpad ⚫⚪