Burda umutlar kelebeğin ömrü kadar.

Baskasinin karanligini kendi aydinligiyla korumaya calisanlarin hikayesi..... "Ben beyzayi sevemem" le baslayip " ben beyzasiz yapamam" la devam eden acilarla dolu bi hikaye Imkansiz ask yok derler . peki ya yarali ask ? belkide her seyi bitiricek bi kelime vardir "LUTFEN " ..... "Sen mecnun olup gitmeyi bilirsen Bende leyla olup sevmeyi bilirim demir soydam" " sen leyla olup sevmeyi bilirsin Ama mecnun olup ölmeyi bilemessin beyza yilmaz"....

Uyuz bir hemşire Gıcık bir sarı oğlan Yalnız başına istanbulda yaşamaya çalışan minik hemşire Ailesi tarafından terk edilmiş, istanbulda büyüyen sarı oğlan Ortak bir kaderi bölüşen iki güzel insan *"Aa ne tesadüf, kendin halledebileceğini düşünmüştüm sarı oğlan." "Sen hemşiremisin?" diye sorduğunda "Karşıdan hastaya benzediğimi düşünmüyorum." dedim ve oturmasını işaret ettiğimde oturup yarasına baktım sanırım canı acıyodu. Kremle tedavi ettim.Tedavi bittiğinde eşyaları toplamaya başladım. Kafamı kaldırı sarı oğlana baktığımda bana bakıyodu. "Eczaneden yanık kremi alırsan iki güne geçer şimdiden geçmiş olsun." dedim. "Teşekkür ederim uyuz hemşire" diyip çıkışa yöneldiğinde "Önemli değil gıcık sarı oğlan" diye bağırdım arkasından.

Adam güçlü esen bir Poyrazdı.Kız ise kendi sularında boğulan mavi bir Denizdi.Adam çok acımasız ve kendini düşünürdü.Kız ise hiç bir şeyden habersiz saf bir duru su misaliydi. Genç adam mavi gözlü kıza yaklaşırken ona bakar bakmaz nefesinin kesildiğini hissetti.Genç kızın Bütün vücudu olgun kıpkırmızı bir çilek gibi kokuyordu.Adam bu kokuya resmen 'mest' olmuştu.Hiç bir zaman onu bir kardeş gibi görmemişti. Adam birden kendinden bağımsız bir şekilde ellerini kızın yanaklarına koydu.O anda bütün vücuduna elektirik akımı sarmıştı.Adam her defasında bu karşısındaki kıza sözde baş belası diyordu.Ama normalde o onun tatlı baş belası oluyordu, Derin bir nefes alarak gözlerini kapadı ve kelimeler dökülüverdi dudaklarından.. "Tüm siyahlılığımla gökkuşağın olmaya geldim'' ********* 10/2/217 genç kız edebiyatında birinci sırada!

Hiç Bir Aşık Güneşinden Bu kadar Donmamıştı.. . . "Senden Nefret ediyorum" Fısıldamıştım.. Gözlerini yerden kaldırıp gözlerimin içine baktı.Söylediğimin gerçekliğini tartar gibiydi.Sigarasını yere atıp söndürdükten sonra bana yaklaştı ve; "Olması gerekende bu küçük" Gözlerini benden kaçırıp mırıldandı "Hep bu olucak"

Gizli bir gölgeydi benim için,ama kokusu bile çok tanıdık tı "Sana ben, sadece benimsin demiştim,dimi prenses?" Evet demişti.Onun benim gölgem olmasını seviyordum, alışmıştım kalbimde bir yeri bile vardı,ne kadar yüzünü göremesem de , Ama nereden bilibilirdim ki bir gün benim onun için gölge olacağımı,onu çok üzeceğimi..

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

Sen benim ölümle eş tuttuğum cehennemimsin .