"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Natsu, pembe rengindeki saçlarından elini geçirirken gülümsedi. "O, gelecek. Bizi asla unutmaz, değil mi Gray? Sence bizsiz çok üzülmüş müdür? Luce'm, geri gelmesine çok az kaldı. Hissediyorum." Çocuğun duygusuz bakışları, arkadaşının zümrüt yeşili gözlerine sabitlendiğinde acımasız konuşmalarını yutmak zorunda kalmıştı. Sabretmeliydi, ona yardım etmesi gerektiğini biliyordu. "Öyle mi dersin?" "Elbette öyle derim, sen iyi misin? Lucy bize ne zaman yalan söyledi?" Gray, sinirli bir şekilde tebessüm etti. "Bir yıl önce." ➳NaLu Texting

Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu ödül en çok bağımlılık yapan Watty yarışmacısına gidiyor.) Ekler: BÜH 1.1 (özel) bölümler. Diğer çalışmalarım için profilimi incelemeyi unutmayın.

O gün belirsiz bir karar vermiştim kendi kendime. Ben... Sanırım kendi huzursuzluğumun sebebini kollarımı açarak karşılamış ve hayatıma yeni bir renk katmıştım... -LyRedy Fanfiction-

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Fairy Tail Lisesinin başarılı başkanı Jellal Fernandes, karizmatik gülümsemesinin arkasındaki gizemli geçmişiyle, İki oyla başkanlığı kaçıran rekabetçi başkan yardımcısı Erza Scarlet, kendinden emin bakışlarının arkasında geçmişte yaşadığı kayıplarla, okulun en çok korkulan öğrencisi Laxus Dreyar, herkese attığı 'hepiniz geri zekalısınız' bakışlarının arkasındaki koruma içgüdüsüyle, herkese karşı kibar ve güler yüzlü gösteren Mirajane Strauss, sevimli görünüşünün arkasına sakladığı şeytanla, ettiği kavgalarla bilinen Natsu Dragnell, enerjik ruh hallerinin ardında tüm yaşam enerjisini çeken olaylarla, herkese yardım etmeyi yaşam felsefesi haline getirmiş Lucy Heartfilia, etrafa yaydığı pozitif enerjilerin ardında kaybettiği umutlarıyla, soğuk bakışlarıyla tanınan Gray Fullbuster, herkesle arasına koyduğu mesafenin ardındaki kaybetme korkusuyla, suya olan düşkünlüğü ile adı çıkmış Juvia Lockser, Graye karşı duyduğu saf sevgisinin arkasında daime içinde olacak dışlanma endişesiyle, kitaplarıyla olan ilişkisinin arasına kimsenin girmesine izin vermeyen Levy McGarden, parlak gözlerinin ardında çektiği acılarla, sert kişiliği ve dengesiz tavırlarıyla insanları şaşkına çeviren Gajeel Redfox, herkese yardım ederken yaşadığı mutluluğun ardında daima yüreğini sızlatacak bir vicdan azabıyla bu hikayede. Umarım beğenirsiniz. İyi okumalar!

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.