Sen hiç dar ağacı diktin mi zihnine? Her gece kana buladın mı zihnini? Zihninde ki cesetlerin kokusuyla yaşamak nasıldır bilir misin mesela? Peki inanıyor musun bir gün zihnindeki diyarda kışın bitip baharın uğrayacağına? Ben inanıyorum bir gün eskisi gibi çiçeklenecek zihnim, biri açacak zihnimin kapılarını ve bahar meltemi alacak ceset kokusunu zihnimden. Eskisi gibi çiçeklenecek diyarım. Ellerime yazdım ben bu inancımı semaya açtım görsün diye ilah ve sonra bir yağmur yağdı silindi avucumdaki umut yazılarım, bir el uzandı parmaklarıyla yeni umutlar kazıdı avucuma ve sonra hiç bir yağmur yıkayamadı avuçlarımı... 'Zihninin odalarında bir kapı aç. İçeri girsin sesler. Hisset sende çaresizliği. Çare olamadı bak kimse.' Bir mezar açıldı bir sürü cinayet işlendi. +TÜM HAKLARI ZİHNİMDEKİ ODADA SAKLI+

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''