Derin bir nefes aldım. Ayaklarımın altındaki İzmir manzarası çarpıyordu gözüme. Bakışlarım yerdeydi, kaldırdım: "Beyler, ben annem ve kardeşimden sonra ilk kez bir karşı cinsi sevdim lan!"dedim. Görkem, "Gizemli konuşma oğlum noldu?"dedi. "Anlamayacak kadar salak mısın Görkem, Elif'i seviyorum." dedim. "Elif'i?" "Evet." "Hani şu çarşaflı olan kızı?" "Evet." .. "Biliyorsun ki bu dünya imtihan yeri. Allah herkesi farklı şekil de imtihan eder. Kimini fakirlikle, kiminiz zenginlikle. Kimini güzellikle, kimini çirkinlikle. İmtihanın mantığı da budur zaten. Zor olan bir şeye dayanabilmektir imtihan. Bu yüzden onun en sevdikleri ağır imtihanlar geçirmiştir hep. İnsanlar da böyle imtihanlar geçirir bazen. Belki Allah, peygamberi Musa'nın yaşadığı imtihanı yaşatır sana. Ömrün Firavunlarla savaşmakla geçer. Ama "Bu devir de Firavun mu var?" Deme. İnsanı namazdan, tesettürden, dini yaşamasından alıkoyan her şey firavundur.İsterse anne ve baba olsun. Belki de Yusuf peygamber gibi karanlığın kuyusuna düşürmüştür Allah seni. Ahir zaman da her yer bir kuyu değil mi? Her yer belirsiz, simsiyah değil mi? Unutma, seni kuyuya düşüren Allah, o kuyudan çıkaracak. Ve bir gün seni, gönlünün Mısır'ına Aziz yapacak! ... İnsan nefis için değil O'nun rızası için sevmelidir en başta. Tek taraflı dünya için değil ahiret hayatı için yani Sonsuz içinde sevmelidir aynı zamanda. Sevdiğinden önce, sevdiğini yaratanı sevmelidir. Allah gönlünüzü hangi gönüle yerleştireceğini bilir. Allah, O'nun için yanlışlardan döneni O'na sığınanı ve O'nun için kararlar alanı sahipsiz bırakır mı hiç ? Biz yeter ki O'nun için güzel ve temiz kalmaya çalışalım. Güzel kalmaya çalışan insanlar için hep güzel tevafukları vardır Allah'ın.. .. Gerçek aşkı satır aralarında bulacağınız bir hikaye :)

Ah şu hayat rüzgarı... Bazen kilometrelerce uzağa uçurur insanı. Çocukken uçmayı hayal eder ya çoğu insan. Büyüdükçe uçar fark etmeden. Bir tohum misali topraklarla buluşur. Acılarla yeşerir, büyür büyür büyür. Kocaman bir ağaç olur. Masumiyetini kaybeder zaman geçtikçe. Yazın dolabı açıp suyu şişesiyle beraber ağzına götüren o çocukluk masumiyeti. İftar yemekleri hazırlandıktan sonra kimseye belli etmeden ağza atılan lokma gibi. Nasıl masumiyetini kaybeder ki insan? Yoksa ben büyüdüm mü? Büyümek isteyen kimdi ki? Jelibonlarla intihar ettiğim o çocukluk günlerimi özledim ben. Toprak üzerinde dizlerimiz kanayana kadar oynadığımız bilyelerimi özledim. Karşımda tertemiz bir kız var. Oda çocuktu yıllar önce. Şimdi ellerimi tutuyor, babasının elini tutan masum bir kız gibi. Oda çoğu gece ağlamıştır benim gibi. Oda kaçmıştır kendisinden. Oda tebessüm etmiştir herkese. Görenler "Ne kadar da mutlu" demiştirler onun için. Oysa o içinde biriktirmiştir dertlerini. Kalbi ağlayanların , gözleri güler zaten. Ah şu sessizliğin içinde ki sesler, görememekte ki görmek.. Şu dağlar, çöller, denizler. Özgürce uçan kuşlar. Ölmek üzereyken ne kadar da yaşanılası şu hayat. Şu siyah beyaz hayatın içinde ki renkler... Göz yaşı dökmeden ağlamak... Bu kitap yorgunluğun,tövbenin, hüznün hikayesidir. Bu kitap satır aralarında kendinizi bulabileceğiniz bir arkadaştır.