"Sana yirmi dört saat veriyorum. Bir saat sonra zamanın başlıyor ve bu yirmi dört saat içinde beni bulup kaçırırsan, seninim! Ama bulamazsan benden vazgeçip bir daha karşıma çıkmayacaksın!" Gülmeye başladı. "Bu kadar mı?" Kafamla onayladım ve yüz ifadesi bir saniye içinde değişip eski ve soğuk halini aldı. "Valizini hazırla o zaman. Seni yirmi dört saat içinde almaya geleceğim." ** Ben berdelden kurtuldum ama canım kuzenim o zalim töreye kurban gitti. Ama hiç ummadığım bir bela sarıldı başıma. Alaz, hayatımı cehenneme çeviren belam.

Mazi, her mutlu oldukları anda ruhlarının peşinde olan bir katil gibi onlarla olucaktı. Her şeye rağmen birlikte olabilirler miydi? Kapıdan çıktığımda, gerçekler yüzüme sert bir tokat olarak indi. Geçmiş ve gelecek arasında, ince bir çizgide yolculuk yapıyorduk. Herkes benden gitmişken ben her şeyimden gidebilir miydim? Kalbim ve beynim bir savaştaydı. Kalbimin hüküm kurmaya başladığı yerde, beynim kölesi olmaya hazırdı. "Özür dilerim, anne. Onu hâlâ çok seviyorum. Bana kızgın mısın?" Gecenin hüküm sürdüğü gecenin altında onlara seslendim. Siz onu affedin baba, çünkü o kendini asla affedemeyecek.

''Devran''diye sesizce mırıldandım. Beni duymamış gibi yapıp ikimizi birlikte yatağa uzandırdı. Dudaklarını boynuma götürüp ıslak bir öpücük bırakıverdi. Telaşla kendimi çekmeye çalıştım, üstüme abandı ''Elvan''diyerek bağırdı. ''Yapma Devran ne olur bırak'' Gözleri gözlerimi buldu. Göz bebekleri kaybolmuş saf bir siyahlık vardı. Dudaklarımızın arasındaki mesafeyi sıfıra indirdi. ''Sen benim karımsın Elvan buna alışsan iyi edersin. Bu gece benim kadınım olacaksın'' deyip dudaklarımı kanatırcasına hoyratça öpmeye başladı. (Gelecek bölümden kesit) #BENİMSİN 1 #İSTEMİYORUM 1 #WATTS2020 1

"Artık benimsin" Sudemin deli gibi sevdiği adam bana bu sözleri söylüyordu. "Ne saçmalıyorsun?bırak kolumu!" Kolumu bırakmak yerine daha da sahiplenici bir şekilde kavradı. Bakışları insanı kolayca etkisi altına alabilecek kadar etkileyiciydi. "Bunu bilmeni isterim ki güzelim artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak " Dedikleriyle kolumu hızla elleri arasından çekip göğsünden sertçe ittim. "Ne diyorsun sen? Kimsin sen ya kim? Benim için hiçbir şey ifade etmiyorsun. Bir hiçsin anlıyor musun bir HİÇ " Sözlerimle gözlerindeki alevi ve kırgınlığı görmem bir oldu. Ama bence çoktan haketmişti. Lakin bu kadar sinirleneceğini düşünmemiştim. Bir gözünün seğirmesiyle kendimi duvara daha da yasladım. Sinirlenmişti hem de çok sinirlenmişti. Kolumu hızlı bir şekilde kavrayıp canımı acıtacak bir şekilde sıkmaya başladı. Yüzümü buruşturmamak için büyük bir çaba içerisindeydim. "Ne kadar beni bir HİÇ olarak görsende benden kurtulamazsın. Benden nefret etsende hep yanımda olacaksın. Ben senin gözünde bir hiçken sen benim her şeyim olacaksın." Gözlerindeki alaylı bakışla sözlerini devam ettirdi. "Belkide çoktan olmuşsundur" .................

- Senin ne işin var burada... Minenin sesi titriyordu korkudan. Tüm gücüyle kapıyı kapatmaya çalışdtı. Onun bu çabası beni sinirlendirmekten başka bir işe yaramadı.. - Görünen o ki, benim küçük karım yaşadıklarından hiç ders çıkarmamış... Onun çabasını görmezlikten gelirken, sertçe kapıyı iterek açtım.. Karşısında korkudan titreyen kıza bakar, acımasızca... Kızın canını ne kadar yakarsa yaksın genç adamın içindeki nefret azalmıyor, kaçtı benden bizden kaçtı.. Korkudan titreyen vücuduna baktım uzun bir süre.. ........ Mine Her zaman ki gibi, kocası yine bulmuştur onu, o eve götürecek. Kabullenmez küçük yüreği bunu, o cehennemde yanmaktan yorulmuştur artık mine. Bitmeyen öfkenin, hedefi olmaktan da yorulmuştur kalbi artık. Onun tek mutluluğu, ayakta tutan tek şey bebekleridir. Minenin, sarılır bebeğine, bu adamın öfkeli bakışlarından bebeğini korumak ister Emir önce kızın büyüyen karnına, orada ona ait bir can olduğunu düşünmek genç adama ayrı bir haz verir, sonra korkudan gözleri dolan kıza acımasızca bakar, soğuk bir sesle. - Hadi karıcım, evimize gidiyoruz. Mine korkuyla başını olumsuz anlam da sallar, sesi titrese bile bu adama boyun eğmemeye kararlıdır.. - Benim evim burası, git buradan , rahat bırak bizi. Bebeklerimi de beni de unut, kendi yoluna git.. Emir gözünde saklayamadığı öfkeyle süzer karısını, sabrı taşmıştır artık.. - Gerçekten mi, Mine! Gerçekten seni bura da, dahası karnında bana ait olan canlarla bırakacağımı düşünecek kadar, aptal mısın? Gerçi akıllı olsan, benden kaçamayacağını bilirdin. Şimdi düş önümü, ve bir daha bir adım atmadan önce.. Bir değil bir kaç kez düşün. Karnındaki bebekleri sağ elimle göstererek.. - Benden gidemezsin, artık tek başına değilsin, bizi bir birbirimize bağlayan nedenlerimiz var. Nereye gidersen git, bir adım

"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisini de kaldırır mıydı bilemiyordu. Fakat denemeden bilemezdi. "Arslan abi?" diye sordu küçük kız şaşkınlıkla. Arslan yakışıklı yüzüyle Ahsene baktıktan sonra önündeki kısma vurdu iki kere. "Bisiklet bisiklet demiyor muydun? Atla hadi!" Arslan Ahsenin kıpırdamadan durduğu yerde kendisine bakarken ki yüz ifadesine gülmeden edemedi. Ardından hemen konuştu. "Hadi mâhpare..." tehdit edercesine devam etti. "Beklemem bak!" Yeşil gözleri hemen açıldıktan sonra vakit kaybetmeden daha doğrusu Arslan abisi fikrini değiştirmeden hareketlendi küçük kız. Arslanın da yardımı ile oturdu önüne. "Mahpare mi?" dedi tam olarak telaffuz bile edemezken. "Hoşuna gitmedi mi?" diye sordu Arslan henüz hareket etmeden. Buna karşılık kafasını salladı hızla Ahsen. "Ne demek ki?" "Ay parçası..." dedi gözleri küçük kızın yeşillerine birkaç saniye takılırken. Ardından hemen toparladı kendisini. "Şimdi?" dedi sorunun cevabını yeniden almak ister gibi. "Şimdi hoşuna gitti mi?" Kocaman gülümsedi Ahsen. Saçlarından yayılan kokunun farkında olmadan bir kez daha salladı kafasını. "Hı hı.." ardından o da yeşillerini kahveleriyle buluşturdu. "Çok güzel." © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz. Mâhpare adıyla yazılmış wattpad üzerindeki ilk hikayedir.

"Sen bu yaptıklarının hepsinin cezasını, evlenince çekeceksin." diyen Hazar ile yerimde kıpırdandım. "Öyle mi? Nasıl olacak o..?" diye sorduğumda bakışlarını kısaca bana çevirip tekrardan yola odaklandı. "Yataktan çıkamadığında anlarsın sebebini.." Başlangıç tarihi ➡ 30.06.2022

"hiç kimse ölmeyi hak etmez Balkan" dedim gözlerinin içine baktım öyle derin baktım ki oradaki enkaz da kayboldum yok oldum gibi hissettim ama söyleyeceklerim den vazgeçmedim benim canım yandı onunda yansın istiyordum onunda canı yanacaktı ben yakacaktım. Konuşmasına izin vermeden ben konuştum. "Sen bile" dedim gözlerindeki acı daha da belirgin hale geldi. Balkan hızla yerinden kalkıp yanıma geldi kolumu tutup beni kendine çekti yüzüme öyle bir baktı ki onları ona söylediğim için bir an pişman oldum. "Bir daha sakın benimle bu şekilde konuşmaya kalkma o zaman bu kadar sakin olmam" dedi beni itercesine bıraktı ve odadan çıkıp gitti. Bir oda içinde yüzlerce kez can vermiş kız çocuğunun hikayesi

(Konusu değişecektir) -Elinden geleni ardına koyma Emre Atay. -İnatçılığın kendine verdiğin en büyük ceza olucak küçük hanım. ♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡ Kopyalanması çalınması aksinde yasal işlemler başlatılacaktır ⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ Kitap final olduğunda baştan sona kadar tekrar düzenlenecektir...