Hiç tanımadığı annesini,babasının ölüm döşeğinde sayıkladığı isimle arayan,gözü kara,kaybedecek bir şeyi kalmamış, babasının tahtına yeni geçen genç bir mafyaydı GENCER KARAN. İstediği belgelere ulaşacak tüm engelleri yok etmeye,herkese bela olmaya hazırdı. Hazırlıksız olduğu tek şey,belayla beşik kertmesi yaptığı düşünülen hırsız, arsız,patavatsız,bela mıknatısı Afitap'ın beladan kaçarken kendini onun arabasında bulması oldu. Planlar şaştı. Belalar birbiri ardına gelirken Mafi, gönlünün hırsızı Afi'ye karıştı.. Basit bir hırsızın,kaderin tuhaf cilve anlayışıyla bir anda dünyanın en karanlık tarikatlarından Mortiez Lonca'nın (Ölüm loncası) ininde kendisini bulduğu, gülmekten nefeslerinizin tıkandığı,bitti dediği yerden her seferinde bir çare bulup kaçabilenlerin hikayesi.. Erkeğin keskin zekalı,kızınsa o keskin zekada bıçağını bileyecek kadar akıllara zarar hallerine kapılıp gideceksiniz! Bildiğinden şaşmayan,boyun eğmeyen,sivri diliyle güldüren,ilk andan başlayıp sona kadar asla karakterinden ödün vermeyen belatoner AFİTAP ! Ona deli gibi aşık olan "KARAN"lık mafya GENCER! Ve tüm belalar silsilesinde kimin kime daha bela olduğunu ayırt edemeyeceğiniz olaylar serisi.. AFİTAP&GENCER --------- Copyright@Tüm telif hakları saklı ve noter onaylıdır.İzinsiz kopyalanması, dağıtılması, çoğaltılması,basılması,içerikte alıntı yapılması durumunda yasal işlem başlatılacaktır!

"Bırak beni, bunu yapamam Rizgar! Sana bu kötülüğü yapamam, sevmediğin biriyle evlenmene göz yumamam!" Genç adam öfkeyle duvara vurdu. "Başka çaremiz mi var? Seni de, beni de yaşatmazlar!" Kadının içine sinen korku her dakika daha da artarken bakışlarını kaçırdı. Onunla evlenemezdi, ona bunu yapamazdı. "Ben evlenmek istemiyorum!" Rizgar karşısındaki yıpranmış kadını izledi. Yeşillerindeki morluklar canını sıkarken duruşunu dikleştirdi. "Allah şahidim olsun ki; ya seni alırım, ya da bu Urfa'yı yakarım!" Adamın sesindeki netlikle birlikte genç kadın bakışlarını ona çevirdi. Utanıp bakamadığı kahvelere birden gelen cesaretle uzun uzun baktı... Aniden bir silahın patlama sesi duyuldu... Kardelen korkuyla adamın yanına gitti. "Geldiler, geldiler!" Dehşetle aynı şeyleri sayıklayıp durdu... Tesadüfen kesişmişti yolları... İsimleri bile birbirlerinin kaderleri gibiydi; Kardelen boynu bükük masum bir çiçek iken, Rizgar onun kurtuluşuydu... Genç adamın karşısına savunmasız bir hâlde çıkmıştı. Boynu bükük, acılı Kardelen'i... RİZGAR HAZNEDAROĞLU & KARDELEN DEMİRHAN © TÜM HAKLARI ŞAHSIMA AİTTİR. HERHÂNGİ BİR KOPYALANMA, ÇOĞALTILMA VE ÇALINMA DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR.

Hayatta hiçbir şey tesadüf değildir. Tesadüf değil, tevafuk vardır. İki kişi. İki kırık kalp. Biri kadın biri erkek. Birbirlerini hiç tanımayan bu ikilinin yolları Düşler Sokağında birleşirse n'olur? Ya düşleri gerçek olur ya da hayal kırıklığı ile sonuçlanır. Gerçek hayatları Düşler Sokağına zıt bu iki kişinin maceraları Düşler Sokağı No 7/24'te. Sıcacık bir sokak, dayanışma içinde yaşayan insanlar. Unutulan komşuluk dostluk ilişkileri hepsi Düşler Sokağında. Kahramanlarımızın yaşamaya başladıkları sokak gibi sıcacık bir aşk masalı başlıyor. Yine klişeden uzak yine gerçek aşkı, kara sevdayı anlatan bir hikaye. Aslında her şey bittiği yerden başlar denir ama her şey bu sıcak sokakta başlıyor. DÜŞLER SOKAĞI!

KURGUM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR!! Genel kurgu #1 KİTABIN DÖRT BÖLÜM VE SONRASI DREAME UYGULAMASINDADIR DİKKATİNİZE!.. Bazı yaralar sadece o yarayı açanlar tarafından kapanabilir... İncinmişti kadın. Köklerinden kopmuştu en şiddetli fırtına da. Gülmeyi çok seven dudakları en ufak bir tebessümü bile unutmuş, sevgiyle dolu olan kalbi parçalanmıştı. Elinde kalanlarsa gözlerini mesken tutan gözyaşları olmuştu. Adam, kadını kırmıştı. Adam kadının ruhunu çalmıştı. Adam sert bir rüzgar gibi esmişti kadının hayatına. Şiddetli bir zelzele yaratmış en ağır darbeleri indirmişti kadının yüreğine. Ne kadın durabilmişti adamın sert rüzgarı karşısında. Ne de adam zarar vermeden durabilmişti kadına. Onlar kaderin onları birlikte yazdığı satırlarda vermişlerdi son nefeslerini... Pişmanlık sarmışken adamın dört bir yanını, kadında açtığı yaralara merhem olmaya çalışmıştı bu sefer de. Hayat bu ya. Adam kökünden kopardığı kadının yapraklarına bile muhtaç kalmıştı... Kadın narin bir çiçekti. Adam ise şiddetli bir rüzgar...

🌺 ~ " Muâşaka Serisi " ~ 🌿 . . . . . En büyük hayalim Anne olmaktı.. Kendi canımdan bir Can'a can olmaktı.. Aylarca karnımda, ölene kadar da kalbimde taşımaktı.. . . . Ama şimdi..... . . . . Oysa ki sadece tedavi olmak için gitmiştim hastaneye. Başıma bunların geleceğini nerden bilebilirdim ki..? Şimdi hayatımın ortasına bomba gibi düşmüş bir haber, parmağımda söz verdiğim adamın yüzüğü ve karnımda hayatımda hiç görmediğim başka bir adamın çocuğu var... . . . . . . ...... Amine & Ertuğrul ......... ✨Muâşaka Serisi 1. Kitap ✨

"Ruhumu cezalandır güzel adam. Bedenimin hisleri tatmasını sağla. Bir Anka kuşu misali, Önce usulca yakmaya başla beni, Daha sonra küllerimin içinde boğ bedenimi. Ruhumu cezalandır hisli adam. Hak ettiğim tüm günahların bedeli, Bedenimin üzerine usul usul bırakılsın. "Kanatlarındaki o katran karası tüyler ile, Ruhumun mürekkepini tüketen kişi ol. Ey güzel adam, Alevler ile bezenmiş cehennemin Azraili, Hak ettiğim şekilde öldür beni." Varoluşun Hissi'ne hoşgeldiniz.

3 Milyon okunmayla şimdi yeniden Wattpad'de. ....... Bu Demir yürekli Yusuf ile ürkek yürekli Erva'nın hikayesi. Demir annesi gittiğinden beri Yusuf yanını kaybetmişti. Öfke ve nefret sanki anne karnında kalbine yerleştirilmiş gibi her yanını kuşatmıştı. Kalbi intikam hırsıyla buz kesmişti. Soğuktu artık Demir. Annesi'nin oğlu değildi. Zaten onu yola getirecek, ona doğruyu gösterek anneyede sahip değildi. Şimdi eceline, annesine gidene kadar, onun rahat uyumasına yardım edecekti. Kararmış kalbi daha fazla ne kadar kararabilirdi? Onu bu hale insanlar getirmişti.... *************** Erva; Hayatı seccade ve kalemlerinin arasında gidip gelen tertemiz bir kır çiçeğiydi. Onun gözleri asla tam açılmaz, dünyayı pembe gözlüklerle görmezdi. (UMUT SERİSİ 1) Her ne kadar farkında olmasa da imtihanların en zorunu yaşıyordu. Sabır dolu kalbi hiç bir sıkıntıya isyan etmiyor, mütevazı başı asla hiddetle dikelmiyordu. Tek sırdaşı kağıtları, kalemleri ve kumaşlarıydı... Edep timsaliydi Erva. Bakan gözler ar eder, bir daha bakmaya yürek isterdi. Ama onun kendini kapattığı bir kafesi, prangalarla susturduğu umutları vardı. Umut zehirli bir yılandı. Sinsice yaklaşıp, en acı yerinden vuracaktı Erva'yı. Ama umudun panzehirini bulacaktı genç kız. O gece başına gelecekleri bilse iner miydi o bahçeye?Kurulur muydu her zaman ki salıncağına? Allah bilirdi... Ama Allah onun kaderini çizmişti, Erva'ya da ancak teslim olmak düşerdi. Yazım tarihi: Eylül 2014

İhanetin gölgesinde soluklanan bir hikâye.

(Şafak Serisinin 2. Kitabıdır.) Koyu kızıla boğulmuş bir hikayenin baş kahramanlarının kanından gelen gençler... Hayatları boyunca dostluk, aile, sevda, umut ve destek olmanın anlamını büyüklerinden öğrendiler. Bütün zirvelerin gücü olacak insanlar bir araya geldiğinde yenilmez zannedilen her şey yıkılmaya mahkum kalırdı. Ve gençlik her zaman toyluk anlamına gelmezken, her yaşanmışlık da daha güçlü yapmazdı insanı. Eğer ki gözü kara birisi olacaksa asla tek başına yaşayamazdı. Her düşman sanıldığı kadar düşman değilken, her aşk da sanıldığı kadar vefalı olamazdı. Zirvedeki bir devrin başlangıcı sert rüzgarlara karşı koyuşla başlarken, gökkuşağının her rengini kalbinde yaşayabilen insanlar olmasını dilemek en büyük güçtür. Peki ya hem gökkuşağı hem de gecenin şafağı olsaydı? Her gün mutlu eder miydi insanı? Veya her kadın fark edebilir miydi dibindeki sevdalı adamı? Bir adam ne denli katlanabilirdi bağıran yüreğini susturmaya? Her umut edilen koca bir boşluğa sürüklerse adamı ve her kahkaha yakarsa bir kadını... Sevda az kitlenin nasibi ise, Umut güçlü bir kitleye hitap eder. Her kararan günün doğan bir güneşi, Her günün çöken bir karanlığı vardır. Ve bir adam namludan çıkan kurşun kadar tehlikeli severken, Bir kadın kara şafak kadar sert gömebilir yüreğine sevdasını. Sevda hiç bir zaman basit bir zar atma oyunu değildir. Aksine sanıldığından daha ağır bir sahneye çıkmıştır insanoğlu. Asıl mesele o sahnenin perdesi; Siyah mı? Beyaz mı?