Siz hiç kendinizi bir yaprak gibi hissettiniz mi? Gözlerimi kapatıp o gün olanları her hatırladığımda aynı hissi yaşıyorum. Rüzgârda iradem dışında savrulan bir yaprak gibiydim. Uzun süre boyunca sonunu hiç göremeden ve ne olacağını hiç bilemeden, hayatım yön değiştirip durdu. Sonra bir nehre düştüm ve yaşamım, o coşkun akışın yön vermesiyle devam etti. Yine seçimim dışında bir yolculuğa devam ediyordum ama en azından gittiğim yön belliydi. Akıntıyı karşı koyma isteğim ise cidden komikti. Bir yaprağın koskoca nehir karşısındaki şansı nedir ki? Belki de benim hayatla ilgili, herkesin kendi hayatında dönüm noktası dediği ilahî mesajım bu zor yolla gelmişti. Mesaj... Evet, her şey bir mesajla başlamıştı zaten. O gün gelen ve aptal bir gençlik heyecanıyla ardını hiç sorgulamadan cevapladığım bir mesaj... Kadir, kız arkadaşından gelen mesaj üzerine onun istediği yere gider ancak içine çekildiği şey beklediği gibi romantik bir buluşma olmayacaktır. Çünkü gittiği yerde onu bekleyen kişi sevgilisi değil Aslı'dır. Herkesin Deli Kız diye bildiği Aslı...

BİR KIZ. EN YAKIN ARKADAŞININ ÖLÜMÜ ÜZERİNE ÇOK ŞEY ÖĞRENMİŞ. DÜNYANIN DİĞER TARAFINI GÖRMÜŞ. AMA ACABA BU TARAFTAKİ ŞEYLERİ DE UNUTACAK MI? BİR SEÇİM HAKKI VERİLSE HANGİSİNİ SEÇECEK? BAŞINA NELER GELECEK...

Bir çığlık. Ortadan kaybolan bir ceset. Çözülemeyen bir cinayet. Gizemlerin ortasında kalan gençler. ~ "Üst kattan gelen tüyler ürpertici çığlık, tüm dershane binasında yankılandı. Hiç düşünmeden koşarak üst kata çıktık. Sırayla sınıflara bakmaya başladık. Rüya sondaki sınıfa doğru yöneldi. Sınıfa girdiği gibi çığlık attı. Hemen peşinden sınıfa girdik. Rüya titreyerek sınıfın arka tarafına bakıyordu. Kafamızı o tarafa çevirince dehşet veren bir manzarayla karşılaştık. Yerde bir kız yatıyordu ve kafasından kanlar akıyordu." * "Hızlıca sınıfa doğru yöneldik ve içeri girince yerde oturan Mert ile karşılaştık. O kadardı. Başka bir şey yoktu. Cesetten bir iz yoktu. Yerdeki kanlar yoktu. Mert'in tişörtündeki kanlar olmasa az önce üçümüz de hayal gördük sanacaktım." * "Ancak bir sorun vardı, polisin cesedi bulduğu yer şehrin öteki tarafındaydı. Yani asıl cinayet mahallinden bir saat uzaktaydı."

Bedenimde dokunduğun her yer, pare pare kor kızılı bir aleve bürünüyor. Ateş ; lacivert bakışlarınla iyice körüklüyor ve balta girmemiş orman misali yüreğim de durmak bilmeyen bir ıstırapla tütüyor. Kalp ; verdiğim sözü yerine getirmiyor ilmik ilmik narin dokunuşlarla içime işliyor seni . Söz ;ben ölümün soğuk nefesini öpmeyi Sözümle mühürledim o eşsiz, habersiz olan çocukluk saflığımla... Gel , gel ama yakma beni gel ama tüketme beni gel ama parçalama benliğimi ve gel ne olursa olsun gel yeter ki öldürme bu canın olan cananını. seni umutsuzca seven benliğimi soldurma.

Hüküm giymek mi? Hayır; besbelli masum bir kızın canına kast etmekti bu. Vahşice bakire kızların canına kıyan adi ellerin yeni kurbanıydı Roxelane. Sadece bedenindeki garip değişimlere ayak uyduramaz haldeyken cahil insanların üstüne yapıştırdığı damgaydı bu; en kirlisinden hem de... Her şeye rağmen aklını kullanmaktan aciz maşaların durmak bilmeyen oyunlarına kurban olmak istemiyordu genç kız sadece. "Aklınızı hiç kullanmaz mısınız siz! " Her bir deyişiyle bin pişman yüreği çarpardı yeniden. Etrafında kol gezen, din adı altındaki saçmalıklara boyun eğen insanların aciz tonlamaları fazlasıyla sıkmıştı canını aslında. İki lafa günahlarının bağışlandığını sanan aptal insanlar ve bütün mal varlığını kiliseye yatırıp cennetten toprak satın alanlar kadar kirliydi şu sıralar Orta İtalya kıyıları. Küçüklüğünden beridir seyrettiği deniz, artık umutlarını geri vermiyordu sanki. Her gelişinde sunduğu hüzün, yas ve gamdan bunalmışken her şeyiyle bağlı olduğu ablasını da katlettiler sonunda "Cadı bu! Yakın şunu! "diye haykırarak. Kim duydu peki acı çığlıklarını? Hangisi uzattı elini... Merhametlerine sağır olmuş, koyundan en ufak farkı bile olmayan bir toplum ve onları dilediğince güden çıkarcı din adamlarına göğüs germenin kolay olmayacağı belliydi. Tek dileği ablasının intikamını alarak kasabasına dolaylı yoldan huzur getirmek olan bir kızın, imkansızlara sürüklenmiş bir aşka esir düşmesi, bedenine hakim olamazken kulağına fısıldayan ihtirasın büyüsüne kapılıp kardinale aşık olmasıyla meydana gelen sessizliği bozan bir fırtınaydı bu... "Hepimiz aynı bataklıkta yaşıyoruz; ama bazılarımız yıldızlara bakıyor. " Kapak yapım: yazanbayan14

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...