"Adım Çiçek'ti ama o hep bana portakal çiçeği derdi; hem de tanıştığımız ilk günden beri." "Benim hiç evim olmadı; ta ki sana rastlayana kadar portakal çiçeği." Hayat; sen planlar yaparken başına gelenlerdir demişlerdi. Doğruymuş. O gün daha iyi anlamıştım.

FİNAL OLDU!!!! Umuda sarılmış kalplerin hikayesi... Karanlık bir yolda el ele ışığa doğru yürümenin, umudun hikayesi... Yaralı genç bir kızın avucundaki yıldızlarla karanlıkta kalmış sevdiği adamın kalbini aydınlatmaya çalışmasının hikayesi... Bir onkoloji hastanesi... Hayallerini ve umutlarını bir hastane kapısında bırakıp umudun gölgesini bile yüreğine uğratmayan sadece ölümü bekleyen kanser hastası genç bir adam... Yıllar önce kanserden ölen en yakın arkadaşının da isteği üzerine kanser hastalarına gönüllü olarak arkadaşlık yapıp yıllardır aşık olduğu adamla bu hastanede karşılaşan genç bir kız... Genç kızın sevgisi sevdiği adamı iyi edecek mi? "Sonra yürümeyi bırakıp bir köşeye oturdum. Karanlığımda kaybolmayı, yok olmayı dileyerek oturdum." Derin bir iç çekti ve devam etti. "Sonra... sonra sen geldin. Elimden tutup beni ayağa kaldırdın ve bu zifiri karanlık yolu beraber, yan yana yürümeye başladık. Sen yürürken ne yapmaya başladın biliyor musun?" Ne dercesine kafamı salladım sağa ve sola doğru. "Sen avcunda topladığın parlak yıldızları yolun kenarlarına bırakmaya başladın bir bir."