Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

3 KİTAPLIK SERİ EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA SATIŞTA! İLK KİTABINI WWW.BEYZAOZAYDİN.COM 'DAN ÜCRETSİZ BİR ŞEKİLDE OKUYABİLİRSİNİZ. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE ^^ "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin, diye düşünsem de "Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

****** Merhaba Açelya ben. Tırnakları kırık kısa Açelya. Saçları salık dağınık Açelya. Kimse tarafından sevilmeyen hor görülen Açelya. İnsanlar bıkar, aldıkları tabirlerden, yedikleri sözlerden ve karar verirler, intikama karar verirler. Ben de karar verdim intikam değil de, pişman edecektim onları. Hepsi benden özür dileyecekti. Ben sevilmeyen kız değil de, değer verdikleri kız olacaktım. Ama bana yapılanlar, asla beynimden çıkmayacaktı. O da utanacaktı bana yapıp söylediklerinden. Hatta en çok o utanacaktı en çok o pişman olacaktı. Ve ben kararlıydım bu değişimin sonunda ezik kızın geri dönüşü, herkesi sarsacaktı. Eziğin Değişimi acı olacaktı. Çok acı. ****** *Hikayede küfür vardır rahatsız olanlar okumasin *Bütün hakları mideme saklidir * GENÇ KIZ EDEBİYATI POPÜLERLER 14/05/17 *1M!!!!! 26/06/17? *GENÇ KiZ EDEBİYATI #6- 16/07/17 *GENÇ KIZ EDEBİYATU #4- 18/07/17 BAŞLAMA TARİHİ: 14 TEMMUZ 2016

Mert ve Alyanın hikayesi gittikleri barda karşılaştıklarında başlamıştı -------------------------------------------------------- Mert Demir ,korkutucu bir mafya . O kadar serttir ki herkes bakışlarından kaçmak ister . Ciddi bir ilişkisi olmamıştır ,kadınları tek gecelik kullanıp bir kenara atar . Alya Özsoy ;9 yaşında ailesini kaybedip yetinhaneye giden Alya 18 yaşına girdiğinde yetimhaneden ayrılır . O gece arkadasiyla bara giden Alya, sabah uyandığında otel odasında kendini tek basina bulursa ? Peki ya daha sonra hizmetcilik yaptığı ev mertin eviyse ? Alya ve mertin ilginç hikayesini okumak için sabirsizlanin

Ece on yedi yaşında bir genç kız. Herkes gibi o da bir okulda okuyor ve o da okulunki yakışıklı bir çocuğa aşık olabiliyor. Ancak bir gün okulundaki büyük yangın ve babasının işi yüzünden yeni bir okula gitmesi gereklidir. Bu nedenle en yakin arkadaslarınin bazilarini ve sevdiği çocugu birakmasi gerekmektedir.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Uçurumun köhne yerinde kendine sır bellediği olayın onu çıkmaza soktuğu bir adam ile annesinin ölümüyle kendisini girdabın içinde bulan bir kızın hikâyesi.... | Siz hiç iki rengin cümbüşüne vuruldunuz mu ? Mavinin ve yeşilin tonlarına, hissettirdiklerine... Onlar vuruldu. Biri rengin ihtişamına, diğeri ihtişamın ihtirasına. Siz hiç uçurumun izbe boşluğundan kıyıya vuran dalgalardaki maviye vuruldunuz mu ? Ya da, Karanlığın ininde bile belli olan yemyeşil bir ormanın asilliğine ? Onlar vuruldu. Onlar uçuruma savruldu. Ve onlar sonsuzluğa kavuştu... | "Seninle mükemmeli oynayacağız." Genç Kurgu | 43 NOT: İlk çalışmam arkadaşlar. Bölümler sizi sıkacak kadar uzun değil ama uzun bölüm isterseniz de bana bildirebilirsiniz. Belirtmek istediğim diğer not ise karakterlerimin ağzından yazıyorum. Tek bir kişi ağzından değil. Merak etmeyin çok abartmıyorum. NOT: Bazı bölümleri birleştirdiğim için kitap oyumuz çok az bu yüzden okuduktan sonra lütfen ama lütfen oylayın.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

GÖRKEM'DEN... Ben aşka inanmayanlardandım. Belki azınlık gruptaydım. Belki beni aşka inandıracak biri çıkmadı karşıma. Belki bu yüzden o güne kadar hiç sevgilim olmadı. İhtiyaç da duymuyordum zaten. Onunla tanışana kadar... Onu böyle delicesine sevene kadar. Onunla nefes alıp, onunla büyüyüp, onunla kendimi bulana kadar. Aslında hep oradaymışım. Yerim onun yüreği, sol yanıymış. Kendimi buldum. Onunla yeniden doğdum. Belki de ilk kez havayı soludum. İlk kez düştüm, ilk kez koştum. Meğer başım göğsüne, ellerim eline değmeden olmazmış. 'Ben nasıl yaşamışım o yokken' diyorum kendi kendime. Onsuz geçirdiğim her saniyeme acıyorum. Sonra o çıktı karşıma. Ciğerlerime nefes, göğsüme yürek oldu. ATEŞ... En başından beri biliyordum yanacağımı. Aşkın acıtacağını. Belki yanmaktan korktum bu güne kadar hep. Artık korkmuyorum. Yanacaksam şayet, onun ateşiyle olsun. Razıyım yanmaya, sonsuza dek onunla... ATEŞ'TEN... Daha dokuz yaşındayken söz vermiştim kendime, yeminler etmiştim. 'Bir daha hiçbir kadına güvenmeyeceğim' diye. 'Annemin attığı tekmeyi bir daha kimseye attırmam. Gerekirse yakarım, ama yanmam bundan sonra!' diye. Tuttum sözümü. Çok uzun bir süre tuttum. On sekiz yaşıma kadar hiçbir kadının omzuna koymadım başımı. Beni kaldırmazdı o omuzlar. Belki çok yaktım ama yanmadım. En azından yanmadım sandım. Yüreğimi buzlara sardım. Oranın sahibi olduğunu bilsem yapar mıydım hiç? Nereden bilebilirdim kalbimin benim için değil, onun için attığını. Kabul edemedim. Yıllardır kapısına yüzlerce kilit vurduğum gönlüme nasıl girerdi o? Meğer orası hep onunmuş. O hep oradaymış. Ben onsuz hep eksikmişim. Onu beklemişim. O geldi. GÖRKEM... İlk kez kendim yandım. İlk kez yanmaktan korkmadan, kaçmadan dimdik onu karşıladım. Yanacaksam şayet, onun ateşiyle olsun. Razıyım yanmaya, sonsuza dek onunla...