"Μέσα σε αυτόν τον χρόνο που σου απομένει, θα σου δείξω 10 πράγματα που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις." ψιθυρισε στο αυτί μου. "Δεν μπορώ απλά, να κάτσω σπίτι με τα βιβλία μου μέχρι να έρθει το τέλος;" γκρίνιαξα, καθόλου ενθουσιασμένη για ο,τι ετοιμαζε. "Όχι, έχεις ακόμα έναν χρόνο ζωής και θα φροντίσω να είναι ο πιο διασκεδαστικος από τους 16 που έχεις ζήσει σε αυτήν την γη. Το κατάλαβες, σκιουράκι;" ++++++++++ Η Hazel, έχει λευχαιμία, σε προχωρημένο στάδιο. Οι γιατροί της δίνουν έναν χρόνο ζωής. Τώρα θα περιμένατε να κλειστεί σε ένα νοσοκομείο και να κάνει χημειοθεραπείες. Όχι, αποφασίζει να αφήσει τον εαυτό της στα χέρια της φύσης. Ετσι, μπαίνει σε ένα πρόγραμμα, στο οποίο ένας εθελοντής κληρώνεται να περάσει με έναν άνθρωπο με καρκίνο, όσο χρόνο του απομένει. Ο Matthew, είναι το κλασσικό bad boy του σχολείου, που σε συνεργασία με τους φίλους του, κάνουν την ζωή της Hazel, μία επίγεια κόλαση. Τωρα ομως, έχουν ένα χρονο, να τα αφήσουν όλα στην άκρη και η Hazel, να φύγει από αυτόν τον κόσμο ευχαριστημένη με την ζωή της.

"Σταμάτα να τρέχεις, αστυνομία!" άκουσα μια ανδρική φωνή πίσω μου. Σκατά!Άρχισα να τρέχω πιο γρήγορα. Τελικά ,ο μπάτσος με έφτασε και με άρπαξε. Τα πράγματα έπεσαν κάτω και εκείνος κρατούσε τα χέρια μου σε μια δυνατή λαβή πίσω απ' την πλάτη μου. Γύρισα και τον κοίταξα. Ωραίος είναι. Βασικά, είναι πολύ ωραίος. "Ω ναι, συνέλαβε με μπάτσε" αναφώνισα γελώντας πονηρά. -------- Η Αντριάνα είναι εδώ και 2 χρόνια μαθήτρια της 3ης Λυκείου. Ο πατέρας της έχει εγκαταλείψει την σε κατάθλιψη μητέρα της και τον μικρότερο της αδελφό. Έτσι, αναγκάζεται να μπει στην παρανομία. Ο Βίκτωρ, ένας νεαρός αστυνομικός αναλαμβάνει την σύλληψη της Αντριάνας μα τελικά η μοίρα του επιφυλάσσει..άλλα πράγματα! Αν δείτε ιστορία ίδια με την δικιά μου μην μπείτε στον κόπο να μου το πείτε. Προφανώς την είδα ήδη και την αγνόησα. Do the same bishes !

«Τωρα φερε τις παντοφλες μου»πεταει στο ακυρο «Οριστε?» «τι δεν καταλαβες?»ρωτησε σαν να ειπε κατι τελειως φυσιολογικό «Από ότι βλεπω αγορακι , χερακια εχεις ,ποδαρακια εχεις ,ματακια εχεις ,ενταξει τωρα και ανυπαρκτο εγκεφαλο εχεις αλλα δεν νομιζω αυτό να σε σταματησει από το να πας να παρεις τις παντοφλες μου» Με κοιταξε και τα ματια του σκοτείνιασαν Με αρπαξε από το χερι και με κολλησε στο τοιχο Πρεπει να με κοιταξει γιατρος ,παλι ενιωσα ηλεκτρισμο «Μην με ξανα πεις ετσι»γρυλισε Φοβηθηκα αρκετα μπορω να πω κ «Θα σε κανω να μετανιωσεις πολύ ασχημα αν το ξαναπεις» και ξεκουμποσε τα δυο πρωτα κουμπια από το πουκαμισο μου κανοντας με να καταλαβω τι εννοούσε «σε συγχωρω όμως ,μονο και μονο επειδη εισαι καινουργια σε αυτά .Θα εισαι η προσωπικη μου βοηθος ,η σκυλα μου ,θα περασουμε πολύ καλα εμεις οι δυο »

|Book 1| Στεκόταν μπροστά μου και με κοίταζε κρατώντας το ματωμένο μαχαίρι του. Το αιμα έσταζε και έπεφτε στο λευκό χιόνι. Με πλησίασε και έσκυψε. Ήμασταν τοσο κοντά που μπορούσα να νιωσω την καυτή του ανασα να χτυπά το παγωμένο πρόσωπο μου. --- Η Gabriella δεν ειναι ενα κορίτσι οπως ολα τα αλλα παιδια της ηλικίας της. Ειναι μυστήρια, αντικοινωνική, και λατρευει τις αστυνομικές υποθέσεις αλλα κυρίως ειναι διαφορετικη. Μια μερα αναγκάζετε να μετακομίσει στη Virginia επειδή οι γονεις της που ειναι αστυνομικοί πρεπει να ερευνήσουν μια υπόθεση. Μια υπόθεση με ανεξηγητους φονους που βασανίζουν τους κατοίκους της πόλης. Αποφασίζει να ψαξει την υπόθεση μέχρι που θα βρεθεί αντιμετωπη με τον δολοφονο των τοσο θυμάτων. Ομως η Gabriella θα αναπτυξει συναισθηματα με τον δολοφόνο. Συναισθήματα φόβου ή αγάπης? Μήπως η Gabriella γνωρίζει το δολοφόνο? Πισω απο μια μάσκα μπορει να κρυβεται ενας γλυκος ανθρωπος? Δυο διαφορετικοι κοσμοι, δυο διαφορετικά μυαλα αλλα παράλληλα τόσο ιδια. #1 θέση στην κατηγορία 7/11/16 ...... Don't copy the story!

Aaron: "Τι έγινε κορίτσι? Σε παράτησε ο γκόμενος και κλαίγεσαι?" Εγώ: "Σκάσε Aaron!" Aaron: "Σπάνια με λες με τ' όνομά μου.." Εγώ: "Μπορείς απλά να φύγεις?" Aaron: "Δε θα σου δώσω αυτήν την χαρά.." Είμαστε πλέον τόσο κοντά.. Εγώ: "Τότε θα φύγω εγώ!" Aaron: "Δεν έχεις να πας πουθενά!" Με σπρώχνει στον τοίχο με δύναμη κι έπειτα ενώνει τα χείλη μας..

Μία ιστορία γεμάτη πάθη, έρωτα, εκδίκηση και αίμα. Το κρύο του Βορρά δεν συγχωρεί κανέναν, ειδικά εκείνον που θα το προδώσει.

"Δεν με πείθεις πως εχεις αλλάξει..ξερω πως βαθιά μεσα σου ακομη είσαι όπως πριν..",ψιθύρισα. Τα χείλη του πλησίασαν το αυτί μου και ενα ρίγος με διαπέρασε. "Α ναι;",ρώτησε με βαριά φωνή. Έγνεψα καταφατικά,χωρις να βρισκω λόγια να μιλήσω. "Για πες μου αν αυτό σου θυμίζει τον παλιό μου εαυτο..",ρώτησε και τα χείλη του έφτασαν στον λοβό του αυτιού μου,τον οποίο δάγκωσε ελαφρά."Και αυτο;",συνέχισε και πλεον το στόμα του βρισκόταν στον λαιμο μου που τον φιλούσε απαλά. He was red,but then he turned gray. H Stormy και ο Grayson ήταν οι καλύτεροι φίλοι για πολλά χρόνια.Ή μαλλον βαθιά μεσα τους κρυφά ερωτευμένοι για πολλά χρόνια.Όταν η Stormy όμως φεύγει για 5 χρόνια σπουδές και ύστερα επιστρέφει τίποτα δεν είναι όπως πριν. {ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ} Βιβλίο 1ο ©httpxev|2017 (Υψηλότερη θέση #8 Στην εφηβική Φαντασία 12/5/2017) [17/01/2017 - 08/04/2017]

-«Να ξέρεις ότι δεν αντέχω μακριά σου». μου έλεγε το μήνυμα. Ίσως έκανα λάθος επιλογές. Αλλά τώρα θα κάνω το σωστό.

[ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ] Η Χαρά κάθε χρόνο περιμένει με προσμονή να ερθει το επομενο καλοκαιρι!Οχι μονο για την θάλασσα,τα παγωτά και την ευχαρίστηση οτι τελείωσαν τα σχολεία,αλλα και την ανυπομονησία που εχει για να ξαναδεί τον παιδικό της φίλο τον Αντρέα. Εδω και 2 χρόνια συνειδητοποίησε πως εχει αισθήματα για αυτον και απο τοτε δεν εχει σταματησει να σκέφτεται πως θα ηταν η ζωή της μαζι του.Ομως ο φόβος πως αυτος δεν αισθάνεται οπως αυτη την τρομάζει καθε στιγμη που προσπαθεί να του εκφράσει τα συναισθήματα της. Θα μπορέσει φετος να βρει επιτελους το θάρρος και να κανει το πρωτο βήμα ή θα περασει αλλο ενα ανούσιο καλοκαιρι; 29/8/14-29/11/14 © All rights reserved Please don't copy the story

Πέρασαν πέντε χρόνια από όταν ξέσπασε ο μεγάλος πόλεμος των βασιλείων του Βορρά. Γρήγορα έμελλε να γίνει πόλεμος των τεσσάρων Ηπείρων. Οι νεκροί είναι αμέτρητοι, η γη πονάει και οι ζωντανοί υποφέρουν. Οι απέθαντοι βρίσκονται παντού και ο Ράμα πίσω από αυτούς. Παντού κυριαρχεί ο θάνατος και δεν ξέρω τι άλλα λόγια παρηγοριάς να πω στους λιγοστούς που επιβίωσαν. Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε, μα το θυμάμαι σα να έγινε σήμερα. Άραγε θα σταματήσει ποτέ αυτός ο πόνος να με κυνηγά;