Karanlık düşüncelerim, uğuldayan zihnimle verdiğim savaşta hayatıma farkettirmeden tatlı, nazik bir giriş yaptı. Ellerimi tuttuğunda hiçbir şey bu kadar gerçek hissettirmemişti.

"Lan sen ne dingil birisin ya! Ben şuraya çıkmadan önce neredeydin?! Evet, evet in arabadan gerizekalı mendebur seni.." Arabadan kaşları çatık şekilde inen adamı görünce, nasıl biridir diye bile bakmadan verdim veriştirdim. "Hayır size kasaptan mı veriyorlar ehliyeti? Baksana önüne insan geçiyo?! Hiç öyle sertte bakma bana işlemez. Şu an ne kadar zamanımı aldın farkında mısın?!" Aklıma gelen fikirle şöyle bir adama baktım "Senin yüzünden geç kalıyorum beni işe bırak." Adam beni iyice süzdükten sonra çatık kaşları daha da çatıldı "Ya kızım sen manyak mısın? Bırbır bir susmadın." Kaşlarımı çattım. "Manyağım var mı?"

Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu ödül en çok bağımlılık yapan Watty yarışmacısına gidiyor.) Ekler: BÜH 1.1 (özel) bölümler. Diğer çalışmalarım için profilimi incelemeyi unutmayın.