Bi insan daha ne kadar acı çekebilirdi? Nelerle sınanabilirdi? Benim imtihanım annem miydi? Benim imtihanım annemi bu kadar çabuk unutan yürek yaram babam mıydı ? Düşünceler , düşünceler çok acıtıyor dayanamıyorum. Allah'ım ben çok yorgunum , herkese herşeye çok kırgınım. Beni alır mısın yanına ?

Sevişmek sevmekten gelirmiş sabah uyandığınızda boş olan yan daireye taşınan bir adam. ASAF KOREL , o bir insandan da fazlasıydı! Gözlerim gözleri ile buluştuğunda adeta dünya yerle bir oluyor bedenlerimiz ateş küpü gibi yanmaya başlıyordu. O imkanısız değildi , Sadece imkanlarımı gerçekleştiremediğim bir kaybımdı. 12 Yaşında yazdım 5 yıl sonra düzenleme kararı aldığım için kitabın yarısını düzenledim. Bir diğer yarısını ise sildim şimdi yepyeni bir Asaf Korel ile sizlerleyim minik patateslerim ❤🌹 gençkızedebiyatı #2

Kendimi bir vampire teslim edeceğimi hiç düşünmemiştim...

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

- KÜFÜR İÇERİR - - Yazım hataları var. Rahatsız olanlar okumasın! - ○● "Bir tükenmişliğin hikayesi." İki el silah sesi duyuldu. Soğuk karlı havada adamın kanlı kafası yere düştü. Ara sokakta, sadece sokağı aydınlatan bir sokak lambası. Sokak lambasının altında bir tane ceset, gözleri açık son kez gözleriyle katiline bakıyor. Ve son kez yalvarıyor. Katil ruhsuz ve acımasız gülüşüyle kurbanına bakıyor. Siyah dar pantolonunun cebinden çakısını çıkarıyor. Kurbanının sol yanağına derin bir iz bırakıyor. Bazılarına göre; Katil 'M' Psikopat 'M' Düşman 'M' Ama kimse bilmiyor. O... Ajan 'M' ○● ❌Burada her şeye ağlayan, duygusal bir kız yok! 'Kötü Çocuklara' ezilen kız yok! Psikopatdan işkence gören sonra ona aşık olan bir kız yok! Burada... Dünyaya kafa tutan bir kız var. Bu hikaye... Güçlü kadınların hikayesi! ❌ Peki sen! Bu güçlü kadınların dünyasına görmeye hazır mısın? Kitabın aynısı olması söz konusu bile değildir!

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Başlama Tarihi: 27.10.16 Romantizm#4: 03.02.17 Hikayenin ilk bölümleri yıllar öncesine aittir. Gelişmemi izlemek istediğim için bu bölümlere dokunulmamıştır. Bir varmış bir yokmuş diye başlattı bir kadın masalı. Bir varmış bir yokmuş diye devam ettirdi ikinci kadın anlatılanları. İçerde bir yerde yalnızca beyni oluşan biri söz istedi üçüncü kadın olarak ve sonra devam etti ona söz vermeyen dördüncü kadın anlatılanlara. Altı, yedi, sekiz ve dokuz dedi birinci kadın buranın sahibi olarak ve sözü verdi dördüncü kadına. Dördüncü kadın tırmandı kelimeleri ta on dokuza kadar. Dokuz dedi, beni ürkütür ve verdi sözü beyni oluşan içerdeki kadına. Sözü aldı içerdeki kadın ve başlattı kimsenin anlatmaya cesaret edemediği o yaşanmışlıklara. Bir yerde durdu önce burası yirmi beş durağı olmuştu sonra devam etti anlatmaya. Yirmi altı dedi önce artık kolu çıkarken, Yirmi yedi dedi sonra bacakları annesinin karnını tekmelerken, Yirmi sekiz dedi midesi tüm yaşanacakları annesinden çeker alırken, Yirmi dokuz dedi dördüncü kadına nispet yapar gibi bir gür sesle, Otuz dedi çığlıklar, gözyaşları ve kanlı bir mücadele içinde, Ben üçleri seven bir efsaneyim, anlatılan masallarda sadece varmış denilen o kısımı severim ve otuz benim en iyi halim. Otuz sadece yaşayan yanım ve otuz oluşturur Anka diye adımı. Geriye baktığımda otuz ceset görürüm her birinin üzerinde bir tüy bırakarak. Ve masal sona yaklaşırken kazanmaz iyi olan kimse. Çünkü geriye sadece ben ve bıraktığım tüylerim kalır. Altında tek renkten oluşan kızıl bedenlerle.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.