Bir kırık kalp gece ıssız bir sokakta ilim ilim inliyor. Göz pınarları kalbine eşlik edercesine damlalarını birer birer kurban ediyor geceye. Dudaklarımdan kopuyor vaveylalar... bir duyan yok mu? Hayır kimse duymuyor . Yürüyorum, yürüyorum, yürüyorum... Kaçışım tenha sokaktan değil menfomanyak düşüncelere gebe beynimden kaçış bu . Ama kaçamıyorum anılar sarıyor her bir yanımı , sonra tebessümler yağdırıyorum her birine veda edercesine . Bu veda çok ağır bayım. Zira anılara edilen her veda bir yandan da acıyla kutsanmış bir ruha merhaba diyecek. Acılar çepeçevre sararken benliğimi hatırımda dünden kalma gülüşün... Satırlar son buluyor bayım. Yeni kimliğimdir; bir yalnızlığı senfonileştiren , hastalık düşünceli deli şair...

keyifli okumalar. bir gün insan tam olmayı başarabilirmiyd? peki ya hayaller gerçekleşirmiydi ? kırılan kalpler iyileşirmiydi? hadi gel bu soruların çevabını seninle bulalım.

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."