AŞK, Bir kalıba, Bir yatağa, Bir sıfata, Ya da dört duvara... Sığdırarak yaşanacak kadar küçük bir duygu değil. Her sıfatta ve her firsatta. Her yerde ve her koşulda yaşanacak kadar kabuğuna sığmayan koca bir tutkudur. ... Hata yaparak öğrenir insanlar doğruları... Hata bazen aşkı bir araya getirirdi.. Aşk doğruları saklardı içinde, hata yapmana sebep olurdu. Ya yaptığın hatalar, pişman ederdi ya da o hatalarla yaşamayı öğretirdi. Bazen de yaşayamadan öldürürdü. Neyin doğru neyin gerçek olduğunu bilmediğimiz önümüze sunulan doğruların gerçek olmadığı bir hayat... O aşıktı. Kadının her zeresine tutkun bir adam. Birisi gerçeğin peşindeyken diğeri aşkın.. Gerçek, siz gördüğünüz sürece vardır. Yalanlar ise her daim yanınızdadır.. Oynanan oyunların, bilinmeyen gerçeklerin, söylenen yalanların bir arada olduğu bir hikâye... Aşk her zaman saf ve masum değildir... Tutkun bir Adam... Asi bir Kadın... ... - Aşka Tutkun Adam ismiyle yazılan ilk hikâyedir! Tüm hakları Yazarda saklıdır! Kapak tasarımı Yazara aittir!

Ruhumun kızıllığında sonsuz bir acıyı doyuran asi pişmanlığın çığlıkları adımlarımı hızlandırıyor. O çığlığa dolanarak azar azar yağmaya başlayan yağmur, bedenimdeki soğuğu kalbimin etrafında topluyor. Kimsenin sesi duyulmuyor. Kumsala, gül yapraklarının üzerine geçmişimi bırakan adımlarım kalp atışlarım ile yarışıyor. Anne, vefanın soluksuz kan damlaları çıplak bedenimin üzerine dökülüyor. Okyanus mavisi beni çağırdı ve ellerim omuzlarımı gizliyor. Anne, Yrouel sana çok kızıyor. Zihnim kara bir kutu, içimdeki kız çocuğu senden nefret ediyor. Ayağımın üzerinde biriken damlalar deniz suyuna karışıyor. Kırmızı gül yaprakları görüş alanımı zehirlemeye devam ediyor. Anne geleceğim geçmişine özeniyor ve bu deniz sarhoş, kırmızı şarap kokuyor. Benim varlığımın tek adı biçare ama yine de okyanus mavisi beni istiyor. Yağmur durmuyor, ayağımın altındaki kum çamur. Tanrı'nın ışığına rağmen günahlarım merhamet istemeyen bir girdap, beni yokluğa doğru çekiyor. Ahde vefa senin önünde diz çökerek kararıyor, kararıyor... Deniz suyu yüzümü okşarken korkularım saçlarıma karışıyor. Artık ayaklarım ıslak kuma dokunmuyor. Anne. Anne bak, senin ruhundaki acizlik en sonunda beni öldürüyor. HARABE SERİSİ'nin ilk kitabıdır.

Beni sevebilir miydi gerçekten? Böylesi kötü bir adam, sevgi nedir bilir miydi? ▪▪▪ ID1826RG

Ellerini göğsünün üzerinde bağlamış,sessizce bavulumu hazırlamamı izliyordu.Acı çekiyordum,hemde daha önce hiç çekmediğim kadar. "Eminmisin?"diye sordu. O ana kadar bütün serin kanlılığımla gözyaşlarımı tutmuş,bir damla gözyaşı akıtmamıştım.Ama bu soru,tamamen dağıtmıştı beni.Kirpiklerimi kırpmadan dökülüyordu yaşlar. Kendimi engelleyemiyordum.Yanına yaklaşıp burnunun dibine kadar girdim.Gözlerinin içine bakarak,"Şimdi neden bunu soruyorsun?Sen beni istemiyorsun ki!"dedim. Gözlerini kapattı."Beni hiç kalbine sordun mu?"diye cevap verdi ve gözlerini açtı. "Kalbime sormama gerek yok,aklımı kullanabiliyorum."dedim ve bavulumu alıp kapıya yöneldim. Tam yanından geçerken, "Bu kapıdan çıkarsan,bir daha geri dönemezsin."dedi. Olduğum yerde durdum, birkaç saniye bekledim,yüzüne bile bakmadan "ELVEDA"deyip dışarıya çıktım.

Ben kilometrelerin yok sayıldığı aşklara inanmazdım. Kimse canlı kanlı görmediği bir insana 'Seni seviyorum' diyemezdi. Ve tükürdüğünü yalamayı seven ben, yine yanılmıştım. Yazılma tarihi 22 Nisan 2019 - 26 Eylül 2019 25.05&13.08&10.10.2019&24.11.20 Mizah #1 10.06.2019&01.05.2020 Texting #1 08.08&04.10.2019&25.11.2020 Romantizm #1 © Hikayenin tüm hakları saklıdır. ©

Gözlerimi kapattığımda tattığım acılar... Bunlar çok derin. "Sen benim sevdiğim kız ya da ötesi değil, sen ruhu yaralı küçük kız çocuğumsun." Ellerimi boynuna doladım. Rahat hissettiğim derin acılarımın durulduğu tek yerdi , kalbimi rahatlatan onun varlığının kokusuydu. Usta bir piyanocunun tuşa bastığında çıkan o vurgun ve derin notlar gibi yağan yağmurun altında titrememi umursamadan tekrar ve tekrar sarıldım boynuna. "Şşşt! " diye beni susturdu ninni gibi çıkan sesi. "Ağlamanı istemiyorum." İlk defa bu denli samimiydi bana karşı. İlk defa yanımdaydı mesela. İlk defa bir şeyleri sorgulamıyordu. Ilk defa hiçbir şey olmamış gibi umursamaz ve duygsuz havalarında değildi. Ama anlıyordu. Ruhumu okuyordu. Çok bir şey değildi belki ama küçük bir kız çocuğunun uyuyamadan yanından eksik etmediği oyuncağı gibi benim ona ihtiyacım vardı. Gecmişimiz yoktu. Ama mıknatıs gibi ona çekiliyordum. Hissediyordum. Onda benden bir şeyler vardı. Eli yavaşça sırtımı sıvazladı. Beni sakinleştiren bir ilaç gibiydi. Varlığını hissetiriyordu. ___________________________________________________ Ben de beni anlayan insanların yanında mutlu ve samimiydim. Sahi benim yaşamadıklarımı yaşamayanlar ne anlardı ki halimden?