Gizli Hayranım isminden Kalbinde Saklandım olmuşdur. Bu isimde ve kurguda tek kitapdır Merhaba papatya ailesi... 2017 yılında yazmış olduğum bu hikayenin en gizli kahramanları olan sizler... 5 yıl geçmesine rağmen kalbimin bir köşesinde hep düşünüp durdum sizleri. Bu zaman kavramı bazı sayfaları hep tozlu bıraktı. Bazı kelimeler tamamen unutuldu, bazıları zihnimde hep canlanıp durdu. Hayat beni ve sizleri farklı yerlerden farklı şehirlere belki de farklı zihinlere ,farklı kalplere taşıdı. 5 yılın sonunda kaybolmuş hesabımı tekrar geri kazanıp sizlere ulaşa bildim. Sonunda burada sizlerleyim. Hesabı geri kazanınca içimde oluşan burukca bir özlem oldu. Yaptığım ilk iş kitabı yeniden okumak olmuştu. Yeniden okuyunca aynı duyguları yaşadım aynı tepkileri verdim hep. Aslında pek çok hata yapdığımı bir kez daha gördüm. 16 yaşında küçük bir kızın hikayesini artık geleceği olan 21 yaşındakı kız devraldı. Size geçmişten onun selamını getirdim. İçimde hep bir yerde saklanan o küçük kızı asla unutmayacağım. Kalbimde saklanan o küçük kızın hatırası için kitapda hiç bir düzenleme yapmayacağım. Gizli numara: "Bu kadar güzel olmak zorundamıydın be" Gizli numara: "Niye cevap yazmıyorsun gül kokulum" Gizli numara: "Cevap ver gönlümün sultanı, lütfen cevap ver" Gizli numara: "Ya cevap verirsin yada gelirsem orda taş üstünde taş koymam" Papatyam: " Ne istiyorsun benden be adam?Ne?" Gizli numara: "Sevmeni istiyorum be gülüm. Çok mu?"

0542*******: lütfen 0542*******: o halatı boynundan çıkar 0542*******: ve sandalyeden in 0542*******: lütfen 0542*******: yemin ederim 0542*******: her şey düzelecek 0542*******: bugün değil ama bir gün 0542*******: bir gün uyanacaksın 0542*******: ve bir sebep olmadan *Tamamlanmıştır.* TW! : Bu hikayede yeme bozuklukları, kendine zarar verme ve depresyon ile ilgili tetikleyici unsurlar bulunmaktadır.

Bilinmeyen Numara: Seni yakaladım, kalbime sakladım. Bilinmeyen Numara: Şimdi geldim güzelim. Bilinmeyen Numara: Sende beni yakala, gülüşüne sakla. Numarayı engellediniz. "Saçmalık." diye mırıldandım. Tamamlandı.

《2019 Fantastik #2 》 Bundan uzun zaman önce, büyük bir krallığın küçük bir köyünde başladı hikayemiz. Dünya yeni âşıkları tarihe kazırken şiirler yazıldı, şarkılar okundu, destanlar yazıldı. Kızıl saçlı bir melek ve güçlü şövalyenin hikayesi güzel hikayelere konu oldu. Ama bunlar ne kadar doğru? Ölümsüz şövalye, sevdiği meleğini gözleri önünde kaybetse, ölememenin verdiği azap kalbine ne kadar işler? Peki ya sevdiği kadın asırlar sonra tekrar doğsa? Farklı bir aileden, farklı bir isimle ama aynı kızıl saçlar ve aynı ruh... Ama ben hatırlamıyorum, ne onu, ne de asıl geçmişimi. Peki ikimiz aynı gün, aynı yerde, aynı saatte tekrar buluşursak? Sanırım bu, yarım kalan hikayemizin devam edeceğini söylüyor. Peki ya siz bu maceraya hazır mısınız? NOT: REKLAM YAPANLARIN YORUMLARI SİLİNECEKTİR.

Bilim Kurgu #1 Tenlerinde duyguların işaretlerini taşıyan Okuyucular, zorda kaldıklarında insanlara dokunarak duygusal yoğunluklarını azaltabilen varlıklardır. Peki ya Okuyucular kilitlendiğinde, onlara yardım edecek olan kimlerdir? Rüzgar ve Yekta düştükleri ümitsizlik çukurundan onları bir Kilitkıranın kurtaracağına inanmış ve dünyaya gelen son Kilitkıranı aramaya koyulmuşlardır. Amansız arayışlarında ümitsizliğe düşmeye başalamışken, organizasyonun dışarıya açılan kapısı olan Özbey Üniversitesi, Rüzgar'ın Güneş'i keşfetmesine neden olmuştur. Her şeyden habersiz olan Güneş tanımadığı bir adam tarafından kaçırılmış, işlevinden habersiz olduğu bir dizi teste sokulmuştur. Peki, Güneş'in kararı ne olacaktır. Kuyu misali derin siyahi gözlerde kaybolmak mı, neşe kaynağı olan buz mavisine tutulmak mı? Acemisi olduğu bu keşmekeşten, yolunu kaybetmeden çıkabilecek midir? Güneş insanlar için bu denli aydınlatıcı olduğunu hiç fark etmemişti. Zorla getirildiği bu yerde kendinin bile bilmediği yeteneklerinin olduğunu öğreniyordu. Peki cevap neydi: Kalmak mı, gitmek mi; yardım etmek mi, kaçmak mı? En derin yaralarımızı ruhumuzdan almaz mıyız? Serinin 1.Kitabı Sonun Başlangıcı ve 2.Kitap Gün Doğumu tamamlanmıştır. Her ikisi de Ruh Okuyucular başlığı altında yayınlanmaktadır. Telif belgeleri sahiplen.com üzerinden alınmıştır. Tüm hakları saklıdır. Esinlenme durumunda yasal haklara başvurulacaktır.

Görünmez bir adamın son derece sıradan hayatı, çekimine kapılarak peşinden sürüklendiği tuhaf bir kadınla karşılaşmasıyla alt üst olur. Adı dışında hiçbir hatıra taşımayan bu adam, geçmişiyle ilgili huzursuz edici rüyalar görmeye başlar. Geçmişini aydınlatabilmek için çıktığı yolculuk, dünyadan oldukça uzağa, ayrı bir aleme dek uzanır. Ve sonunda kendini, küllerinden doğmuş bir savaşın tam ortasında bulur. Ağır yenilginin izlerini hala üzerinde taşıyan ve bir kadının yaralarını sarmak zorunda olan bu adam, yoluna devam edebilecek midir? İkinci kez savaşmaya cesaret edebilir misiniz? ∞ Unutulanların, hayattan koparılanların ve sürgünden dönenlerin hikayesi.

Ne yazık... Seninle uzun bir ömür birlikte olmak uğruna çirkin bir kaktüs olmayı yeğlerdim.

Belki hataydı, belki yanlıştı, belki imkansızdı ama aynı zamanda da o kadar doğru ve o kadar güzeldi ki. Birini görmeden, sadece hissederek sevmek... Sanırım, gerçek olan buydu. Yaşamak, nefes almak hatta gerçekleştirdiğim tüm yaşamsal faaliyetler...hepsinin sebebi buydu.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.