Saatlerinizi geriye alın ve bildiklerinizi unutun. Tüm fantastik güçleri yeryüzünden silin, hafızalarınızı kötü deneyimlerden arındırın. Teknolojiyi ve zekayı umursamayın, bu defa yalnızca hafızalar konuşacak. Neden mi? Çünkü... Tılsım kırıldı. Artık kimse ve hiçbir şey eskisi gibi değil. (Aurora'nın 2. Kitabıdır.)

Tanrıça Serisi-1, devamı Buzdan Cehennem'de. Avcı ve element kullanıcıları olmak üzere ikiye ayrılıyorduk. Ben ikisine de dahil olamıyordum çünkü avcıların aksine bir element kullanabiliyordum ; Ruh. Element kullanıcılarına dahil olamayacak kadar hızlı ve çeviktim. Ben bir Tanrıça Çocuğuydum hatta bundan da fazlasıydım. Hades'in ihaneti sonucu yıkılan tahtına ben geçmiştim , ben Son Tanrıçaydım. Titanlar ve onlarla birlikte olan tanrılara karşı , Olimpos'u son nefesime kadar koruyacaktım. Sevdiğim kişilerin yaşamaları için ; ya ölecektim ya da öldürecektim. Fantastik'te #4

Esas kızımız, Cansu Karalar.. Bir aşk acısıyla kilo aldı, dışarıya kapandı, depresif bir ruh haliyle yaşamaktaydı fakat yakın arkadaşı Eylül sayesinde çok az da olsa insanlarla konuşmaya başlayıp bu negatif ruh halinden sıyrılabilmişti. O çocukluk sayılabilecek aşk acısını yaşatan kişiyle daha fazla aynı okulda olmak istemeyip okulunu değiştirmesi ilk yılında değil fakat ikinci yılında çok işine yaramış, okuluna gelen başka insanlarla tanışıp kaynaşabilmişti. En başta da Ulaş Paşazade olmak üzere.. ***** "Çok sevilmek istedim ben. Gerçekten çok sevilmek. Bencillik diyebilirsiniz buna belki. Ama değil. Bu hiç sevilmemek, ya da daha önce sevildiğini sanmak.Ben çok sevmek de istedim ama daha çok kendimi değerli hissetmek istedim. Kendim olduğum için sevilmek ve doyasıya sevebilmek.." "İki insanın birbirini aynı zamanda sevmesi bir mucizeydi benim için. Annemle babamınki gibi bir mucize." ***** Hikayemiz bir genç kızın kendi evriminden 'sonraki' hikayesidir. Okuduktan sonra herkesin kendi evrimini yakalayıp gerçekleştirmesi dileğiyle yazılan bir kitaptır.. İyi okumalar❤️

İki takımyıldızı. İki tanrıça ve bu yolculukta onlara eşlik edecek, kimliksiz bir adam... Biri adaleti, biri masumiyeti temsil eden ikili insanlığa düzen getirmeyi başarabilecek mi? "Iam redit et virgo, redeunt Saturnia regna." Astraea dönüyor, dönüyor eski Kronos'un krallığı. Zamanın sınırlarını yok sayan, sonsuz döngünün zincirlerini kıracak bir hikâye... Yaşam bir döngüdür. Tarih bir döngüdür. Peki, köklerimize dönmek için yapılması gereken şey nedir?

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Merhaba kimsenin haberi olmadığı üyelerinin birer kimliksiz olduğu suç örgütüne Çöplüğe Hoş Geldiniz. Kimliksizler den biri ama aslında Kralın ( Çöplüğün Kurucusu) kızı olan Nil'in çevresinde dönen olaylar zinciri sizi bekliyor. Step sayesinde Çöplüğe katılan Nil'in ilk amacı annesinin intikamını almaktı fakat hiçbir şey beklediği gibi gitmedi. Annesinin intikamını almak için girdiği Çöplük de yaşadıklarından sonra yeni bir amacı daha vardı. Çöplüğü yok etmek. Amacını gerçekleştirmek için her şeyi göze almışken onu kendi çıkarlarına göre yönlendirmek isteyen Patron (Arda)'nın da farklı planları vardı. Herkesin kendi çıkarlarına göre birbirini yönlendirdiği ve arkasından iş çevirdiği arı kovanını merak ediyor musun? O zaman Oku :)

TÜM HAKLARI SAKLIDIR ® Ellerimi artık sen tutmuyorsun,artık sen beni sevmiyorsun.Gözlerimin içine eskisi gibi bakmıyorsun.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...