Mekatare... Started: 20 qershor 2017 Finished: 27 nentor 2017

"..Nuk e kishte kuptuar kurre pse ekzistonin varrezat. Ishte valle qenia njerezore aq e dobet sa ta linin me te shtrenjtin e tyre te kalbej ne nje grope nentoke? A e bente njeriun te ndihej me mire fakti se nen kembet e tij qendronte kufoma e dikujt qe ishte burgosur fizikisht ne erresire pergjithnje edhe pas vdekjes? Apo mendimi se nje dite dhe ai vete do t'u bashkohej malit te nendheshem e te pafund te kockave? Po, po. Njerezit jane vertet te dobet; mendonte, teksa shikonte nga vendi qe se shpejti do te ishte shtrati i saj i vdekjes." Short story. Major character death.

*Histori e shkurter* Mund te jete pak e rende dhe ndryshe. Read at your own risk!

Askush nuk e njihte ate. Edhe ne qofte se e njihje, ishte e pamundur te kuptoje mendjen e saj. Disa e quanin te cmendur dhe te tjeter teper inteligjente. Ajo ishte si nje fantazem; rralle here shfaqej, por kur arrije ta diktoje qofte edhe nje here, e kishe te pamundur ta harroje me. #10 in General Fiction I DO NOT MAKE MY OWN COVERS.

A wattpad featured story! Highest ranking: #1 in CHICKLIT 'Sjellja e tij indiferente e bëri Enxhin të pyeste veten a e kishte kuptuar vallë që ajo ishte aty. Po vazhdonte të shikonte dosjen, sikur në dhomë të mos ndodhej askush. Manuel. Manuel. E ripërsëriti disa herë emrin e tij ne kokë. Manuel. Bëri edhe disa hapa përpara dhe kroi lehtë fytin. -Përshëndetje, jam këtu për...- filloi të flasi me zë të ulët, edhe pse ai e dinte këtë gjë më së miri. -E di përse je këtu,- e ndërpreu menjëherë me zërin më të thellë dhe më autoritar që kishte dëgjuar ndonjëherë.' Jeta nuk ka qenë shumë bujare me Enxhin. E mbetur pa prindër dhe me një motër të vogël për të cilën të kujdeset, ajo nuk i ka lënë asgjë në dorë fatit. Por pikërisht kur mendoi se gjërat nuk mund të komplikoheshin më tepër, ishte rastësia që e vuri përpara Manuelit, shefit të ri kokëforte, për ndryshe, versionit njerëzor të një migrene. Përse fati vendos përballë njëri tjetrit një femër së cilës i është dashur të luftojë gjithmonë për atë që meriton, me një mashkull që në dukje ka gjithçka? Një histori ku kryqëzohen dy realitete të ndryshme, por dy shpirtra të njejtë. Një roman me pasione, premtime të thyera, fletë të bardha zyre, të shkuara të errëta dhe një dashuri të fortë.

Njehere e nje kohe egoizmi ,hipokrizia e pashoq e parave u tregua bujare njher te vetme dhe i la vend varferise se pasur shpreses pozitivitetit te dashurise ...

Cdo gje ka nje fund. Por le t'ja nisim nga fillimi. Briana, nje vajze e re, me nje karakter shume te forte. E mbyllur ne vete, me shume pak miq rreth saj. Asaj i pelqejne shume librat, historite. Te vetmet qe e shkepusin nga bota. Jeton ne nje familje modeste, me nenen dhe babain e saj. Nuk beson ne dashuri me shikim te pare. Por nje mbremje vere, ne nje feste, Briana do takohet me princin e saj. Djalin e embel e te kujdesshem. Uilli do jete miku per te cilin ajo kishte shume nevoje. Aventura te lumtura mes atyre dyve, dhe çdo gje tjeter e bukur. Por . . . Çfare do ndodhe kur gjerat marrin teposhtezen? Çfare do behet kur Briana te kuptoje diqka te hidhur ne lidhje me jeten e saj? Sa te forte mund te jemi ne, kundrejt jetes mizore?

"U zgjova ne mengjes nga zeri i mamit qe therriste emrin tim aq fort sa thua se isha kilometra te tere larg saj. Pavaresisht se kisha fjetur me teper se sa duhet, ende ndihesha teper e lodhur, dhe per me teper s'kisha asnje arsye per te qene e tille. U ngrita dhe pashe se jashte po binte shi. Ne dritare kishte buleza uji dhe pertej tyre dukej qielli gri. Nje gjysem buzeqeshje u shfaq ne buzet e mia pasi kisha nje pelqim te vecante per ditet e tilla. Mami s'po me linte te qete dhe po me bente shume pyetje si gjithmone ,por une mundohesha si e si te shfrytezoja cdo moment per t'u afruar te dritarja. E ngjishja hunden fort pas xhamit te akullt e shihja se si pikat e shiut shkeputeshin nga qielli e binin mbi pellgacet e ujit qe ishin formuar neper rruge. Kete mengjes; s'di pse me kishte pushtuar nje monotoni, nje merzitje e papershkrueshme....Ne fakt e di pse por thjesht s'dua ta pranoj. Merzitem sepse s'di nese ato momente, kujtime, dhe Ai, do te kthehen perseri nje dite apo jo ? Dhe n.q.s. kthehen; a do jene ashtu sic ishin? Merzitem sepse nuk kam as fuqi as qe te kthehem ne te shkuaren e te ndryshoj dicka, dhe as qe te shkoj ne ardhmen dhe te mesoj dicka. Merzitem sepse s'di cfare te bej..." (C) KRISTI RRAPAJ. KY LIBER KA PERFUNDUAR DHE NUK DO TE RINOVOHET ME.

Neper qoshkat e botes fshihen njerez me nje histori mbi supe, histori perplot sekrete qe i torturon ndersa perpiqen ta mbajne fshehur syve te botes, histori perplasjeje gjate se ciles kane prekur fundin. Dhe aty, mes lengimit dergjur ne shpirt degjon nje ze te mbytur, aq te dobet sa frika se mos zhduket e bren, ai ze i pershperit me ngulm qe te ngrihet, te luftoje. Ai ze behet shoqeruesi i saj i vetem prej castit kur meson se te gjithe i leshojne doren ne veshtiresi.