Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Bir Anne kendi kızı için kendini feda eder

Onlar En çok aşkın sevgisine muhtaçtı. Yıllar önce kıvılcım olmuştu zaten aralarında. Birbirini kaybeden ve bulmaya hiç çaba sarf etmeyen iki insandı onlar. Peki onları bir araya getirmeye çalışan kadroya ne demeli? Aşkı için kardeşi gibi gördüğü Derin'i yakın kankası Demirle bir araya getirme çabası ve ona yardım edenlerin hikayesini okumaya ne Dersiniz?