Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

~Tamamlandı~ İnsan yaşadığı zorlukları bahane edip yazısındaki kaderin enaniyetine sığınmaktan hep kaçar. Hep daha iyisi olsun hep düşlediği hayat kendisinin yazgısı olsun ister. En çokta kabullenmeyi bilemez. Ben hep düşlediğim hayatın ötesini istemiştim, hep daha iyisi olsun isterken kabullendiklerimin ötesine gidememiştim. Kader denen o lütfu göz ardı etmiştim. Bu beni büyük ustalıkla ummadığım anda yakalamıştı. Diken sandığım şerrin ucundaki gülü hesap edememiştim. Nefret ettiğim adamın imtihanıydı beni bu kaderin ucundaki gülün bir gün solacağını sanmam. Yanılmıştım! Diken diye hesapladığım adam bana gül sunmuştu hep. Tutarsam kanardı bilirdim lakin onun bendeki teslimiyetiydi dikenlerin zarar vermeyişi. Ben ondan kaçarken aslında ona koşmuştum. Şer sandıklarım lütuftu, bunu ben bilememiştim. Senden nefret ediyorum dediğim adamı nefretimle beslemiştim, hislerim ise onun bana sunduğu papatyalarla gül budak olmuştu. Bilememiş, kaçtığım yerde hep düşmüştüm. Söylediği tek söz; düştüğün zaman elini hep ben tutacağım. Orada başlayan sözle aslında elini tutan hep ben olmuştum. Ben Zeynep. Daha küçücükken boynuma asılmış kolyenin kıyametçisi. Artık benim bir sırrım var. Bunu ben değil o kolyenin sahibi biliyor.

Az önce Eylül'ün tuttuğu boşta kalan elini yeşil kalın askeri kemerinin üzerine koyup lafa girdi. " Gel ben sana espriyi göstereyim."dedi. Elini kemerinin üzerinden çekip göğsünün üzerinde yazan yazıyı işaret etti. " Bak bakalım burada ne yazıyor?"dedi sesindeki alaycı tınıyla. " Arslan."dedi karşısındaki adam kısık çıkan sesiyle. Ardından Eylül'ün yaka kartını gösterdi Toprak parmak ucuyla. "Peki burada ne yazıyor." "Eylül Arslan." "Aynen öyle." dedi Toprak başını aşağı yukarı sallayarak. Ardından elini kaldırıp yüzüğünü gösterdi. " Bu."dedi sorgulayan sesiyle. " Yüzük." Eylül'ün elini tutup kaldırdı. " Bu."dedi tekrar. Aynı cevabı aldığında ellerini indirip birbirine kenetledi. Ve tekrar kaldırıp herkesin gözüne sokarcasına konuştu. " Birleştir bakalım ne çıkacak ortaya."dedi. Ardından masaya göz gezdirip karşısındaki adama dikti bakışlarını. Birkaç saniye cevap vermesini bekleyip adamın omzundaki elini sıktı. " Evlisiniz."dedi adam fısıltıdan farksız sesiyle. " Doğru cevap." dedi Toprak alayla. Adamın omzundaki elini çekip yüzünü Eylül'e çevirdi. Birkaç saniyeliğine yumuşayan bakışlarını tekrar buza çevirip masaya döndü. Birbirlerine kenetlenmiş ellerini gösterip: " Duyduğunuz gibi biz evliyiz. Daha öncesinde bilmiyordunuz çünkü bilmenize gerek yoktu. Şimdi öğrendiğinize göre herkese afiyet olsun." dedi. Masadan yükselen hayret nidalarını umursamazken masadaki yerine ilerledi. Eylül'ün elini bırakmadan yanındaki sandalyeyi çekip:" Geç güzelim." dedi. Yanlarındaki birkaç kişi duydukları ile küçük çaplı bir şok yaşarken onların gözü sadece birbirleri üzerinde idi.

Yumruklarla çalınan kapının sesiyle araladı genç adam gözlerini. Yıkık olan kapının, erken davranmazsa bu vuruşlara dayanamayıp yerlebir olacağından adı gibi emindi. Gecenin bir yarısıydı. Odasındaki sönmüş kömür sobasına bakıp hızla üzerindeki battaniyeyi attı, ayağa kalktı. Evdeki üç odadan biri olan odasının kapısını süratle aralayıp koridora çıktığında, kapalı olan dış kapının önünde korkuyla bekleyen ailesini gördü. Annesi endişeyle bekliyor, kız kardeşi de yaşlı gözleriyle duruyordu. Hızla ikisini de sakinleştirip kapıya yaklaştı. Hala yumruklarla çalınıyordu. "Kimsin!" Diye sordu, cevap yoktu. Ailesine döndü. Onları köşeye çekip kapının arkasına geçti. Derin bir nefesle kapıdaki sürgüye elini yaklaştırdı, kız kardeşi korkuyla gözyaşı döküyordu. En son kapı böyle vurulduğunda, babasının ölüm haberini almıştı. Ali Demir, bakışını yeniden ona çevirip işaret parmağını dudağına yaklaştırarak sessiz olmasını istedikten sonra kilidi yavaşça çektiğinde, genç bir kız fırtına hızında girdi içeri. Kendisine şaşkınlıkla bakan bu aileyi umursamadan, genç adamı geriye iterek kapıyı örtüp sürgüyü çekti. Derin bir nefesle arkasını dönüp sırtını kapıya yasladı, karşısında biri mavi olmak üzere üç çift meraklı göz gördü. "Kimsin sen?!" Öfkeyle yaklaştı genç adam. Uzun düz siyah saçları, uyum içerisindeki kömür gözleri ve karı andıran beyaz teni ile karşısındakilere bakıyordu kız. Ter atan yüzüne, duracak derecede hızla çarpan kalbine ve soğuktan titreyen ellerine rağmen gülümsemeye çalıştı. Tek elini yavaşça kaldırıp umursamazca salladı. "Bir davetsiz misafir" ..... Ve Çiçek, Keçi'ye Aşık oldu ❤️ ..... Yayınlanma Tarihi : 06.11.2018 .... Kapak @sehrialem yapımıdır. .... Alınması, çalınması veya kopyalanması durumunda uyarılmadan yasal i

Sana Kendimi Anlatsam sen de dinlesen... Hep bir anlaşılma isteği ile yaşadığımız zaman diliminin içinde herkesin de anlatma isteği bu kadar çokken kim kimi dinleyecek şaşırıp kalırız. Fakat buldu isek dinlenildiğimiz yeri değer makamımız orası olur. Daha çok anlatmak ve bu sayede o tarafa daha çok bağlanmak getirisi olacaktır. Reyyan tadında yeni hikayem ile sizlerleyim.

Bazı kadınlar töreyi değiştirebilir. Zerya, Dilşad, Reyhan, Besna, Fatma ve niceleri.. Törenin can yaktığı, yıkıp yok ettiği, kanattığı her bir gülün hikayesi. Üzerine kuma getirilen Zerya'nın üç çocuğuyla verdiği yaşam mücadelesini gelin hep beraber okuyalım... 14 Mayıs 2024 #töre 1. 15 Haziran 2024 #gençkızedebiyatı 3.

Küçük bir köyde geçen sıcacık dönem hikayesidir.

Pusat Ali Şahoğlu, en yakın dostunun kız kardeşi Gökbeyaz Çakır'ı kurtarırken istemeden katil olur. Onun için hapse girer, dört sene yatar, elinden birçok fırsatı kaçırır, sözlüsü Suna tarafından terk edilir ve yaralı, ihanete uğramış bir adam olarak hapishaneden çıkar. O çıkarken, Virankaya'da anlı şanlı bir düğün başlamak üzeredir: kardeş bildiği, kardeşini kurtarırken katil olduğu Baran Çakır ile, eski sözlüsü Suna'nın düğünü. Virankaya artık bir savaş beklemektedir. Yörenin iki güçlü ailesini de kasıp kavuracak, tam ortasında da iki büyük beyi birbirine düşüren Suna'nın olduğu bir savaş... Fakat hiçbir şey beklendiği gibi olmaz. Sebebi Pusat Ali Şahoğlu'nun çıkar çıkmaz Suna'ya değil de, kimsenin beklemediği birine yönelmesidir. Gökbeyaz Çakır'a. İNTİKAM SÖZCÜĞÜNÜ FAZLASIYLA İÇERSE DE İNTİKAM OLAY ÖRGÜSÜNÜ İÇERMEZ :)

"Zalimlikle öldüm, merhametle doğacağım " Vivian Dumchestier. Arganie İmparatorluğunun Arşidükü ile imaparatorun isteği üzerine evlendi, kendi isteği dışında evlenmiş olmayı gururuna yediremedi ve tüm kibrini nefretle evliliklerine kustu. Kocasını tanımaya çalışmak yerine düşmanlığı ve entrikayı tercih etti. Kocasını düşmanı olarak gördü öyle ki bu düşmanlıkla üvey oğluna zarar vermekten bile çekinmedi. "Vivian Dumchestier kocanızı ve oğlunuzu zehirlemeye çalıştınız, imparatorun adıyla idam edileceksiniz." "Ben yapmadım, ben değildim!" Vivian hırpalanmış halde darağacına doğru götürülürken gözleri rahibin yanında duran kocası ve üvey oğlunu buldu. Duygusuz bir şekilde hatta ona utançla bakıyorlardı. O kadar pişmandı ki , ikisinden de özür dilemek istedi ama artık çok geçti. Boynuna geçirilen bir ip celladın indirdiği kolla altındaki zemin kayarken Vivian'ın son gördüğü ona iğrenerek bakan kocasının bakışları oldu. Vivian ertesi gün gözlerini açtığında kendini evliliklerinin ilk yıllarında buldu. "Kocam ve oğlum bu hayatımda size tüm sevgimi vereceğim." Vivian bu hayatında iyi bir insan olmayı başarabilecek miydi?

"Bir dal sigara kadar ömrün var." dedi alaycı gözleriyle bana bakarken. "Ama öldürmeden süründürecek kadar etkim olduğunu kabul ediyorsun." dedim elimde tuttuğum bıçağı bilemeye devam ederken. "Sorun da bu ya..." dedi alaycılığının yanında düşünceli bir şekilde. "Senden kurtulmam gerek ve sen kendinden vazgeçmiyorsun." dediğinde adımlarının sesini duymayı bırakmıştım ve enseme vurmaya başlayan sıcacık nefesini hissedebiliyordum. "Ama bana ihtiyacın var." dedim ve bıçağı yavaşça tehdit oluşturmadığımı göstermek için masanın üzerine bıraktım. O da omuzuma dökülen saçlarını iri parmaklarıyla diğer omuzuma alıp boynuma, aklımı başımdan alan minik bir öpücük kondurdu. "Sensiz de yaparım. Unuttun mu, ben mafya babasıyım." Titreyen dudaklarımda belli belirsiz bir gülümseme belirdi. "Senin de unuttuğun bir şey var..." dedim ve gözlerim bıçağın üzerindeyken konuşmaya devam ettim. "Beni sen değil, seni ben seçtim." dediğimde otoritesine karşın hoşnutsuz mırıltısını hemen arkamdan duyabiliyordum. Ve bir anda saçlarımı okşayan elleri sıkılaşıp ensemden beni tuttuğu gibi önümdeki masaya canımı acıtacak kadar sert bir şekilde yüzümü bastırdı. Daha nefes bile alamadan eline az önce bilediğim bıçağı aldığını gördüğümde her şey için çok geçti. Her sinirlendiğinde bana yaptığı gibi vücudumda, hatırlamam için bir iz daha bırakmak adına bıçağın ucunu kulağımın hemen arkasına sabitledi. Yavaşça bastırdı ve ben etimin kesildiğini büyük bir acıyla fark ettim.